Παρακολουθώντας
τα όσα ευτράπελα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα σου
‘ρχεται να βάλεις τα κλάματα ή αν είσαι οικονομικά εύρωστος να βάλεις τα
γέλια.
Εδώ το παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα σείεται και οι πολιτικοί μας νάνοι διαγκωνίζονται για τις καρέκλες.
Φυσικά
το ίδιο συμβαίνει και στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, την Ευρώπη του
«προγραμματισμού, της «μεθοδικότητας» και άλλων κατσαρών τριχών που
διατυμπάνιζαν οι ευρωλάγνοι, οι ευρωλιγούρηδες τις τελευταίες δεκαετίες.
Πριν το 1990 υπήρχαν τρεις κλειστές και περιχαρακωμένες οικονομικά περιοχές του πλανήτη.
Το σοβιετικό μπλοκ, η Κίνα και η Ινδία.
Η σοβιετία και η Κίνα λόγω πολιτικού συστήματος και η Ινδία λόγω φτώχειας.
Στην
σοβιετική ένωση και την Κίνα οι περισσότερες εμπορικές ανταλλαγές και
διακίνηση κεφαλαίων γίνονταν εντός των τεράστιων σε πληθυσμό και
έκταση περιοχών τους.
Μετά
την πτώση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρασία, την
καπιταλιστικοποίηση της Κίνας και την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Ινδία,
άρχισαν τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της αναπτυγμένης δύσης.
Σχεδόν ταυτόχρονα έγιναν οι συμφωνίες για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και το παγκόσμιο εμπόριο.
Αυτές οι συμφωνίες προδιέγραψαν την κρίση, αποτέλεσαν την ταφόπλακα της καπιταλιστικής οικονομίας τουλάχιστον όπως την ξέραμε.
Παράλληλα
το χάσμα ανάμεσα στα εργασιακά κεκτημένα των αναπτυγμένων κρατών της
δύσης, από την μία πλευρά και τις συνθήκες εργασίας και αμοιβών στα
κράτη του πρώην σοβιετικού μπλοκ, την Κίνα και την Ινδία απ’ την άλλη,
είχε δυσμενείς επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.
Ένα
απλό παράδειγμα που δεν διαψεύστηκε ποτέ, τα ενδύματα πολύ γνωστών
πολυεθνικών εταιριών κατασκευάζονταν (δεν ξέρω τώρα τι γίνεται) εν πλω
με Κινέζους εργαζόμενους (γυναίκες ως επί το πλείστον) σε διεθνή ύδατα
χωρίς να ισχύει κανένα εργατικό δικαίωμα, καμία εργατική νομοθεσία.
Στην
Ευρώπη όπου και γεωγραφικά ανήκουμε, οι περισσότερο ισχυρές οικονομίες
του βορά άρχισαν να μεταφέρουν κεφάλαια και παραγωγική διαδικασία στα
κράτη που ανήκαν στο πρώην σοβιετικό μπλοκ και όχι μόνο. Αυτό στέρησε
από τα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη μεγάλο αριθμό θέσεων εργασίας αφού
μειώθηκε η παραγωγική βάση και η ανταγωνιστικότητα. Αυτό σήμαινε αύξησης
της ανεργίας. Για να κρατηθεί όμως το βιοτικό επίπεδο των πολιτών και
για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των παραγωγικών βάσεων που απέμεναν
ήρθε ο δανεισμός.
Στην
Ελλάδα βέβαια έχουμε και τα γνωστά τρωκτικά που καρπώθηκαν, φυσικά με
δόλιους τρόπους τα δάνεια και έτσι δεν πήγαν ποτέ στην ανάπτυξη και την
ανταγωνιστικότητα. Είχαμε επίσης το φαινόμενο οι δανειστές από την μια
να μας δανείζουν και από την άλλη να εισπράττουν ταυτόχρονα όχι μόνο
τα δανεικά αλλά πολύ περισσότερα «λαδώνοντας» τα πολιτικά μας
μπουμπούκια (κόμματα και πολιτικάντηδες). Όλες οι συμβάσεις των
τελευταίων δεκαετιών έχουν συναφθεί με τέτοιο τρόπο.
Αυτά είναι σε πολλούς υπεύθυνους γνωστά.
Το
πρόβλημα δεν θα το λύσει ούτε η πολιτική νάνος Μέρκελ ούτε ο συμπαθής
αλλά κοντός Σαρκοζύ πολύ δε περισσότερο οι πολύ κάτω του μετρίου
πολιτικοί μας. Το πρόβλημα θα λυθεί απ’ αυτούς που έχουν όντως την
δυνατότητα.
Σήμερα υπάρχουν τεράστια κεφάλαια συγκεντρωμένα.
Οι ηγέτες πχ των G20
σε συνεργασία με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πρέπει να
συμφωνήσουν σε μία παγκόσμια σεισάχθεια με διαγραφή των χρεών των
ασθενέστερων κρατών και την χρηματοδότηση της παγκόσμιας οικονομίας με
όσο το δυνατό μικρότερα επιτόκια σε μία προσπάθεια, πχ δεκαετίας, για να
επανακινηθεί η παραγωγική διαδικασία κυρίως στα κράτη όπου σήμερα
είναι από μικρή έως ανύπαρκτη. Οφείλουν να επιβάλλουν στα κράτη που
λειτουργούν με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα να προσαρμόσουν τις αμοιβές
και τις συνθήκες εργασίας σε ανθρώπινα επίπεδα.
Επειδή
αυτό σίγουρα θα το αρνηθούν οι κατέχοντες τα κεφάλαια ο πόλεμος
ανάμεσα στους πολιτικούς και τους κεφαλαιούχους θα είναι σκληρός και
αμείλικτος. Μακάρι να βρεθούν εκείνοι οι άξιοι πολιτικοί που θα
κερδίσουν αυτό τον πόλεμο διαφορετικά αλίμονό μας.
Για
την δική μας γειτονιά πρέπει οι χώρες του βορά να μεταφέρουν τα
πλεονάσματά τους στις χώρες του νότου. Σημειωτέο είναι ότι τα
πλεονάσματα του βορά είναι περίπου τα ελλείμματα του νότου. Η μεταφορά
πρέπει να γίνει είτε με μορφή χαμηλότοκων δανείων είτε με παραγωγικές
επενδύσεις. Τα περί μειώσεων εθνικής κυριαρχίας είναι γελοία. Μία
ισόρροπη ανάπτυξη με παράλληλη σύγκλιση των οικονομιών έχει πιθανότητες
να εγγυηθεί μία ενωμένη Ευρώπη, διαφορετικά βαίνουμε ολοταχώς προς την
διάλυσή της.
