Τι προτείνουν οι τρεις μεγάλοι οίκοι για την επόμενη σεζόν
Rochas
Όπως πολλοί άλλοι σχεδιαστές και οίκοι, ο Marco Zanini χρησιμοποίησε ως πηγή έμπνευσης του το στυλ των νοικοκυρών της δεκαετίας του ’50. Στις σημειώσεις του show, ο ίδιος ανέφερε ότι την συλλογή ενέπνευσε μία σύνθεση των αγαπημένων του ταινιών αν και, όπως ανέφερε, αυτό προέκυψε στην πορεία του σχεδιασμού. Οι vintage σιλουέτες που κατέκλισαν το catwalk ήταν chic, αλλά τα χρώματα των σορμπέ και οι -κάπως άχαρες- λεπτομέρειες έδιναν μία αίσθηση kitsch. Τα full skirt φορέματα από οργάντζα, αλλά και τα shift dresses με ψηλούς γιακάδες ενίσχυαν την ρετρό, cocktail hour αίσθηση όλης της συλλογής. Μοναδικό αταίριαστο στοιχείο ήταν τα πλεκτά ταγιέρ που, μέσα στην γενικότερη ανοιξιάτικη couture αισθητική, έδειχναν εκτός τόπου και χρόνου.
Ann Demeulemeester
Για την επόμενη σεζόν, η σχεδιάστρια δημιούργησε φιγούρες ανδρόγυνες, λίγο decadent, που η αισθητική τους βασίστηκε στην ισορροπία μεταξύ ανατολίτικων και δυτικών στοιχείων. Όπως έκανε και με την ανδρική συλλογή της τον περασμένο Ιούνιο, η Demeulemeester φαντάστηκε μία «ευρωπαϊκή» γκαρνταρόμπα, που έχει δεχτεί την «εισβολή» διαφορετικών φυλετικών ενδυμασιών. Σε μία συλλογή που χρωματικά βασίστηκε ως επί το πλείστον στο μαύρο, κάποιες από τις εντυπωσιακότερες εμφανιστείς ήταν αυτές στους τόνους του ιβουάρ και του nude, σε διάφανα υφάσματα με ελεύθερες πτυχώσεις. Φαρδιά παντελόνια συνδυάστηκαν με κεντημένα σακάκια, ενώ τα βραδινά θύμιζαν έντονα καφτάνια, με μεταξωτά κρόσσια που σχημάτιζαν φουντάκια στην λαιμόκοψη και στην πλάτη, φορεμένα πάνω από παντελόνια.
Gareth Pugh
Ο υπερ-ταλαντούχος σχεδιαστής κατάφερε, επιλέγοντας χαρακτηριστικά στοιχεία προηγούμενων συλλογών του (ρίγες, υπερμεγέθη κασκόλ, όγκοι, μονοχρωμία) να παρουσιάσει ένα show τόσο διαφορετικό και έξυπνο ώστε, βλέποντας ο θεατής τις δημιουργίες, να μην έχει ούτε στιγμή την αίσθηση του déjà vu. Τα φορέματα-«πανοπλίες» διαδέχτηκαν εμφανίσεις με second skin παντελόνια και κοντά γιλέκα από βινύλιο, που αποτέλεσαν σαφείς αναφορές του σχεδιαστή στον φετιχισμό, αλλά εκεί που ο Pugh κέρδισε το στοίχημα της εμπορικής «βιωσιμότητας» ήταν στα ριγέ, περίτεχνα φορέματα και στα μακριά καφτάνια με τις μεγάλες κουκούλες. Ο σχεδιαστής απέδειξε ότι η «καλλιτεχνική» ταυτότητά είναι το δυνατό του σημείο, χωρίς να είναι απαραίτητο να συμβιβαστεί για να μείνουν ευχαριστημένοι και οι retailers.
http://www.stylista.gr/
