Τις
τελευταίες μέρες είδαμε στις οθόνες μας μεγάλο πόνο, αρκετό αίμα και
φυσικά θάνατο. Είδαμε τον Μουαμάρ Καντάφι να σέρνεται, να ξυλοκοπείται
και να σκοτώνεται μπροστά στα έντρομα και ταυτόχρονα παθητικά μάτια μας.
Ήταν ένα θέαμα που προκάλεσε τη δυσαρέσκειά μας, καθώς είμαστε
μαθημένοι σε γλυκανάλατες σαπουνόπερες και σε ψεύτικα σηριαλ-ικά
εγκλήματα. Αυτό που είδαμε όμως ήταν αληθινό. Ένας ακόμη άνθρωπος
σκοτώθηκε και ‘μεις γίναμε μάρτυρες του θανάτου του.
Η
πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, ζητωκραύγασε την επιτυχία ενός ακόμα
σκοτωμένου (πρώην φίλου αλλά εχθρού του πρόσφατου παρελθόντος), κι αυτή
μπροστά στις δικές μας οθόνες. Το έκανε μάλιστα με περισσή ευχαρίστηση.
Ίσως τα χρήματα, τα πετρέλαια και ό,τι άλλο κατέχει η χώρα του πρώην
δικτάκτορα να ήταν πάρα πολλά, εξού και η πάρα πολύ χαρά της εξόντωσής
του.
Μια ακόμα φυσική καταστροφή - ο σεισμός στην Τουρκία - με νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, κατεστραμμένα σπιτικά και περιουσίες έρχεται πάλι να τρομοκρατήσει τα ήδη σκυθρωπά βλέμματά μας και τους από καιρό αποσυντονισμένους εγκεφάλους μας.
Το μάτι μας έχει θολώσει από το κόκκινο αίμα που τρέχει στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές μας. Είμαστε βουτηγμένοι μέσα στο κόκκινο και το μαύρο. Το κόκκινο του αίματος και το μαύρο του σκοταδιού που δεν πλανάται απλά από πάνω μας, αλλά έχει μπει πλέον μέσα στην ψυχή μας. Βρήκε μικρές τρυπίτσες εισόδου προς την Ψυχή μας, προχώρησε όσο του επιτρέψαμε την ώρα που τρέχαμε να πληρώσουμε τις πιστωτικές και τα δάνεια, την ώρα που αποβλακωνόμασταν με τα δελτία ειδήσεων και τα ελληνικά και τουρκικά σήριαλ, και τώρα μας έχει κατακλύσει. Το μαύρο χρώμα της απόγνωσης. Το μαύρο χρώμα της κατάθλιψης. Το μαύρο χρώμα ενός ζοφερού, κατά-μαυρου, ακρωτηριασμένου μέλλοντος. Το μαύρο χρώμα του Ψυχικού μας θανάτου.
Αναλογιζόμενοι - ως Ελεύθερα σκεπτόμενοι ‘Ελληνες - τι θα έκαναν οι έντιμοι και ευγενείς πρόγονοί μας, είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αλλάλαζαν από ευχαρίστηση στο θέαμα ενός νεκρού πρώην φίλου, πρώην εχθρού. Όχι ότι δεν υπήρξαν στιγμές που οι πρόγονοί μας δεν προέβαλαν τον θρίαμβό τους σύροντας το νεκρό κουφάρι ενός εχθρού. Όμως, η γενέτειρα της Φιλο-σοφίας, η γενέτειρα του Σωκράτη που μ’ένα δηλητήριο και μ’ένα θάνατο απέδειξε σ’όλη την ανθρωπότητα τι σημαίνει «συνέπεια λόγου και πράξης», δεν χαίρεται με το σκοτωμό ενός ανθρώπου. Αναλογίζεται το κακό που μπορεί να προήλθε απ’αυτόν τον άνθρωπο, ανακουφίζεται γιατί πλέον αυτό σταμάτησε, αλλά λυπάται. Λυπάται γιατί ένα σώμα αποστερήθηκε την ψυχή του, αποστερήθηκε τη ζωή του. Λυπάται, γιατί το κακό προκάλεσε κι άλλο κακό, ενώ παράλληλα μ’αυτή τη συνειδητοποίηση αποκτά τη δυνατότητα να ξεκινήσει μια εσωτερική αλλαγή. Όταν δεν θέλουμε το κακό, αναζητούμε το Καλό. Σκεπτόμενοι και πράττοντας το Καλό προκαλούμε κι άλλο Καλό.
Δεν γνωρίζω αν υπήρξαν ποτέ «έντιμοι» πόλεμοι. Δεν γνωρίζω αν τελικά ο Τρωικός πόλεμος έγινε για μια ωραία Ελένη, ή για ένα ωραίο κοίτασμα πετρελαίου της εποχής εκείνης. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι η εντιμότητα είναι μια αρετή, την οποία αν απωλέσουμε θα βρεθούμε να αλλαλάζουμε από άγρια ευχαρίστηση μπροστά στα νεκρά κουφάρια ενόχων και αθώων.
Ο θάνατος όμως είναι θάνατος. Είτε αθώου, είτε εχθρού, είτε ο δικός μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το μόνο που έχουμε ως δεδομένο για τούτον εδώ τον κόσμο είναι ότι μια μέρα θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον θάνατό μας. Θα είναι από σφαίρα, από αρρώστια, από φυσική καταστροφή, από δυστύχημα, από όπου κι αν προέρθει το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έρθει.
Μέχρι όμως να δούμε τον χάρο με τα μάτια μας έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας να ζήσουμε έναν όσο το δυνατόν έντιμο βίο. Να τιμούμε την Αρετή και να αποστρεφόμαστε την Κακία, όπως έκανε ο Ηρακλής, ο Έλληνας ημίθεος, στην κόψη του μύθου και της πραγματικότητας. Να τιμούμε έναν νεκρό, ακόμα και εχθρό μας, και να αγωνιζόμαστε για κάθε τι που μπορεί να μειώσει το Κακό στη γη.
Μέσα στους σκοτεινούς καιρούς που διανύουμε καλούμαστε να ξανα-ανακαλύψουμε τα Τίμια Όπλα του Αθάνατου Ελληνικού Πνεύματος.
Τίμια Όπλα μας είναι η Εντιμότητα και η Αρετή σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Είναι ο Αγώνας για την Ελευθερία του Ατόμου, του Οίκου, της Πατρίδας, της Γης μας.
Αδέλφια μου Έλληνες, αδέλφια μου άνθρωποι όλης της γης, μας αναλογεί μια ζωή κι ένας θάνατος σ’αυτόν τον κόσμο που ζούμε. Ας ευχηθούμε κι ας αγωνιστούμε για μια έντιμη ζωή κι έναν αντίστοιχο έντιμο θάνατο, πλαισιωμένα και τα δυο από Αρετή, Τόλμη και Ελευθερία.
(από Ελεύθερη Ελληνίδα http://
Μια ακόμα φυσική καταστροφή - ο σεισμός στην Τουρκία - με νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, κατεστραμμένα σπιτικά και περιουσίες έρχεται πάλι να τρομοκρατήσει τα ήδη σκυθρωπά βλέμματά μας και τους από καιρό αποσυντονισμένους εγκεφάλους μας.
Το μάτι μας έχει θολώσει από το κόκκινο αίμα που τρέχει στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές μας. Είμαστε βουτηγμένοι μέσα στο κόκκινο και το μαύρο. Το κόκκινο του αίματος και το μαύρο του σκοταδιού που δεν πλανάται απλά από πάνω μας, αλλά έχει μπει πλέον μέσα στην ψυχή μας. Βρήκε μικρές τρυπίτσες εισόδου προς την Ψυχή μας, προχώρησε όσο του επιτρέψαμε την ώρα που τρέχαμε να πληρώσουμε τις πιστωτικές και τα δάνεια, την ώρα που αποβλακωνόμασταν με τα δελτία ειδήσεων και τα ελληνικά και τουρκικά σήριαλ, και τώρα μας έχει κατακλύσει. Το μαύρο χρώμα της απόγνωσης. Το μαύρο χρώμα της κατάθλιψης. Το μαύρο χρώμα ενός ζοφερού, κατά-μαυρου, ακρωτηριασμένου μέλλοντος. Το μαύρο χρώμα του Ψυχικού μας θανάτου.
Αναλογιζόμενοι - ως Ελεύθερα σκεπτόμενοι ‘Ελληνες - τι θα έκαναν οι έντιμοι και ευγενείς πρόγονοί μας, είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αλλάλαζαν από ευχαρίστηση στο θέαμα ενός νεκρού πρώην φίλου, πρώην εχθρού. Όχι ότι δεν υπήρξαν στιγμές που οι πρόγονοί μας δεν προέβαλαν τον θρίαμβό τους σύροντας το νεκρό κουφάρι ενός εχθρού. Όμως, η γενέτειρα της Φιλο-σοφίας, η γενέτειρα του Σωκράτη που μ’ένα δηλητήριο και μ’ένα θάνατο απέδειξε σ’όλη την ανθρωπότητα τι σημαίνει «συνέπεια λόγου και πράξης», δεν χαίρεται με το σκοτωμό ενός ανθρώπου. Αναλογίζεται το κακό που μπορεί να προήλθε απ’αυτόν τον άνθρωπο, ανακουφίζεται γιατί πλέον αυτό σταμάτησε, αλλά λυπάται. Λυπάται γιατί ένα σώμα αποστερήθηκε την ψυχή του, αποστερήθηκε τη ζωή του. Λυπάται, γιατί το κακό προκάλεσε κι άλλο κακό, ενώ παράλληλα μ’αυτή τη συνειδητοποίηση αποκτά τη δυνατότητα να ξεκινήσει μια εσωτερική αλλαγή. Όταν δεν θέλουμε το κακό, αναζητούμε το Καλό. Σκεπτόμενοι και πράττοντας το Καλό προκαλούμε κι άλλο Καλό.
Δεν γνωρίζω αν υπήρξαν ποτέ «έντιμοι» πόλεμοι. Δεν γνωρίζω αν τελικά ο Τρωικός πόλεμος έγινε για μια ωραία Ελένη, ή για ένα ωραίο κοίτασμα πετρελαίου της εποχής εκείνης. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι η εντιμότητα είναι μια αρετή, την οποία αν απωλέσουμε θα βρεθούμε να αλλαλάζουμε από άγρια ευχαρίστηση μπροστά στα νεκρά κουφάρια ενόχων και αθώων.
Ο θάνατος όμως είναι θάνατος. Είτε αθώου, είτε εχθρού, είτε ο δικός μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το μόνο που έχουμε ως δεδομένο για τούτον εδώ τον κόσμο είναι ότι μια μέρα θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον θάνατό μας. Θα είναι από σφαίρα, από αρρώστια, από φυσική καταστροφή, από δυστύχημα, από όπου κι αν προέρθει το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έρθει.
Μέχρι όμως να δούμε τον χάρο με τα μάτια μας έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας να ζήσουμε έναν όσο το δυνατόν έντιμο βίο. Να τιμούμε την Αρετή και να αποστρεφόμαστε την Κακία, όπως έκανε ο Ηρακλής, ο Έλληνας ημίθεος, στην κόψη του μύθου και της πραγματικότητας. Να τιμούμε έναν νεκρό, ακόμα και εχθρό μας, και να αγωνιζόμαστε για κάθε τι που μπορεί να μειώσει το Κακό στη γη.
Μέσα στους σκοτεινούς καιρούς που διανύουμε καλούμαστε να ξανα-ανακαλύψουμε τα Τίμια Όπλα του Αθάνατου Ελληνικού Πνεύματος.
Τίμια Όπλα μας είναι η Εντιμότητα και η Αρετή σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Είναι ο Αγώνας για την Ελευθερία του Ατόμου, του Οίκου, της Πατρίδας, της Γης μας.
Αδέλφια μου Έλληνες, αδέλφια μου άνθρωποι όλης της γης, μας αναλογεί μια ζωή κι ένας θάνατος σ’αυτόν τον κόσμο που ζούμε. Ας ευχηθούμε κι ας αγωνιστούμε για μια έντιμη ζωή κι έναν αντίστοιχο έντιμο θάνατο, πλαισιωμένα και τα δυο από Αρετή, Τόλμη και Ελευθερία.
(από Ελεύθερη Ελληνίδα http://
