Ο πεσιμισμός σε μία κρίση είναι πηγή όλων των ακραίων συμπεριφορών. Η
προετοιμασία και η υπομονή, λύσεις για την έξοδο από την κρίση. "Υπάρχει
αύριο. Στ' αλήθεια υπάρχει"
Η Σύμβουλος Επικοινωνίας Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, δημοσίευσε στο προσωπικό της blog το
περιεχόμενο ιδιωτικής συζήτησης και άποψη για τη διαχείριση μιας κρίσης
που είχε πρόσφατα, με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, Στάθη Καλύβα.
"Σε καιρό πολέμου, οι άνθρωποι πάρα πολύ συχνά ξεχνούν ότι ο πόλεμος
κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην
υπάρχει αύριο. Από εκεί (*και* από εκεί) πηγάζουν πολλές από τις ακραίες
συμπεριφορές που παρατηρούνται στους πολέμους και γενικά στις οξείες
κοινωνικές κρίσεις. Συμβαίνει αυτό: οι περισσότεροι αρχίζουν να
συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το φαινόμενο αυτό το
αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα στη δουλειά μας, ειδικά όταν πρόκειται για
κρίσεις στις οποίες δοκιμάζονται άτομα και είναι το πρώτο που
προσπαθούμε να κάνουμε address.
Όταν κάποιος βρίσκεται εντός μια
καταιγίδας, δύσκολα καταλαβαίνει την πρώτη κουβέντα που του λες:
"Δείχνεις φοβισμένος, σε καταλαβαίνω, αλλά για να το αντιμετωπίσουμε
χρειαζόμαστε την κριτική σου ικανότητα, οπότε θα πρέπει να ηρεμήσεις".
Σε
δεύτερο χρόνο είναι εξαιρετικά δύσκολο, να πειστεί πως δεν
αντιμετωπίζεις την οποιαδήποτε κρίση, ρίχνοντας μια πυρηνική βόμβα σ'
αυτόν που σου προκαλεί το πρόβλημα.
Οι αντιδράσεις προϋποθέτουν
προσεκτικό σχεδιασμό και οι "εχθροπραξίες" μια κλιμάκωση. Το βασικό
κλειδί επιτυχίας στη διαχείριση της οποιασδήποτε ατομικής (αλλά και
εταιρικής) κρίσης, είναι να λαμβάνεις υπόψιν το αύριο. Θα πρέπει να
σκεφτείς, πώς θα είσαι αύριο ο ίδιος και ποιες οι σχέσεις με τους
ανθρώπους που συγκρούστηκες.
Τις κρίσεις τις αντιμετωπίζουμε, σκεπτόμενοι ότι υπάρχει αύριο και όχι το αντίθετο.
Τα
θυμήθηκα όλα αυτά, γιατί παρατηρώ μια γενική κατάσταση πανικού
(δικαιολογημένη βέβαια), αλλά η έκφραση του πανικού αυτού βασίζεται στην
αίσθηση ότι "δεν υπάρχει αύριο", η ζωή μας τελειώνει το επόμενο λεπτό
από την επόμενη κυβερνητική ανακοίνωση και ότι όλα θ'αρχίσουν να
καταστρέφονται, όπως η Πομπηία (το έχω διαβάσει κι αυτό).
Όπως όλα
τα συναισθήματα, έτσι κι αυτό, έχει συμπεριφορά ιού στη διάδοσή του και
στον πολλαπλασιασμό του, έχει αυτό που στην επικοινωνία λέμε viral
χαρακτήρα που επιτείνεται από τη χρήση των social media.
Δεν θες
παραπάνω από πέντε λεπτά στο twitter για ν'αρχίσεις ν'αναπαράγεις το
ζόφο, τον τρόμο και να κάνεις αφοριστικές παρατηρήσεις, λες και δεν
υπάρχει αύριο.
Υπάρχει αύριο. Ρώτησε τον παππού σου, που πολέμησε
στην Αλβανία και μετά στον Εμφύλιο. Ρώτησε τον πατέρα σου, που στη
Χούντα τον είχαν κλείσει σ' ένα κελί και τον έκαναν ασήκωτο στο ξύλο.
Κοιτάξου στον καθρέφτη και θυμήσου, ότι υπήρξε κι άλλη μέρα μετά από ένα
διαζύγιο, μια πτώχευση, ένα θάνατο δικού σου προσώπου.
Η κρίση
αυτή θα κρατήσει αρκετά και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τη
διάρκεια αυτής της κατάστασης όμως, υπάρχει αύριο και πρέπει να σκεφτείς
πού θα σε βρει αυτό το αύριο, σε ποια θέση και κυρίως σε ποια
κατάσταση. Υπάρχει αύριο. Στ'αλήθεια υπάρχει".
