του Σταύρου Καρκαλέτση*
H είδηση, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση του Ισραήλ φέρεται να ζήτησε από την κυπριακή την άδεια χρήσης της αεροπορικής βάσης “Α. Παπανδρέου” στην Πάφο, ως αντάλλαγμα την εξασφάλιση της αεράμυνας της νήσου, πρέπει να προξενεί ικανοποίηση αλλά και μελαγχολία σε κάθε Έλληνα.
Ας μην ξενίσει το αντιφατικόν των συναισθημάτων.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά καθαρά.
Εάν αυτό γίνει αποδεκτό από τη Λευκωσία, όπως και η χρήση συγκεκριμένων αεροδρομίων της δυτικής Ελλάδος από την ισραηλινή αεροπορία, μιλάμε για δυναμική αλλαγή στις στρατιωτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή.
Αν αληθεύουν δε, οι πληροφορίες περί ανταποδοτικής χρήσης ισραηλινού
αεροδρομίου από την ελληνική πολεμική αεροπορία, αντιλαμβάνεται ο
καθένας πως οι δυνατότητες ελληνικής αποτροπής πάνω και επί της Κύπρου,
κυριολεκτικά ”απογειώνονται”.
Υπενθυμίζεται πως στην αεροπορική βάση “Ανδρέας Παπανδρέου”, υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές για την φιλοξενία και υποστήριξη μαχητικών αεροσκαφών F-16, των μαχητικών δηλαδή που αποτελούν τον κορμό της ελληνικής αλλά και της ισραηλινής αεροπορίας.
Η ικανοποίηση εδράζεται λοιπόν στην πρόταση των Ισραηλινών, η οποία εάν υλοποιηθεί θα συνιστά σημαντική αναβάθμιση της άμυνας της Κύπρου και θα αλλάξει τα δεδομένα στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας για την Μεγαλόνησο. Που βρίσκεται κρυμμένη η μελαγχολία; Στο ότι διαπιστώνεται για πολλοστή φορά η αποφασιστικότητα του Ισραήλ να υπερασπίσει τα ενεργειακά κοιτάσματα της περιοχής και να αποκρούσει έργοις την τουρκική επιθετικότητα.
Στο ότι ενδέχεται (και μακάρι) να καταστεί ορμητήριο των Ισραηλινών μαχητικών η βάση Πάφου, αλλά ”απαγορεύεται” να βρίσκονται εκεί τα ”φυσικά της παιδιά”:
Οι Έλληνες χειριστές και τα ελληνικά αεροσκάφη.
Στο ότι η Ελλάδα παραμένει αφόρητα διστακτική, ενώ έχει κάθε δικαίωμα να βρίσκεται εκεί, στην κυπριακή γη, υπερασπίστρια συμβατικών μα πάνω από όλα ηθικών δεσμεύσεων απέναντι σε 800.000 Έλληνες της Κύπρου.
Η ελληνική κυβέρνηση (και σίγουρα όχι η παρούσα…) πρέπει στο εγγύς μέλλον να οργανώσει την γεωστρατηγική επιστροφή του Έθνους στην ανατολική Μεσόγειο.
Να ολοκληρώσει το δόγμα της δεκαετίας του ’90, που θάφτηκε στο Τυμπάκι μαζί με τους στοιχειωμένους S 300. Και ας μην επικαλεστεί κάποιος την οικονομική κρίση.
Η Τουρκία, γονατισμένη οικονομικά πριν μια δεκαετία, δεν εγκατέλειψε ούτε δευτερόλεπτο τα σχέδια της και τη στρατηγική της.
Και κάτι τελευταίο: Οικονομία ξαναχτίζεις. Πατρίδα ακρωτηριασμένη δεν αποκαθίσταται. Ειδικά όταν ο θύτης είναι η Τουρκία…
* Ιστορικός, αμυντικός αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.
