"Επί 100 κομμουνιστῶν
οἱ 40 εἶναι ἀγύρτες
οἱ 59 ἀφελεῖς καὶ
ΕΝΑΣ πραγματικὸς Μπολσεβίκος"
(Λένιν)
Σεπτέμβριος
1944 οἱ Γερμανοὶ φεύγουν κι ὁ ἀέρας τῆς Ἐλευθερίας πνέει στὴν
Πελοπόννησο, ἀλλὰ τὰ βάσανα δὲν τελειώνουν! 9 Σεπτεμβρίου 1944, οἱ
κομμουνιστοσυμμορίτες ἐπιτίθενται στὴ πόλη τῆς Καλαμάτας μὲ δύο
Συντάγματα καὶ χιλιάδες χωρικοὺς ποὺ ἐπιστράτευσαν βιαίως. Μετὰ ἀπὸ μάχη
συντρίβουν τὴν ἄμυνα τῆς πόλεως καὶ καταλαμβάνουν τὴν Καλαμάτα,
σφάζοντας καὶ ρημάζοντας! Μία μεγάλη φάλαγγα ἀπὸ πολεμιστὲς τῆς
Καλαμάτας καὶ πολὺς ἄμαχος πληθυσμὸς κατευθύνονται πρὸς τὸ Μελιγαλά, γιὰ
νὰ γλυτώσουν!
Τὸ
πρωϊ τῆς 13ης Σεπτεμβρίου 1944 ἀρχίζει ἡ ἐπίθεση τῶν
κομμουνιστοσυμμοριτῶν κατὰ τοῦ Μελιγαλᾶ. Ὁ Μελιγαλᾶς ἀντιστέκεται! Οἱ
Ἕλληνες πατριῶτες, πολεμοῦν σὰν λιοντάρια. Τὴν ἑπόμενη μέρα οἱ
κομμουνιστὲς μὲ προδοσία, κατορθώνουν καὶ εἰσχωροῦν στὶς γραμμὲς τῶν
ἀμυνομένων. Ὁ Μελιγαλᾶς πέφτει στὰ χέρια τῶν ἐξαγριωμένων Ἐλασιτῶν κι
ἀκολουθοῦν σκηνὲς φρίκης καὶ ντροπῆς γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Σφάζονται
41 τραυματίες στὸ Νοσοκομεῖο κι ὅλο τὸ ἰατρικὸ προσωπικό. Γυναικόπαιδα
καὶ γέροι κομματιάζονται στοὺς δρόμους, γυναῖκες ἔγκυοι ξεκοιλιάζονται,
κοπέλες βιάζονται κτηνωδῶς. Κατεβάζουν τὴν Ἑλληνικὴ σημαία καὶ στὴ θέση της, βάζουν ἕνα κόκκινο πανί. Φυλακίζονται
ὅσοι ἀπέμειναν ζωντανοί, τὰ γυναικόπαιδα κλείνονται χωρὶς νερὸ καὶ φαϊ
σὲ διάφορα ὑπόγεια. 18 ἔγκριτοι Καλαματιανοὶ ὁδηγοῦνται στὴν Καλαμάτα,
ὅπου τους κατακρεουργοῦν καὶ τοὺς κρεμοῦν στὰ πολύφωτά του Δημοτικοῦ
φωτισμοῦ τῆς κεντρικῆς πλατείας τῆς Καλαμάτας.
Στὸ
τέλος ὅλοι οἱ φυλακισμένοι ὁδηγοῦνται δεμένοι, ἀνὰ τρεῖς, 2 χιλιόμετρα
ἔξω ἀπ’ τὸ Μελιγαλὰ στὴ γνωστὴ πηγάδα, γυμνοί, ξυπόλητοι, νηστικοί,
διψασμένοι, τραυματίες, ἀσθενεῖς, ἀναγκάζονται νὰ...
βαδίσουν.
Ὅσοι δὲν βαδίζουν γρήγορα οἱ κομμουνιστὲς τοὺς σφάζουν ἐπὶ τόπου. Ὅσοι
εἶναι δεμένοι μὲ τὸ ἴδιο καλώδιο, σφάζονται κι αὐτοί. Ὅποιος τολμᾶ νὰ
μιλήσει, σφάζεται ἀμέσως. Κατὰ μῆκος τῆς διαδρομῆς ἀπὸ τὸ Μπεζεστένι,
ἔχουν τοποθετηθεῖ κομμουνιστὲς καὶ προκαλοῦν τὸ πλῆθος φωνάζοντας:
"Θάνατος – θάνατος – θάνατος"
Στὴν
Πηγάδα οἱ δήμιοι, μεταφέρουν στὰ χείλη τῆς Πηγάδας κάθε τριάδα καὶ τοὺς
σφάζουν μὲ μία μαχαιριὰ στὴν κοιλιὰ ἢ τὴν καρδιὰ τὸ λαρύγγι καὶ τοὺς
ρίχνουν μέσα στὴν πηγάδα μαζὶ μὲ πολλοὺς ζωντανούς, μπροστὰ στὰ γεμάτα
φρίκη κι ἀποτροπιασμὸ μάτια τῶν συγγενῶν τους, ποὺ ὑποχρεώθησαν νὰ
παρακολουθήσουν τὰ βασανιστήρια καὶ τὴν σφαγή τους. Ἡ ἐλευθερία τῆς
Ἑλλάδος πληρώνεται ἐδῶ μὲ πολὺ Ἑλληνικὸ αἷμα.
Αὐτὸ συνεχίζεται ἐπὶ τρεῖς ὁλόκληρες μέρες, χωρὶς διακοπῆ, μέχρις ὅτου δὲν ὑπάρχουν ἄλλοι.
Γιὰ
πολλοὺς ἐφαρμόζεται ἀγριώτερος τρόπος. Μὲ τσεκούρια καὶ κλαδευτήρια
τοὺς κόπτουν χέρια καὶ πόδια, αὐτιὰ καὶ μύτες. Ὁ πυθμένας τῆς Πηγάδας
κοχλάζει, τὰ ἔγκατα τῆς γὴς ἀναταράσσονται καὶ βοοῦν, οἱ σάρκες τῶν
κρεουργηθέντων σφαδάζουν. Οἱ θρῆνοι κι οἱ κραυγὲς γεμίζουν τὸν ἀέρα! Οἳ
σφαγεῖς μένουν ἀτάραχοι καὶ συνεχίζουν, συνεχίζουν, συνεχίζουν τὸ
μακάβριον ἔργο τους.
Τὸ
ἐπίσημο κράτος μέχρι τὸ 1974 τιμοῦσε καὶ μετεῖχε στὸ τελούμενο
μνημόσυνο. Μετὰ τὸ 1974 ἀπέχει ἀπὸ τὸ νὰ τιμᾶ τὴν μνήμην τῶν ἀγρίως
σφαγιασθέντων πατριωτῶν τοῦ Μελιγαλᾶ. Οἱ συγγενεῖς ὅμως τῶν θυμάτων κι ὁ
Ἑλληνικὸς λαὸς περιφρονώντας τὴν κρατικὴ ἀπαγόρευση καὶ τὴν κατάργηση
τοῦ Μνημοσύνου, τιμοῦν τὴν μνήμη τῶν θυμάτων τῆς κομμουνιστικῆς θηριωδίας.
Ἐμεῖς εὐχόμαστε ὁλόψυχα ὁ Θεὸς νὰ συγχωρήσει τοὺς κομμουνιστοσυμμορίτες γιὰ αὐτὸ τὸ ἀποτρόπαιο ἔγκλημα ποὺ δὲν εἶχε προηγούμενο στὴν ἑλληνικὴ ἂν ὄχι καὶ παγκόσμια ἱστορία καὶ νὰ φωτίσει τὸ ἑλληνικό μας ἔθνος ὥστε μακρυὰ ἀπὸ ανθελληνικές ἰδεολογίες και με ενότητα νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴ σωτηρία τῆς πατρίδας.
