«ΔΕΝ ΛΕΩ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ»
Γιατί πρέπει να απαντάμε ειλικρινά για την ηλικία μας όταν η ερώτηση δεν έχει επιστημονικό ή ιατρικό ενδιαφέρον; Για να συντηρούμε την αδιακρισία στον αιώνα των αιώνων; Και γιατί οφείλω εγώ να πω την ηλικία μου σε κάποιον άγνωστο, όταν οι ωραιότερες και διασημότερες γυναίκες του κόσμου την κρύβουν από το πολυπληθές κοινό τους; Μήπως πρέπει να γίνω σαν εκείνες που λένε «καλέ, η Μενεγάκη εμένα ήτανε συμμαθήτριά μου στο νήπιο», για να αποδείξουν πόσο βελτιώνει η τηλεόραση τα πρόσωπα (που δεν ισχύει); Ή σαν τις άλλες, που σου πετάνε χωρίς λόγο τα χρόνια τους με μια αγωνία μην τυχόν και δεν τα μάθεις – και που βέβαια περιμένουν να ομολογήσεις τα δικά σου σε αντίποινα. «Εγώ είμαι 41. Εσύ;» Εγώ είμαι εγώ.
Είμαι πολύ καλή στα μαθηματικά και αυτό μου δίνει την άνεση να μη μετράω σωστά τα χρόνια μου. Κάνω ταχύτατες προσθαφαιρέσεις και διαμορφώνω την ηλικία μου όπως με συμφέρει. Την αλήθεια την άφησα στο ληξιαρχείο. Ζω το μύθο μου. Είμαι όσο φαίνομαι. Δεν το αφήνω στην τύχη του όμως. Υπάρχει μια ολόκληρη στρατηγική πίσω από αυτό.
Πρώτα πρώτα είμαι πολύ αυστηρή με την εικόνα που βγάζω προς τα έξω. Πηγαίνω για περιποίηση προσώπου μία φορά την εβδομάδα και κομμωτήριο δύο φορές. Κάνω γιόγκα στο Αλατοσπήλαιο. Τρώω κυρίως σαλάτες και πίνω άφθονο νερό. Χορεύω στα κλαμπ, αλλά πίνω μόνο ένα dry martini και δεν καπνίζω πια.
Από τότε που κατάλαβα πως οι παλιοί συμμαθητές δεν μου ταιριάζουν για παρέα, γιατί με κάνουν να μεγαλοδείχνω, άρχισα να ανανεώνω τους φίλους μου. Κάνω νέους φίλους. Στις παρέες τους ακολουθώ την πάγια τακτική μου: δεν συζητάω ποτέ για το παρελθόν. Είναι τόσο εύκολο να το κάνεις αυτό στις νεανικές παρέες! Αυτή η μηρυκαστική διάθεση με τις αναμνήσεις είναι χαρακτηριστικό του γήρατος. Η συντροφιά των νέων ανθρώπων με ξεκουράζει. Μιλάνε με πάθος. Ζουν έντονα. Τα σαββατοκύριακα περνούν με ιστιοπλοϊα, με συναυλίες, με μπάνιο. Οι συνομήλικοί μου για να διασκεδάσουν παίζουν επιτραπέζια και μπιρίμπα. Δεν θέλω γενέθλια και κρύο χιούμορ για τα γεράματα. Προτιμώ να ζήσω.
Σημειώνω πάντα τις χρονολογίες που χρειάζομαι για να μην κάνω λάθος και να μπορώ να απαντήσω χωρίς πολλή σκέψη στις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις. Τις προβλέψιμες, όπως πότε τέλειωσα το σχολείο. Τις αιφνιδιαστικές, όπως πού ήμουν στο σεισμό ή τότε που πήραμε τη Εurovision (αυτή η κατηγορία ερωτήσεων θέλει ιδιαίτερη προσοχή). Ακόμα και τις εκτός θέματος, που συχνά κρύβουν παγίδες, όπως αν είχα δει τους U2 την πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Δεν με πιάνει κανείς. Τόσο καλά τα ξέρω, που μερικές φορές μπερδεύομαι και τα πιστεύω ακόμα κι εγώ.
Κι αν έρθω λίγο πιο κοντά με κάποιον; Κι αν θελήσω να κάνω σχέση μαζί του; Μακάρι, αλλά μη νομίζεις πως θα κάτσω να του αφηγηθώ όλη μου τη ζωή με λεπτομέρειες. Ούτε και θα προδώσω το πιο βαθύ μου μυστικό σε μια στιγμή αδυναμίας ή απονενοημένης ειλικρίνειας. Ειδικά αν πρόκειται για τον άντρα της ζωής μου, αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να μάθει ποτέ την αλήθεια. Ούτε και τα παιδιά μου θα ξέρουν. Αυτό το προσωπικό δεδομένο θα το κρατήσω μόνο για μένα.
Μαρία Αθήνη
«ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΑΣ; ΝAI!»
Πώς να κρύψω την ηλικία μου δηλαδή; Κι εγώ να μη με «δώσω», αργά ή γρήγορα θα το κάνει ο Ντέιβιντ Μπόουι για μένα, που όταν τον ακούω σε σούπερ μάρκετ, ταξί, καφέ, πάρτι ή ασανσέρ να τραγουδάει Ground Control to Major Tom… εντελώς μηχανικά κάνω καραόκε αποκαλύπτοντας στο κοινό μου ότι είμαι «της εποχής εκείνης». Γιατί, πες μου εσύ, ξέρεις πολλά πιτσιρίκια κάτω των τριάντα που να γνωρίζουν απταίστως τους στίχους;
Ή θα τύχει να φορέσω ένα από εκείνα τα φουστάνια που φόραγε η Φάλον Κάρινγκτον στη Δυναστεία και θα καταλάβεις ότι δεν είναι «τύπου», αλλά αυθεντικό vintage που γλίτωσε τις αλλεπάλληλες μετακομίσεις και βγήκε από το χρονοντούλαπο για να με βοηθήσει να αναβιώσω την κιτς δεκαετία της εφηβείας μου. Δεν κρύβονται τα χρόνια. Και, μεταξύ μας, κάνουν πολύ καλά, γιατί δεν είναι πια αυτά που ήταν. Ήδη από την εποχή που η Τζέιν Φόντα έκανε μόδα το αερόμπικ στις σαραντάρες συνομήλικές της χαρίζοντάς τους σώμα εικοσάρας, τα πράγματα άλλαξαν, τα σαράντα έγιναν τα νέα τριάντα και κανείς πλέον δεν ασχολείται αν τα πέρασες κι ακόμη φοράς ροζ All Starάκια.
Σήμερα, οι πιο ψαγμένες και πετυχημένες γυναίκες της σόουμπιζ λένε περήφανα την ηλικία τους όταν τις ρωτάς. Θέλεις παραδείγματα; Έχουμε και λέμε: Μαντόνα, Τζούλιαν Μουρ, Ανέτ Μπένινγκ, Σούζαν Σάραντον, Μισέλ Φάιφερ, Σάρον Στόουν… Μόνο η Άννα Βίσση δεν θα σου πει, αλλά έχε χάρη που κυκλοφορεί στο youTube το βιντεοκλίπ του Ότοστοπ από τη Γιουροβίζιον του ’80.
Η ηλικία δεν έχει καμία σημασία, εκτός κι αν είσαι τυρί, όπως είπε κάποια, δεν θυμάμαι ποια. Η ηλικία είναι άλλος ένας τρόπος να επικοινωνείς, όπως η ερώτηση «τι ζώδιο είσαι» ή «κάνει ζέστη σήμερα, δεν νομίζεις;». Θα σου χαρίσει ατέλειωτο μπλα μπλα για κοινά γούστα, αναμνήσεις, συμπάθειες, αντιπάθειες. Αν μου πεις ότι είσαι στα late '30s σου και σ’ αρέσει η indie μουσική, δεν αποκλείεται να έχουμε συναντηθεί στη συναυλία των Green On Red στην Aυτοκίνηση. Επίσης, θα έχεις ταξιδέψει με interail, θα θυμάσαι πώς ήταν η ζωή πριν από τα κινητά τηλέφωνα, θα έχουμε πολλά να πούμε. Άσε που δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να πεις «σαρανταρίζω όπου να ‘ναι» και να σου πουν «τι λες βρε, καθόλου δεν σου φαίνεται» (κι ας σου φαίνεται).
Το να κρύβεις την ηλικία σου στέλνει εκεί έξω με βροντερή φωνή το μήνυμα «υποφέρω γιατί γερνάω και γι’ αυτό δεν θέλω να σας πω». Είναι σαν κάτι τύπους που χάνουν τα μαλλιά τους και βάζουν ποστίς, νομίζοντας ότι αυτό θα κρύψει το πρόβλημα ενώ στην ουσία το μεγεθύνει. Μπορώ να καταλάβω εκείνες τις πτι μπουρζουά κυρίες στις ελληνικές ταινίες που έκρυβαν τα χρόνια τους μήπως τσιμπήσει ο γαμπρός και κατέβουν από το ράφι, αλλά γυναίκες σαν εσένα κι εμένα στην Αθήνα του 2010 ποτέ. Όπως έλεγε και η Κοκό: «Κάθε γυναίκα έχει την ηλικία που της αξίζει».
Μελίνα Σπαθάρη
http://www.madamefigaro.gr/
