Ο Εθνομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, μαζί με τους Μητροπολίτες Πάφου Χρύσανθο, Κιτίου Μελέτιο και Κυρηνείας Λαυρέντιο, αλλά και πέραν των πεντακοσίων Ελλήνων της Κύπρου, απαγχονίζονται και σφαγιάζονται το βράδυ της 9ης Ιουλίου, από τους αιμοδιψείς Τούρκους κατακτητές.Κλήρος και λαός, πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, για την αρωγή τους στην Ελληνική Επανάσταση και τις βλέψεις τους για ξεσηκωμό στη μαρτυρική Κύπρο. Δολοφονούνται, διότι είναι Έλληνες!
Εξιστορώντας τα γεγονότα στο ποίημά του "9η Ιουλίου", ο Βασίλης Μιχαηλίδης, παρουσιάζει την αγωνιώδη προσπάθεια του Κιόρ-ογλου να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο να εγκαταλείψει την Κύπρο και να γλυτώσει τον εαυτό του απ' τη σφαγή. Η απάντηση που λαμβάνει, αποστομωτική:
"Δεν θέλω, Κκιόρ-ογλου, εγιώ να φύω που την Χώραν,
γιατί αν φύω, το κακόν εν' να γινή περίτου.
Θέλω να μείνω, Κκιόρ-ογλου, τζι' ας πα' να με σκοτώσουν,
ας με σκοτώσουσιν εμέν τζι' οι άλλοι να γλυτώσουν.
Δεν φεύκω, Κκιόρ-ογλου, γιατί, αν φύω, ο φευκός μου
εν' να γενή θανατικόν εις τους Ρωμιούς του τόπου.
Να βάλω την συρτοθηλειάν εις τον λαιμόν του κόσμου;
Παρά το γαίμαν τους πολλούς εν' κάλλιον του Πισκόπου."
Σε μια πρωτοφανή ένδειξη λεβεντιάς και αυταπάρνησης, ο ηγέτης του Κυπριακού Ελληνισμού, θυσιάζεται αυτοπροαιρέτως, προκειμένου να γλυτώσει ο λαός του απ' το θανατικό.
Άραγε, η Ρωμιοσύνη σήμερα, έχει ηγέτες τόσο φωτισμένους να προβλέπουν τα μελλούμενα, αλλά και με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυταπάρνησης, ώστε να προστατεύσουν το λαό τους από τους κινδύνους που ελλοχεύουν;
Προφανώς και όχι...
