Ο ραβίνος υποστηρίζει ότι ο εβραϊκός χαρακτήρας του Σαφέντ, μιας πόλης 32.000 κατοίκων, κινδυνεύει και ότι αν οι φοιτητές αναμιχθούν με τους ντόπιους, σύντομα θα ακολουθήσουν και μικτοί γάμοι.
Τον περασμένο μήνα, ο Ελιάχου μίλησε σε μια συγκέντρωση και προειδοποίησε ότι οι Εβραίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα «σιωπηλό πόλεμο». Λίγες ημέρες αργότερα, μια ομάδα νεαρών εβραίων επιτέθηκε με πέτρες και μπουκάλια σε ένα κτίριο όπου στεγάζονται άραβες φοιτητές και ένας επιζήσας του Ολοκαυτώματος που νοίκιαζε ένα δωμάτιο σε φοιτητές δέχθηκε απειλές.
Για τους υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα γεγονότα αυτά υποδηλώνουν ότι υπάρχουν υπόγεια ρεύματα ρατσισμού στην ισραηλινή κοινωνία. Η αδιαλλαξία ενισχύεται από μια κυβέρνηση και ένα κοινοβούλιο όπου κυριαρχούν τα κόμματα της εθνικιστικής Δεξιάς.
Οι κάτοικοι του Σαφέντ, πάντως, απορρίπτουν τις κατηγορίες περί ρατσισμού και υποστηρίζουν ότι το όλο ζήτημα είναι μια πολιτιστική σύγκρουση ανάμεσα σε θορυβώδεις άραβες φοιτητές και στους θρήσκους εβραίους της πόλης που αισθάνονται να απειλείται ο τρόπος ζωής τους.
Σε ένα πάρκο κοντά στο κτίριο του Πανεπιστημίου, όπου συχνάζουν οι άραβες φοιτητές, ο απεσταλμένος της Ουάσινγκτον Ποστ είδε ένα σύνθημα «Θάνατος στους Αραβες!» Ο Νασράτ Γκαντμπάν, ένας φοιτητής από το χωριό Αραμπέχ, λέει ότι όλες του οι προσπάθειες να νοικιάσει ένα διαμέρισμα στο Σαφέντ έχουν αποτύχει. «Όταν ακούνε από πού είμαι, λένε, συγγνώμη, αλλά δεν νοικιάζω το σπίτι μου σε Αραβες. Άλλες φορές λένε ότι έχουν ήδη νοικάρηδες και θα έρθουν σε επαφή μαζί μου αργότερα».
Ανάλογες ιστορίες διηγούνται κι άλλοι άραβες φοιτητές, που αποτελούν περίπου τους μισούς των όσων φοιτούν στη σχολή. Καθώς δεν μπορούν να νοικιάσουν δωμάτια στην πόλη, αναγκάζονται να πηγαινοέρχονται καθημερινά από τα χωριά τους. Οσοι πάλι έχουν καταφέρει να βρουν κάπου να μείνουν προτιμούν να μην κυκλοφορούν τα βράδυα, φοβούμενοι επεισόδια με τους θρήσκους νεαρούς εβραίους.
Ο Ελιάχου Ζβιέλι, ένας 89χρονος κάτοικος της παλιάς πόλης που νοικιάζει ένα δωμάτιο σε τρεις άραβες φοιτητές, λέει ότι έχει δεχθεί πολλά απειλητικά τηλεφωνήματα. Ο ίδιος ο ραβίνος τον επισκέφθηκε και του ζήτησε να διώξει τους Αραβες. «Αλλά δεν πρόκειται να υποκύψω στον τρόμο», λέει ο Ζβιέλι, που κατάγεται από την Ουγγαρία και στον πόλεμο πέρασε από στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο, ο Γιόζεφ Πεέρ χαρακτηρίζει την ενοικίαση δωματίων σε Αραβες στην καρδιά της παλιάς πόλης «καθαρή πρόκληση». Κατά την άποψή του, η περιοχή πρέπει να παραμείνει αμιγώς εβραϊκή. Όπως λέει, οι άραβες φοιτητές βάζουν δυνατά μουσική στα αυτοκίνητά τους την Παρασκευή το βράδυ, στη διάρκεια του εβραϊκού Σαββάτου, και δεν σέβονται τους κατοίκους.
Ο δήμαρχος του Σαφέντ, Ιλάν Σοχάτ, ισχυρίζεται ότι οι φοιτητές συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονταν στα χωριά τους. «Το Σαφέντ δεν είναι μια ρατσιστική πόλη», τονίζει. «Υπάρχει όμως ένα πολιτιστικό πρόβλημα».
Οι άραβες φοιτητές αρνούνται ότι συμπεριφέρονται ασεβώς. Οι περισσότεροι μένουν στα σπίτια τους τα Σαββατοκύριακα - λένε - και όσοι βρίσκονται στην πόλη δουλεύουν συχνά σε ξενοδοχεία, αντικαθιστώντας τους εβραίους υπαλλήλους που λείπουν τα Σάββατα. Ορισμένοι φοιτητές λένε ότι έχουν θερμές σχέσεις με τους εβραίους ιδιοκτήτες, οι οποίοι τους συμπεριφέρονται σαν να είναι μέλη των οικογενειών τους.
Στους δρόμους του Σαφέντ, αναμνηστικές πινακίδες αποτίουν φόρο τιμής στους εβραίους μαχητές που σκοτώθηκαν στην πόλη κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία του Ισραήλ, το 1948. Οι άραβες κάτοικοι, που αποτελούσαν τότε την πλειοψηφία, αναγκάστηκαν να φύγουν, με αποτέλεσμα η πόλη να γίνει εβραϊκή. Ένα σύνθημα στους τοίχους του σπιτιού του Ζβαέλι τον κατηγορεί ότι «ξανάφερε τους Αραβες στο Σαφέντ».
«Οι μνήμες εδώ δεν έχουν σβήσει», αρκείται να πει ο Γισραέλ Λι, ένας αρχιτέκτονας που μένει στη γειτονιά.
http://www.tovima.gr/
