Η μεγαλύτερη καψούρα σου σε βλέπει πια σαν
μια βαρετή εργασία για τη Σχολή κι εσύ θες να σου (όχι της) συμβούν
πολύ κακά πράγματα.
Δεν έχω παντρευτεί και δεν έχω πάρει διαζύγιο.
Δεν ξέρω πώς είναι να χωρίζεις με μια βέρα στο χέρι, μπορεί να μην μάθω
και ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι ότι μέσα σε 5 μήνες, το 2007, πρόλαβα να
ερωτευτώ σαν κάτι γελοιωδέστατους ποιητές που έγραψαν ολόκληρες
πονεμένες συλλογές μες στη σκοτοδίνη τους χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο
στην ανθρωπότητα, πρόλαβα να πάω μαζί Της διακοπές στη Γαύδο, ένα νησί
(τουλάχιστον τότε) που μπορεί να πέθαινες και να το καταλάβαιναν μετά
από 5 μέρες, πρόλαβα να ταξιδέψω μαζί Της στη Βενετία, ένα νησί που
μπορεί να ξυπνήσεις το βράδυ για νερό και να βρεις τουρίστες (και) μέσα
στο ψυγείο σου, πρόλαβα να τη γνωρίσω στους γονείς μου ως τη Μία.
Αυτή πρόλαβε να με χωρίσει.
Όταν είσαι ερωτευμένος και σε χωρίζει αυτή με την οποία είσαι ερωτευμένος, προφανώς και είσαι μόνος σε όλο αυτό. Μπορώ να γράφω ώρες για τους κολλητούς μου, για το πόσο γαμάτοι ήταν μαζί μου, για τις βλακείες που έκαναν για να μου φτιάξουν το κέφι, για τις 12ωρες αναλύσεις μέχρι να μη βγαίνει η φωνή σε κάτι μπαλκόνια στην Ηλιούπολη. Αλλά στην ουσία είσαι μόνος.
Δεν θέλω να τον αναφέρω συνέχεια, αλλά ο Μόρισεϊ, αυτός ο αγαπημένος μου μισάνθρωπος που απέλυσε τον μπασίστα των Smiths αφήνοντας του ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, κατέγραψε υποδειγματικά το πώς νιώθεις σε τέτοιες καταστάσεις στο «How Soon Is Now?”.
Κλείνομαι στο σπίτι και αρχίζει η ανασυγκρότηση. Λέμε τώρα. Ο πρώτος και βασικότερος στόχος έρχεται σε 7 λέξεις. «Δεν πρέπει να ξανακούσεις τίποτα γι’ αυτήν». Η αποχή είναι πάντα μια νίκη. Φυσικά και οι 2 στις 3 λέξεις που έλεγα ήταν το όνομά της, φυσικά και δεν με ένοιαζε το αν θα φάει 1 ή 6 η ΑΕΚ απ’ τον Ολυμπιακό, φυσικά και ήθελα να κλαψουρίζω όλη την ώρα. Αλλά, το σπίτι είναι το οχυρό σου. Και κανένα νέο της δεν μπορεί να εισβάλλει στο οχυρό.
Ήμασταν φίλοι στο Myspace (το Facebook ήταν ακόμη στο μυαλό του Zuckerberg ή τέλος πάντων, σε αυτού που του ‘κλεψε την ιδέα ο Zuckerberg). Την έβγαλα από φίλη στο Myspace (εντάξει, μικρό παιδί ήμουν, δεν ήξερα). Ήταν φίλη με τους φίλους μου στο Myspace. Έβαλα τους φίλους μου να τη βγάλουν από φίλη στο Myspace. Τους μισούς τους είχε ήδη βγάλει εκείνη.
Ωραία, πήραμε μια απόσταση. Ξέρεις και τι άλλο πήραμε, έ;
Όσο προκλητικό κι αν είναι για τους macho αναγνώστες του ΟΝΕΜΑΝ, οφείλω να παραδεχτώ ότι δύο φορές έχω κλάψει γοερά μπροστά σε κόσμο (και γενικά) και η μία από αυτές ήταν γι’ Αυτήν, ένα απόγευμα κάνα διβδόμαδο μετά το χωρισμό. Μάρτυρες οι γονείς μου (fuck).
Το φοβερό κι ενδεικτικό της παράνοιας ενός επικίνδυνα απογοητευμένου μυαλού είναι ότι δεν έγινε τίποτα που να μου τη θύμισε, τίποτα που να με στεναχώρησε (παραπάνω), τίποτα γενικά.
Το ζουμί είναι ότι πολλές σκέψεις είναι πια τραγικά έξω απ’ το βεληνεκές σου. Πιστεύεις ότι δεν θα ξαναερωτευτείς τόσο. Λάθος. Πιστεύεις ότι όλο τον καιρό που πέρασες με Αυτή που σε έριξε στα Τάρταρα, ήσουν θύμα της κοροϊδίας της. Λάθος. Πιστεύεις ότι είχε δύο παράλληλες σχέσεις. Λάθος.
Τι άλλο έγινε; Ο αιώνιος και αδιάψευστος νόμος αυτής της fucked up (για να μην το πω ελληνικά) ισορροπίας των σχέσεων λειτούργησε αθόρυβα και στη δική μου περίπτωση. Έχοντας, χωρισμένος, πάρει και τις 100 ζωές της σχέσης πάνω μου, η altera pars ήταν λογικό να βρίσκει πιο ελκυστική μια βιτρίνα του Χαραλά απ’ ό,τι εμένα. Θρηνόντας τον «χαμό», και χωρίς να το καταλαβαίνω, πέταγα ζωές (δηλαδή προσοχή) από πάνω μου, μέχρι που ναι, ακόμη και στα μάτια αυτής της Αχαρακτήριστης, φάνηκα ξανά μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Που όσο έπαιρνε τις ζωές πάνω της, γινόμουν φανταστικά ενδιαφέρουσα περίπτωση. Που όταν πήρε και τις 100 ζωές πάνω της, γινόμουν ο τότε Άντρας της Ζωής της.
Σχέσεις, φίλε μου, προβλέψιμα πεταμένα λεφτά.
Δέχομαι όλους τους ερωτοαπογοητευμένους και στο @illanastasiadis
Αυτή πρόλαβε να με χωρίσει.
Όταν είσαι ερωτευμένος και σε χωρίζει αυτή με την οποία είσαι ερωτευμένος, προφανώς και είσαι μόνος σε όλο αυτό. Μπορώ να γράφω ώρες για τους κολλητούς μου, για το πόσο γαμάτοι ήταν μαζί μου, για τις βλακείες που έκαναν για να μου φτιάξουν το κέφι, για τις 12ωρες αναλύσεις μέχρι να μη βγαίνει η φωνή σε κάτι μπαλκόνια στην Ηλιούπολη. Αλλά στην ουσία είσαι μόνος.
Δεν θέλω να τον αναφέρω συνέχεια, αλλά ο Μόρισεϊ, αυτός ο αγαπημένος μου μισάνθρωπος που απέλυσε τον μπασίστα των Smiths αφήνοντας του ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του, κατέγραψε υποδειγματικά το πώς νιώθεις σε τέτοιες καταστάσεις στο «How Soon Is Now?”.
Δεν μιλούσε ακριβώς για τον Χωρισμένο Εμένα, αλλά είπε
αυτό που ισχύει απόλυτα στον «ομαλονική» περίσταση του χωρισμού. «You Go
Home / And You Cry / And You Want To Die». Τίποτα άλλο
You Go Home
Ως κοινός θνητός, μετά από 19.000 διαφορετικές επικλήσεις του χαμού, τύπου «μα δεν περάσαμε ωραία εκεί;», «θυμάσαι τι μου 'χες στείλει το βράδυ που γνωριστήκαμε;», «έλεγες ότι είσαι το ίδιο ερωτευμένη μαζί μου», νιώθεις την ματαιότητα της προσπάθειάς σου, νιώθεις ένας (και περισσότεροι) Άθλιος του Βίκτορος Ουγκό, νιώθεις ότι πρέπει να πας στο σπίτι σου και να κλειστείς μέχρι να περάσουν 5 χρόνια και να έρθει η ίδια να σε απαλλάξει από τη μιζέρια σου. Ούτε 5 χρόνια θα κλειστείς στο σπίτι ούτε (αυτό σίγουρα) θα έρθει η ίδια να σε βγάλει από κει.Κλείνομαι στο σπίτι και αρχίζει η ανασυγκρότηση. Λέμε τώρα. Ο πρώτος και βασικότερος στόχος έρχεται σε 7 λέξεις. «Δεν πρέπει να ξανακούσεις τίποτα γι’ αυτήν». Η αποχή είναι πάντα μια νίκη. Φυσικά και οι 2 στις 3 λέξεις που έλεγα ήταν το όνομά της, φυσικά και δεν με ένοιαζε το αν θα φάει 1 ή 6 η ΑΕΚ απ’ τον Ολυμπιακό, φυσικά και ήθελα να κλαψουρίζω όλη την ώρα. Αλλά, το σπίτι είναι το οχυρό σου. Και κανένα νέο της δεν μπορεί να εισβάλλει στο οχυρό.
Ήμασταν φίλοι στο Myspace (το Facebook ήταν ακόμη στο μυαλό του Zuckerberg ή τέλος πάντων, σε αυτού που του ‘κλεψε την ιδέα ο Zuckerberg). Την έβγαλα από φίλη στο Myspace (εντάξει, μικρό παιδί ήμουν, δεν ήξερα). Ήταν φίλη με τους φίλους μου στο Myspace. Έβαλα τους φίλους μου να τη βγάλουν από φίλη στο Myspace. Τους μισούς τους είχε ήδη βγάλει εκείνη.
Ωραία, πήραμε μια απόσταση. Ξέρεις και τι άλλο πήραμε, έ;
And You Cry
Θα στο πω απ’ την ανάποδη μπας και παρηγορηθούμε μαζί. Δεν γίνεται να ξεπεράσεις έναν χωρισμό που σου επιβλήθηκε (ναι, το ίδιο αυθαίρετα με τα νέα Νέα Μέτρα) χωρίς να θρηνήσεις. Ξέρω, την ώρα που θρηνείς, δεν σκέφτεσαι «αχ, τι ωραία, τώρα θρηνώ, άρα σε λίγο θα μου περάσει». Θέλεις να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να σε πιάσει πονοκέφαλος, μπας και σου φύγει Εκείνη απ’ το μυαλό. Και μόλις περάσει ο πονοκέφαλος, πάμε πάλι.Όσο προκλητικό κι αν είναι για τους macho αναγνώστες του ΟΝΕΜΑΝ, οφείλω να παραδεχτώ ότι δύο φορές έχω κλάψει γοερά μπροστά σε κόσμο (και γενικά) και η μία από αυτές ήταν γι’ Αυτήν, ένα απόγευμα κάνα διβδόμαδο μετά το χωρισμό. Μάρτυρες οι γονείς μου (fuck).
Το φοβερό κι ενδεικτικό της παράνοιας ενός επικίνδυνα απογοητευμένου μυαλού είναι ότι δεν έγινε τίποτα που να μου τη θύμισε, τίποτα που να με στεναχώρησε (παραπάνω), τίποτα γενικά.
Έτρωγα μπριζόλα με πατάτες και σαλάτα και μετά έκλαιγα, λες και δεν ξέρω κι εγώ τι.
(Εννοείται ότι όσο γράφω αυτό το πόνημα, εύχομαι να μην
διαβάζει κανείς φίλος της το ONEMAN). Παραπαραπρο-περσινά ξινά
ρεζιλίκια.And You Want to Die
Ως πονεμένος χωρισμένος έχεις το δικό σου σαβουάρ βιβρ. Είσαι ανοιχτός σε όλες τις απόψεις-συμβουλές-προτροπές (απ’ το να τη βρίσεις την επόμενη φορά που θα σου στείλει ‘τι κάνεις;’ μέχρι να πας έξω από την πόρτα της και να παίξεις το τελευταίο σου χαρτί, όπως κάνουν στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο), δεν προσβάλλεις ούτε μειώνεις την άποψη (ξέρεις τι λένε για τις απόψεις) του καθένα, αλλά στο τέλος, ΠΑΝΤΑ θα κάνεις αυτό που θεωρείς εσύ καλύτερο. Άμα τύχει και συμπίπτει με κάτι που σου πρότεινε κι ένας φίλος σου, του δίνεις και το απαραίτητο credit για να δείξεις και καλά ότι προσέχεις τι λένε οι άλλοι. Yeah right.Το ζουμί είναι ότι πολλές σκέψεις είναι πια τραγικά έξω απ’ το βεληνεκές σου. Πιστεύεις ότι δεν θα ξαναερωτευτείς τόσο. Λάθος. Πιστεύεις ότι όλο τον καιρό που πέρασες με Αυτή που σε έριξε στα Τάρταρα, ήσουν θύμα της κοροϊδίας της. Λάθος. Πιστεύεις ότι είχε δύο παράλληλες σχέσεις. Λάθος.
Πιστεύεις ότι δεν ένιωσε τίποτα παραπάνω από τον ενθουσιασμό που νιώθεις πάντα, στην αρχή μιας καινούργιας σχέσης. Μάλλον σωστό.
Η δική μου τακτική (τρέμε Ζοζέ)
ήταν να σκεφτώ τα παραπάνω συν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να σκεφτεί
ένας άντρας για μια γυναίκα την οποία καψουρεύτηκε, να τα πιστέψω, να τη
σιχαθώ και να πάω παρακάτω. Μετά από κάνα χρόνο. (Προσοχή: Οι χρόνοι
είναι ενδεικτικοί, οι περιπτώσεις και οι αντιδράσεις ποικίλλουν). Τι
έγινε μετά από κάνα χρόνο; Ήθελα μια άλλη.Τι άλλο έγινε; Ο αιώνιος και αδιάψευστος νόμος αυτής της fucked up (για να μην το πω ελληνικά) ισορροπίας των σχέσεων λειτούργησε αθόρυβα και στη δική μου περίπτωση. Έχοντας, χωρισμένος, πάρει και τις 100 ζωές της σχέσης πάνω μου, η altera pars ήταν λογικό να βρίσκει πιο ελκυστική μια βιτρίνα του Χαραλά απ’ ό,τι εμένα. Θρηνόντας τον «χαμό», και χωρίς να το καταλαβαίνω, πέταγα ζωές (δηλαδή προσοχή) από πάνω μου, μέχρι που ναι, ακόμη και στα μάτια αυτής της Αχαρακτήριστης, φάνηκα ξανά μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Που όσο έπαιρνε τις ζωές πάνω της, γινόμουν φανταστικά ενδιαφέρουσα περίπτωση. Που όταν πήρε και τις 100 ζωές πάνω της, γινόμουν ο τότε Άντρας της Ζωής της.
Σχέσεις, φίλε μου, προβλέψιμα πεταμένα λεφτά.
Δέχομαι όλους τους ερωτοαπογοητευμένους και στο @illanastasiadis
