Το μεγάλο δυστύχημα, όμως, για την χώρα, δεν είναι η ανικανότητα (ή η δολιότητα κατ’ άλλους) της παρεούλας που (δια)κυβερνά την χώρα. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η δύσκολη οικονομική θέση της Ελλάδας, που απειλείται έως και με γεωγραφική συρρίκνωση. Εξάλλου, τα προβλήματα υπάρχουν για να λύνονται, ακόμη και με την μέθοδο του Μ. Αλεξάνδρου όταν συνάντησε τον Γόρδιο Δεσμό...
Το ζητούμενο, αλλά μη ευρισκόμενο, το ποθούμενο είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος και η ενότητα των πολιτών. Αυτό μας λείπει… δυστυχώς.
Ιστορικά, είμαστε ένας λαός, ο οποίος είχε πάντα μεγάλες διαφωνίες. Ενίοτε αυτές οι διαφωνίες υπήρξαν και καταστροφικές. Όμως, αυτό το μειονέκτημά μας είναι συνάμα και όπλο δημιουργίας. Γιατί μέσα από την διαφωνία, μέσα από την διαφορετική άποψη είναι δυνατόν να γεννηθεί κάτι νέο, να δημιουργηθεί κάτι πρωτότυπο και μοναδικά υπέροχο. Αυτή η ανησυχία του ελληνικού πνεύματος, υπήρξε άλλωστε και η γενεσιουργός δύναμη σε όλα όσα κατόρθωσε ο Ελληνισμός.
Σήμερα, όμως, οι πολίτες της χώρας βρίσκονται σε ένα παράξενο καθεστώς συναισθηματικής φόρτισης, λογικής συντριβής και πλήρους απραξίας…! Είναι γεγονός πως αυτό το «κράμα» ενέχει τεράστιους κινδύνους πρώτα για τον ίδιο τον λαό κι έπειτα για όλους τους άλλους. Διαπιστώνοντας πως ενώ έχουμε συνειδητοποιήσει την ρίζα του προβλήματος που γιγαντώνεται σε καθημερινή βάση και απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη, παρατηρώ πως δεν είμαστε σε θέση να αφήσουμε στην άκρη όλα εκείνα (τα μικρά ή τα μεγάλα) που μας χωρίζουν, προκειμένου να σταθούμε απεγκλωβισμένοι απέναντι στο κοινής διαπίστωσης πρόβλημά μας. Συνεχίζουμε να αναμασάμε ο ένας τα λάθη του άλλου, αλλά δεν βρίσκουμε τη δύναμη της ψυχής που απαιτείται για να πιαστούμε χέρι-χέρι και να σταθούμε απέναντι σε όσα μας απειλούν.
Έντεχνα, το σύστημα διαρρέει τις «φωνές» που το διατηρούν στην εξουσία, τις «φωνές» του «διαίρει και βασίλευε». Και όλοι εμείς, «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» πιανόμαστε με τα μικρά δικά μας λάθη, αντί να πιέσουμε και να σπάσουμε το απόστημα που δηλητηριάζει την κοινωνία και τον πολιτικό βίο.
Αδέρφια είμαστε, σε τούτη τη χώρα που ποτέ δεν δίστασε να τα βάλει με τους μεγάλους του πλανήτη. Ακόμη και όταν ήξερε ο Έλληνας πως έδινε αγώνες που τις είχε χαμένες, έπεφτε αγωνιζόμενος επειδή η ψυχή του δεν σήκωνε το να ζήσει ατιμασμένος. Μεγάλη κατάρα η διχόνοια και κόστισε πολύ αίμα σε τούτη τη γη. Διχόνοια και μικροψυχία πάνε μαζί. Αυτό μας αξίζει; Χωρίς καμιά προσπάθεια, δίχως να δώσουμε κανέναν αγώνα, γραφόμαστε στα βιβλία των υποτακτικών της άρχουσας ανίκανης τάξης…;
Σήμερα, αυτοί οι «άρχοντες» και οι δούλοι τους, φροντίζουν να μας βομβαρδίζουν με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο και σε κάθε ώρα της ημέρας. Χρησιμοποιούν όλα τους τα όπλα. Και ξέρετε γιατί; Επειδή φοβούνται… Επειδή τρέμουν την δύναμη που έχουμε όλοι μας όταν γινόμαστε ένα...
Ελάτε λοιπόν αδέρφια. Ας παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζουν. Ελάτε να κάνουμε ένα βήμα μπρος, για να γίνουμε ένα απέναντι σε αυτά που μας απειλούν. Μετά, όταν όλα θα έχουν τελειώσει, μαζί θα γεννήσουμε κάτι νέο, μαζί θα χτίσουμε μέσα από τα παθήματά μας, μέσα από τα λάθη μας, αλλά και μέσα από τον κοινό μας αγώνα. Κι αν θέλετε, αν έτσι το προτιμάτε, όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή να μαλώσουμε και πάλι, να πιαστούμε και πάλι με τα μικρά που φαντάζουν μεγάλα. Και ξέρετε γιατί θα το κάνουμε; Θα το κάνουμε επειδή θα μπορούμε!!! Αν όμως δεν βαδίσουμε σήμερα ο ένας πλάι στον άλλο, τότε αύριο δεν θα μπορούμε να μαλώσουμε ούτε για τα μικρά και ασήμαντα, επειδή θα έχουμε χάσει τα μεγάλα, τα σπουδαία… τα ιδανικά!
Μην αναρωτιέστε αν μπορούμε. Ρωτήστε μόνο τους εαυτούς σας αν θέλετε να σηκώσετε το ανάστημά σας απέναντι στους εργολάβους που καταστρέφουν τις ζωές μας για να μας στριμώξουν στην φυλακή τους...
Κωνσταντίνος Μιχαήλ
http://koukfamily.blogspot.com/
