1 Απρ 2014

Αυστηρά για Άντρες: Γιατί το T-shirt είναι ο απόλυτος βασιλιάς του στιλ

Ήρθε η ώρα να δικαιώσουμε τα κορίτσια και το κλασικό τους 'Ε, τι ανάγκη έχετε εσείς οι άντρες; Βάζετε ένα τισερτάκι κι όλα ΟΚ'. Ισχύει.
 
 
Ένας πάρα πολύ σύντομος τρόπος για να αναδείξουμε το T-shirt ως αυτοκράτορα του αντρικού στιλ είναι να παραθέσουμε μια σειρά από άλλα αντρικά στιλ και να βρούμε τις ατέλειές τους. Αυτός είναι ο λεγόμενος εύκολος τρόπος. Το θέμα είναι ότι το T-shirt δεν χρειάζεται τη δυσφήμηση των αντιπάλων του για να κερδίσει.
  Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστες μανάδες ξέρουν τι είναι πραγματικά κουλ για έναν 6χρονο κι έτσι οι περισσότεροι από μας γνωρίσαμε για πρώτη φορά κόσμο φορώντας πουκαμισάκια μέσα από καζάκες και κοτλέ παντελόνια με τα μπατζάκια γυρισμένα προς τα πάνω. Δεν ξέρω πολλά αγόρια των πρώτων τάξεων του δημοτικού που να μην ήταν φλώροι. Θα μου πεις, δεν ήταν στο χέρι τους. Θα έχεις δίκιο.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς φόρεσα το πρώτο μου T-shirt, αλλά είμαι βέβαιος ότι άργησα παραδειγματικά. Μπορεί να άργησα και περισσότερο από οποιοδήποτε παιδί στην περιφέρεια Αττικής. Μη με ρωτάς γιατί, θα σε γελάσω, αλλά η καζάκα πήγε σύννεφο.

Το μόνο που θυμάμαι (ησύχασε Ευρυδίκη) είναι ότι ένα πρωί του Απρίλη, μαθητής πέμπτης Δημοτικού που νυσταγμένος μετά τη Φυσική έβγαλα το φούτερ και έμεινα με αυτό που θα γινόταν το αγαπημένο μου Maui Τ-shirt, έβλεπα ήδη αλλιώς τον κόσμο. Τον βλέπω αλλιώς από τότε.

  Ο άντρας και το T-shirt περνάνε διάφορα στάδια στη σχέση τους από τα 10-12 μέχρι τα 30κάτι. Διαλέγω αυτές τις ηλικίες, γιατί έχουν αποδειχθεί κομβικές στη διαμόρφωση του στιλ ενός άντρα αναφορικά με το T-shirt.

Εξηγώ γιατί: Μέχρι τα 10-12 κανείς δεν έχει προλάβει να γίνει φανατικός τισερτάκιας (ή πουλοβεράκιας ή πουκαμισάκιας ή καληνυχτάκιας). Αυτό που επικρατεί στιλιστικά στο ανθρωπάκι-πακέτο που στέλνει η μαμά στο σχολείο είναι ως επί το πλείστον οι δικές της επιλογές. Από την άλλη, απ' τα 30 και μετά, ακόμα και ο πιο φανατικός τισερτάκιας θα κάνει μια στάση και θα κοιτάξει πίσω, δηλαδή μέσα στην ντουλάπα του, και θα αναρωτηθεί 'Quo Vadis?'.

Θα συνεχίσω μια ζωή το casual στιλ του 'ολστάρ - αδιάφορου τζιν - T-shirt' και όπου με βγάλει ή θα προσπαθήσω να περιορίσω τα T-shirt για τις Κυριακές που θα μαζευόμαστε για ψήσουμε κρέατα ή στις γνωστές και ως στιγμές 'προσωπικής χαλάρωσης';
  Νομίζω ότι οι άντρες που όντως στηρίζουν τη λιτή, αλλά ισχυρή επικράτηση ενός T-shirt στο στιλ τους θα επιμείνουν και θα συνεχίσουν έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη. Συνδυασμένο με ένα εντάξει παντελόνι κι ένα εντάξει παπούτσι κι ένα εντάξει γυαλί ηλίου, το T-shirt μπορεί να σε κάνει το ίδιο στιλάτο και συγκεκριμένο στο ντύσιμό σου είτε διασχίζεις την Σκουφά είτε ψάχνεις (μάταια) να βρεις άδειο τραπέζι στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, Τετάρτη μεσημέρι.

  Παντού θα σε αναγνωρίσουν ως κάποιον με το δικό του στιλ. Εδώ όμως έρχεται το μεγάλο στοίχημα που καλείσαι να κερδίσεις με το T-shirt. Το στοίχημα του 'όχι και τόσο αδιάφορα χύμα', εκτός αν αυτό ακριβώς θέλεις να είναι το στιλ σου, οπότε τέλεια, συνέχισε έτσι, σε στηρίζουμε.
Τι εννοώ; Υπάρχουν T-shirt και T-shirt, ακριβώς όπως υπάρχει ροκ και ροκ ή μπέργκερ και μπέργκερ. Στο στρατό ας πούμε, κοιμόμουν με ένα μπλουζάκι 'Εξατμίσεις Καταλύτες Στέφανος', γιατί δεν φοράω πιτζάμες και γιατί αυτό το T-shirt δεν το βλέπω σαν T-shirt. Εδώ έρχεται λοιπόν το μέτρο του χύμα που λέγαμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν στο μπάνιο, φτιάχνουν τα μαλλιά τους, ξεσκονίζουν τους ώμους τους και βγαίνουν για καφέ με μπλουζάκι 'Εξατμίσεις Καταλύτες Στέφανος'.
  Στην προκειμένη, το T-shirt δεν είναι ο βασιλιάς των στιλ, αλλά ο βασιλιάς της σκόνης. Και επειδή δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Στέφανο και το συνεργείο του, σημειώνω ότι μπορείς να καταφέρεις ισάξια πλήγματα στο στιλ, περνώντας ως στιλ κάποιο διαφημιστικό T-shirt της αγαπημένης σου μπύρας ή κάποιο που αγόρασες για διάφορες χρήσεις στις δουλειές του σπιτιού από ένα πανέρι με ό,τι-πάρεις-πέντε-ευρώ. Θέλουν προσοχή αυτά τα πράγματα.
 Τέτοιους κινδύνους γραφικότητας αντιμετωπίσαμε και στα γυμνασιακά-λυκειακά μας χρόνια με τις περίφημες στάμπες.

Ένας αρχαίος Έλληνας σε στύση πάνω από ένα τουριστικό μότο για το πόσο θερμοί είναι οι Έλληνες δεν είναι στιλ. Είναι σουβενίρ που θέλουμε να πάρει ο Σκανδιναβός φίλος μας για τον γιο του και να τζιράρει υπέρ του ελληνικού τουρισμού.
  Εννοώ ρε παιδί μου ότι στην εφηβεία θα έρθει αυτή η στιγμή που θα θέλεις να κάνεις πλάκα με το μπλουζάκι που φοράς και ότι αυτό, ιδωμένο σε ένα σχολικό πλαίσιο, μπορεί να έχει την πλάκα του. Το θέμα είναι ότι απ' τα 20κάτι και μετά, δεν έχει πλάκα το να κάνεις πλάκα με τα T-shirt σου. Κάνε τον κόσμο να γελάσει με κάτι άλλο.

  Εμείς οι πιο εναλλακτικοί του λυκείου ας πούμε, βρίσκαμε φοβερή μαγκιά το να φοράμε ένα μονόχρωμο T-shirt πάνω από ένα φούτερ και να κάνουμε την αντίθεση στα μανίκια. Ε, ούτε κατά λάθος δεν το κάνεις σήμερα. Ελπίζω.
Χωρίς να σημαίνει ότι δεν αγαπώ ακόμα τα μονόχρωμα T-shirt, μπορώ να βάλω τυφλά την υπογραφή μου σε εκατομμύρια έγγραφα που λένε ότι σχεδόν το παν σε ένα T-shirt είναι το σχέδιο ή η στάμπα του.

  Είτε πρόκειται για band T-shirts με τα οποία έχω εμμονή, είτε για T-shirts με αναφορές σε αμερικάνικες σειρές με τα οποία έρχεται στη δουλειά ο Δημητρόπουλος, είτε για ένα από τα δέκα που μπορείς να κερδίσεις από το Koolfly.com, ισχύουν δύο πράγματα:
Πρώτον, στηρίζουμε το καλό T-shirt. Δεύτερον, κοιτάμε να πέφτει καλά επάνω μας, όπως με έχει συμβουλέψει από καιρό μια Ελληνίδα (ξέρει αυτή) γκουρού του στιλ.
 
Ηλίας Αναστασιάδης