Ο Χρήστος Λούλης και η σύζυγός του, Έμιλυ Κολιανδρή, φωτογραφήθηκαν μαζί για το «Down Town» Κύπρου και μίλησαν στον Γιάννη Πουλόπουλο για τη σχέση τους, τον δύο ετών γιο τους, Αλέξανδρο, και το πρώτο τους ραντεβού, ενώ παραδέχτηκαν, για πρώτη φορά, ότι ο γάμος τους έχει περάσει κρίση.
Έμιλυ, έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι «ο έρωτας δεν μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από έξι μήνες, διαφορετικά κινδυνεύεις να οδηγηθείς στη σχιζοφρένεια». Αυτό σημαίνει ότι με τον Χρήστο, με τον οποίο είστε μαζί 12 χρόνια, δεν είστε πια ερωτευμένοι;
Έμιλυ: Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι αν συνεχίσεις να παράγεις την ορμόνη που εκκρίνεται όταν είσαι ερωτευμένος, θα τρελαθείς! Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί αυτό το πρώτο χτυποκάρδι που νιώθεις, σου δημιουργεί ένα σωρό ανασφάλειες: Από το τι θα φορέσω στο πρώτο ραντεβού, μέχρι τι θα πω και τι θα φάω. Όταν καταλαγιάσει αυτό το πρώτο σκίρτημα,ο έρωτας γίνεται αγάπη και μετά συνήθεια. Δεν θεωρώ κακό σε μια σχέση να μπαίνει η ρουτίνα, γιατί αυτό σημαίνει ότι με τον σύντροφό σου έχετε έναν τρόπο ζωής που σας ευχαριστεί, χωρίς να αισθάνεστε την ανάγκη για συνεχή επιβεβαίωση. Κάπως έτσι έγινε και με εμάς. Δεν ξέρω αν ο έρωτας κράτησε έξι, οκτώ ή δώδεκα μήνες, αλλά μετουσιώθηκε σε κάτι άλλο, ανώτερο. Εννοείται ότι, όπως όλα τα ζευγάρια, περάσαμε τις κρίσεις μας, όπου μπορεί να είπαμε ότι πρέπει να χωρίσουμε ή που αναρωτηθήκαμε «μα καλά, θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με αυτόν τον άνθρωπο;» αλλά, ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον Χρήστο.
Χρήστος: Φαντάζεσαι μετά από δώδεκα χρόνια να αισθανόμουν ακόμα τους παλμούς της καρδιάς μου να ανεβαίνουν, κάθε φορά που τη συναντούσα και να παθαίνω σύνδρομο στέρησης, όταν δεν την έβλεπα; Αλλά αυτό που μας συμβαίνει τώρα, δεν είναι καθόλου αμελητέο. Μπορεί να μην έχει τη σφοδρότητα του κεραυνού, αλλά έχει πολλή γλύκα!
Ποια ελαττώματα του ενός εκνευρίζουν τον άλλον;
Έμιλυ: Ο Χρήστος είναι αρκετά ασυνεπής. Αρκεί να σου πω ότι προχθές μας έκοψαν το νερό, γιατί ξέχασε να πληρώσει τον λογαριασμό. Επίσης, είναι φοβερά ακατάστατος. Όσο καιρό ήμουν στην Κύπρο, μου περιέγραφε πανευτυχής ότι άφηνε τα όργανα γυμναστικής στην κουζίνα, τις κάλτσες του στο σαλόνι, γιατί ήξερε ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από εκεί που ήμουν. Πολλές φορές, όταν πετάει τα πράγματά του από εδώ και από εκεί, τα αφήνω επίτηδες, σκεπτόμενη ότι «δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα τα μαζέψει». Μπορεί να περάσει μια εβδομάδα και να μην κάνει απολύτως τίποτα, γιατί δεν τον ενοχλεί η ακαταστασία.
Χρήστος: Κι εμένα με εκνευρίζουν πολλά πράγματα, αλλά δεν τα λέω στα περιοδικά! (γελά). Η Έμιλυ είναι πολύ της τάξης. Εμένα μου φαινόταν αυτονόητο, τώρα που έλειπε, ότι το πρωί που θα ξυπνούσα δεν θα έστρωνα το κρεβάτι μου, αφού το βράδυ θα ξανακοιμόμουν. Όσο για το κομμάτι της ασυνέπειας, θα μου επιτρέψεις να πω πως, όταν έχουμε ένα ραντεβού, δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε στην ώρα μας, γιατί καθυστερεί να ετοιμαστεί! (γελά). Αυτό που θαυμάζω πάνω της είναι ότι έχει καλό γούστο -όχι μόνο στο ντύσιμο, στα πάντα.
Ζηλεύει ο ένας τον άλλον;
Έμιλυ: Δεν έχω κάνει σκηνές ζηλοτυπίας, ίσως γιατί είμαι αρκετά εγωίστρια και δεν θέλω να το δείξω. Παραδέχομαι ότι έχω ψάξει το κινητό του, γιατί παρόλο που ο άλλος δεν σου δίνει το δικαίωμα, μπαίνεις σε μεγάλο πειρασμό όταν είναι ακουμπισμένο δίπλα σου. Δεν βρήκα τίποτα! (γελά).
Χρήστος: Ε, λοιπόν, εγώ αυτό το μαθαίνω τώρα, μέσα από αυτή τη συνέντευξη (γελά)! Η Έμιλυ δεν μου έχει δώσει ποτέ αφορμή να τη ζηλέψω, αλλά ομολογώ ότι ζηλεύω τον τρόπο που την κοιτούν οι άντρες. Σκηνή ζηλοτυπίας κάνω τρομερά δύσκολα! Με πιάνει ο εγωισμός μου που μου λέει «σιγά μη σου δείξω τώρα ότι ζηλεύω!».
Θυμάστε το πρώτο σας ραντεβού;
Έμιλυ: Η σχέση μας με τον Χρήστο δεν θυμίζει καθόλου τα love stories που βλέπουμε σε ταινίες τουαμερικανικού κινηματογράφου. Έμοιαζε περισσότερο με ταινία του Γούντι Άλεν. Όταν γνωριστήκαμε παίζαμε στην παράσταση «Οι Σχέσεις του Κυρίου Πίτερ», που σκηνοθετούσε ο Λευτέρης Βογιατζής. Αν μάθαινε ότι οι δύο πρωταγωνιστές του έκαναν δεσμό, θα γινόταν μπάχαλο, γι’ αυτό και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τη σχέση μας κρυφή. Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που το πρώτο μας ραντεβού έγινε σε ένα άθλιο μέρος, στον Πειραιά, όπου δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί.
Χρήστος: Ως γνήσιος Κορυδαλλιώτης, προτίμησα να την πάω σε ένα ροκ καφέ στο Μικρολίμανο, το οποίο έχει μια υπέροχη ταράτσα. Μόνο που γνωριστήκαμε χειμώνα που η ταράτσα δεν λειτουργούσε, οπότε μέσα στην καφετερία ήμασταν εμείς και άλλο ένα ζευγάρι. Γενικά, οι πρώτες μας συναντήσεις δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακές. Όταν τα είχαμε πρωτοφτιάξει, με ταλαιπωρούσε μια αρθρίτιδα στο γόνατό μου, με αποτέλεσμα εκεί που είμαστε στο σπίτι της Έμιλυς και είχαμε έρθει πιο κοντά, να πετάγομαι πάνω από τον πόνο, όταν ακουμπούσε το πόδι μου (γελά)! Μάλιστα, από την κούραση, εκεί που μιλούσαμε ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν, οπότε έχει δίκιο η Έμιλυ που λέει ότι η σχέση μας θύμιζε ταινία του Γούντι Άλεν, μόνο που οι πρωταγωνιστές -δηλαδή εμείς- δεν γελούσαμε και τόσο. Ωστόσο, μπορεί το πρώτο μας ραντεβού να ήταν αποτυχημένο στον κανόνα, αλλά ήταν επιτυχημένο στην ουσία.
Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά;
Έμιλυ: Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, όταν ο Χρήστος έμπαινε για το ραντεβού που είχε με τον Λευτέρη (σ.σ. Βογιατζή) και έβγαινα εγώ. Αυτό το πρώτο βλέμμα το θυμάμαι ακόμα! Έτσι κι αλλιώς, ο κεραυνοβόλος έρωτας δεν διαρκεί περισσότερο από αυτή την πρώτη ματιά, όπου αισθάνεσαι να σε διαπερνά κεραυνός, γι’ αυτό και δεν πρέπει να του δίνουμε περισσότερη αξία. Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω στον έρωτα με την πρώτη ματιά, γιατί αυτό το σκίρτημα, που κρατά μερικά δευτερόλεπτα, δεν σου εξασφαλίζει ότι με τον άλλο ταιριάζετε! Δεν κατάλαβα πότε ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ο Χρήστος είναι το άλλο μου μισό. Έγινε σιγά-σιγά, χωρίς τυμπανοκορουσίες, και αυτό ήταν καλό, γιατί αν γινόταν γρήγορα ή απότομα, μπορεί και να τρόμαζα. Και βέβαια, όταν γίναμε γονείς και είδα πόσο καλός πατέρας είναι,τον ερωτεύτηκα ξανά από την αρχή!
Χρήστος: Εγώ θα έλεγα ότι περισσότερο ήταν μια κεραυνοβόλα εντύπωση! Και τελικά, περνώντας τα χρόνια, συνειδητοποιώ όχι ότι δεν μπορώ, αλλά ότι δεν θέλω να ζήσω χωρίς την Έμιλυ.
Σε ποιον μοιάζει περισσότερο ο γιος σας, ο Αλέξανδρος;
Έμιλυ: Άλλοι λένε σε εμένα, άλλοι στον Χρήστο. Έχει δική του προσωπικότητα, αλλά ταυτόχρονα έχει και δικά μας χαρακτηριστικά. Παρόλο που είναι μόλις δύο χρόνων, βλέπω ότι είναι αρκετά νευρικός, κάτι που έχει πάρει σίγουρα από εμένα και παρότι είναι κοινωνικός, υπάρχουν στιγμές που θέλει να απομονώνεται, όπως κάνει και ο Χρήστος.
Χρήστος: Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν τα γενέθλιά του. Ήμασταν, λοιπόν, όλοι από πάνω του, με κάμερες, προκειμένου να απαθανατίσουμε τη στιγμή που θα έσβηνε τα κεριά. Εκείνος, λοιπόν, προτίμησε να πάει στο δωμάτιό του και να μείνει μόνος του, αφήνοντας εμάς και όλους τους καλεσμένους που είχαν έρθει για να του ευχηθούν, σύξυλους. Για μένα, αυτή του η συμπεριφορά, που μπορεί κάποιοι να τη χαρακτηρίζουν αντικοινωνική, μου θύμισε πόσο σημαντική είναι η αξία της προσωπικής επιθυμίας.
