Από τον Δημήτρη Βραχνό
Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, η ιστορία ήθελε τους σαραντάρηδες πολύ σοβαρούς ανθρώπους. Στα σαράντα άλλωστε το μυαλό σου έχει πήξει, σωστά; Άρα, μέχρι να βάψεις τις πρώτες άσπρες σου τρίχες και να κάνεις τη δεύτερη διορθωτική επέμβασή σου, λογικά έχεις τελειώσει με το άγχος της καριέρας, έχεις παντρευτεί, έχεις κάνει παιδιά και πηγαίνεις σε βαρετές συγκεντρώσεις όπου συζητάς για τις κάθε λογής δόσεις και για το γάμο σου, που ίσως περνάει μια κρισούλα, αλλά θέλεις να το παλέψεις, για τα παιδιά κυρίως.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η ηλικία των σαράντα δεν είναι η ηλικία της ωρίμανσης. Όχι, καθόλου. Είναι η χρυσή ευκαιρία να ξεσαλώσεις. Καλά, δεν είπαμε ότι με το ζόρι σε κρατάνε για να μην πας να παίξεις μπουγέλο στο σχολείο σου. Αλλά, αν κρίνουμε από τους σαραντάρηδες που συναντάμε σήμερα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως υπάρχει μια νέα φουρνιά «ώριμων» ανθρώπων που αρνείται πεισματικά να μπει στο σύστημα ή φεύγει τρέχοντας από αυτό, αφού το δοκίμασε και το βαρέθηκε φρικτά. Οι νεοσαραντάρηδες, οι οποίοι πια είναι πάρα πολλοί ανάμεσά μας, επιμένουν να πηγαίνουν σε πάρτι, να πίνουν αβέρτα, να φλερτάρουν, να κατεβάζουν τραγούδια και ταινίες και να αγοράζουν χωρίς σύνεση οποιοδήποτε γκάτζετ ή ρούχο τούς γυαλίσει: ό,τι θα ήθελε να κάνει δηλαδή κι ένας κανονικός εικοσάρης, αν είχε άπειρη ελευθερία από τους δικούς του και φυσικά αρκετά φράγκα στην τσέπη (αν κι αυτό τελευταία παίζεται και για τους νέο 40άρηδες).
ΠΟΥΡΕΪΒΕΡ: Με το Ενα πΟδι στο ΡΕϊβ
Οι Βρετανοί δημοσιογράφοι, που στο αίμα τους κυλάνε κυρίως λογοπαίγνια, χαρακτηρίζουν αυτή τη γενιά σαραντάρηδων ως gravers: Μπλέκουν τις λέξεις grave (τάφος) και rave (το γνωστό ρέιβ) και υπονοούν πως τώρα στα γεράματα ξύπνησαν οι σαραντάρηδες και θέλουν να
ζουν σαν εικοσάρηδες. Πάντως, και στην Ελλάδα η γλώσσα μας στάζει
φαρμάκι. Εδώ, διάφοροι εικοσάρηδες χαρακτηρίζουν, για παράδειγμα, ως «πουρέιβερ» τους σαραντάρηδες που συναντούν σε διάφορα κλαμπ και μπαρ. Η αυθάδεια της νεότητας, βλέπεις. Αλλά ας κάνουμε κι εμείς τώρα τη δική μας αυτοψία.
Νύχτα Παρασκευής στην Αθήνα. Οι σαραντάρηδες που συναντάμε είναι όρθιοι με ένα ποτό στο χέρι. Με ρούχα που τονίζουν στήθος, τρικέφαλους, κοιλιακούς, σολάριουμ, τατουάζ. Ρούχα τα οποία με το ζόρι κρατούν τις ορμόνες που βράζουν ακόμη. Λικνίζονται στη μουσική που ακούγεται στο βάθος και συνήθως ξέρουν όλους τους στίχους απέξω. Επίσης, είναι περιτριγυρισμένοι από ψαγμένους εικοσάρηδες ή τριαντάρηδες, που τους μοιάζουν χαρακτηριστικά πολύ. Συμπέρασμα νούμερο ένα: Μετά τα τριάντα, οι ηλικίες χάνονται. Άρα, θα μπορούσαμε να πούμε πως ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ των ανθρώπων μάλλον είναι ένας κοινός στυλιστικός κώδικας, που συμβολίζει μια κοινή στάση ζωής, ανεξάρτητα από τη βιολογική μας ηλικία. Συμπέρασμα νούμερο δύο: Παρατηρούμε πως υπάρχουν δύο είδη νεοσαραντάρηδων στην Ελλάδα: οι πρώην κυριλέ και οι πρώην δον κιχώτες.
ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ
Οι νεοσαραντάρηδες δεν είναι ούτε ακριβώς «εξάρχεια» ούτε «κυριλέ», ούτε «κουλτουριάρηδες» ούτε «δήθεν». Είναι όλα μαζί στην ίδια οικονομική συσκευασία. Ωστόσο, ένα διαχωρισμό μπορούμε να τον κάνουμε. Όλοι τους μεγάλωσαν την εποχή που ο ρόλος-πρότυπο ήταν αυτός του γιάπη. Στις αρχές των '90s, το να φοράς γραβάτα ακόμη και στο κλάμπινγκ ήταν κανόνας. Σημειολογικά, βλέπεις, έπρεπε να δηλώνεις τη δύναμή σου είτε με το κουστουμάκι σου είτε με τις βάτες σου. Τότε ξεκίνησε και το αυτονόητο με τις σπουδές, τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά. Η αγροτική Ελλάδα έπρεπε να φανεί αντάξια της εικόνας που είχαμε για τον υπόλοιπο κόσμο. Άρα, η καριέρα ήταν μονόδρομος. Έπρεπε να μεγαλώσεις πριν την ώρα σου, να σοβαρευτείς εγκαίρως, γιατί οι απαιτήσεις ήταν τεράστιες. Έτσι, οι «ώριμοι» εικοσάρηδες εκείνης της εποχής άρχισαν να συμπεριφέρονται τόσο «υπεύθυνα» σαν είχαν ήδη πατήσει τα σαράντα. Θυσίαζαν τα πάντα για να φτάσουν ψηλά. Σπούδασαν γρήγορα, παντρεύτηκαν εξίσου γρήγορα, έκαναν παιδιά, έκαναν λεφτά. Μέχρι που ο σκληρός κράσαρε. Όταν έφτασαν τα σαράντα, πλέον, τα απωθημένα ήταν πάρα πολλά για να συγκρατηθούν. Η ανάγκη για ελευθερία έφερε μια τεράστια αύξηση διαζυγίων κι ένα ατελείωτο ντόμινο εξελίξεων σχετικά με οτιδήποτε συμβατικό.
Κάποιοι άλλοι πάλι είχαν αρνηθεί οτιδήποτε συμβατικό πολύ νωρίτερα. Είναι οι σημερινοί σαραντάρηδες που δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Που είχαν πει εγκαίρως «όχι» σε οτιδήποτε θύμιζε σπίτι σε προάστιο, με επιπλοσυνθέσεις αγορασμένες από τα πεθερικά και χρυσά πόμολα σε άσπρες λακαρισμένες πόρτες. Σπούδασαν μεν, αλλά παίζει και το ενδεχόμενο να άφησαν τη σχολή στη μέση, πριν πάρουν πτυχίο. Είναι αυτοί που προτίμησαν την ανασφάλεια της ελεύθερης ζωής, μέσα από μποέμ ταξίδια, ψαγμένα τραγούδια, ταινίες, βιβλία και κάπου εκεί ξέχασαν να μεγαλώσουν. Άρα, το να βγαίνουν έξω, να θεωρούν τους φίλους τους οικογένεια και να εξακολουθούν να ζουν όπως ζούσαν και πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια είναι γι’ αυτούς το αυτονόητο.
Ο ΠΙΤΕΡ ΠΑΝ ΠΟΥΛΑΕΙ
Οι νεοσαραντάρηδες είναι καλοπερασάκηδες και τους
νοιάζει κυρίως ο εαυτός τους. Γι’ αυτό εξάλλου έχουν τεράστια
καταναλωτική δύναμη. Θα το καταλάβεις αν αρχίσεις να προσέχεις σιγά-σιγά
τις διαφημίσεις
γύρω σου. Δεν είναι πια γεμάτες μόνο με εικοσάρηδες που γράφουν πιο
ωραία στην κάμερα. Οι σαραντάρηδες είναι εξίσου γοητευτικοί, αφού πρώτα έχουν δώσει μια περιουσία στα γυμναστήρια και σε κάποιον πλαστικό για να διορθώσει στήθος, μύτη ή το μαλλί που έχει πάρει την κατιούσα. Σε μια κοινωνία που δεν ανανεώνεται ηλικιακά,
λόγω υπογεννητικότητας, τα στερεότυπα αλλάζουν αναγκαστικά. Το να
αρνείσαι πια το ρόλο που σου επιβάλλει η ηλικία σου είναι κάτι που
γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτό. Και μάλιστα
πουλάει. Τρελά. Αν είσαι κάτω από τα σαράντα λοιπόν και σου έρθει
αυτόματα η επιθυμία να σχολιάσεις περιπαικτικά ακόμη έναν ή μια Πίτερ
Παν που συνάντησες απόψε, κρατήσου για ένα δευτερόλεπτο και σκέψου τι
περιμένει τη δική σου φουρνιά. Ποτέ δεν ξέρεις.http://www.madamefigaro.gr/
