Σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω

Μήπως κάτι πάει λάθος όταν οι άντρες που συναντάς σού θυμίζουν απελπιστικά όσους έχεις ήδη γνωρίσει;

Οι σχέσεις-κλώνοι δεν είναι ωραίο πράγμα.

Στα 80s υπήρχε μια φράση-κλειδί την οποία μάς έλεγαν οι γονείς μας κάθε, μα κάθε φορά που μας πήγαιναν σινεμά. Εχοντας κόψει εισιτήριο για την προβολή των 22.00, μας ανάγκαζαν, για αδιευκρίνιστους μέχρι σήμερα λόγους, να μπούμε στην αίθουσα περίπου δέκα λεπτά προτού τελειώσει η προηγούμενη προβολή. Και όταν το σημείο της δράσης έφτανε στα δέκα λεπτά που είχαμε ήδη δει, η φωνή του γονιού μας ακουγόταν σιγανή, αλλά αποφασιστική: «Εδώ μπήκαμε, πάμε να φύγουμε». Το χειρότερο είναι ότι όσο μεγαλώνεις, η ψυχαναγκαστική αυτή φράση δεν εξαφανίζεται, απλώς μετατοπίζεται. Από τα κινηματογραφικά σου, στα ερωτικά σου. Φτάνοντας στα 30 και συνειδητοποιώντας με πικρία ότι όντως «κανείς δεν είναι τέλειος», βλέπεις τις επιλογές σου σε συναρπαστικές νέες γνωριμίες όχι να περιορίζονται, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: να επαναλαμβάνονται.

Δεν μιλάμε για απλές ομοιότητες σε τυχαία χαρακτηριστικά: ένα ίδιο ζώδιο, ένα παρόμοιο ηχόχρωμα φωνής, μία παρεμφερής συνήθεια, όπως το να στρίβει το τσιγάρο του μαγκώνοντας το φιλτράκι ανάμεσα στα χείλη του. Μιλάμε για συμπεριφορές και χημείες copy-paste. Ο τρόπος με τον οποίο θα σε αφήσει να αναρωτιέσαι τι στο καλό έχει μέσα στο κεφάλι του, η προσβολή που θα σου πει επικαλούμενος το πόσο ντόμπρος είναι, ο μονόλογος που θα εκφωνήσει για το πόσο «δύσκολος» άνθρωπος είναι. Και στα θετικά κομμάτια, το ίδιο. Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, όταν όμως ένας σύντροφος σου θυμίζει τρομακτικά κάποιον προηγούμενο, κάτι πρέπει να κάνεις, κάτι πρέπει να αλλάξεις.

Οταν ακόμη και το πιο «ανεπανάληπτο» πάθος επαναλαμβάνεται, αυτό ξαφνικά δεν σε γεμίζει αισιοδοξία, αλλά ματαιότητα. Το μυαλό σου κάνει περίεργες σκέψεις: Θα μπορούσες να κάνεις μία μίνι ή μάξι συγκέντρωση – ανάλογα με τις κατακτήσεις σου – αφήνοντάς τους στον χώρο να βρουν το... άλλο τους μισό. Θα γελούσες πονηρά με την έκδηλη έκπληξη στα μάτια τους, όταν θα αντίκριζαν την εξελιγμένη ή προγενέστερη εκδοχή τους. Ενα σύμπαν γεμάτο από κλωνοποιημένους πρώην. Περνάνε τα χρόνια και αντί να ζευγαρώνεις εσύ, ζευγαρώνεις τους X-men μεταξύ τους. Εχει να κάνει με το ότι έχουμε την τάση να διαλέγουμε τους λάθος, ή έστω τους ίδιους άντρες, ώσπου να κάνουμε τη διαφορά, να πούμε «ναι» όχι στον έναν και μοναδικό, αλλά στον έναν και διαφορετικό.
Οσο και αν δεν το καταλαβαίνεις, είναι καλό σημάδι αν η κολλητή σου σου πει κάποια στιγμή ότι «αυτός δεν είναι καθόλου του στυλ σου». Σημαίνει ότι επιτέλους αποφάσισες να σπάσεις το καλούπι, να βγεις από τις επιλογές-μανιέρες που πάντα σε άφηναν σύξυλη με ένα κινητό στο χέρι, να φουλάρεις τα σταλθέντα και να εκλιπαρείς για εισερχόμενα.

Διαλέγεις λοιπόν τον έναν, όταν οι άλλοι σού θυμίζουν κάποιον άλλον. Διά της εις άτοπον απαγωγή. Ξεσκαρτάρεις την ερωτική πραμάτεια και μέσα από τους κλώνους βγάζεις αυτόν που δεν έχει ταίρι. Γιατί πολύ απλά, το ταίρι του είσαι εσύ. Και ξαφνικά, νιώθεις έτοιμη να δεις ολόκληρη την ταινία μαζί του. Χωρίς να κρυφοκοιτάξεις τα δέκα τελευταία λεπτά από την προηγούμενη προβολή. Γιατί πολύ απλά, δεν θες να ξέρεις. Θες να ζήσεις.

http://www.tovima.gr/