Από τη Νέλλη Καλαμαρά
Η γυναικεία φύση υπήρξε ανέκαθεν ανταγωνιστική, ή τουλάχιστον, έτσι λέει το κλισέ. Τα πυρομαχικά του bitching δεν είναι άλλα από τα αμέτρητα δηλητηριώδη σχόλια και πικρόχολα μηνύματα. Τα παραδείγματα κακής γυναικείας συμπεριφοράς δεν σπανίζουν φυσικά ούτε στους κύκλους του ξένου stardom (βλέπε Λίντσεϊ Λόχαν, Πάρις Χίλτον, Μπρίτνεϊ κλπ) ούτε στους ελληνικούς.
Νεαρές διάσημες ποπ σταρ -ή wannabe διάσημες- δεν χάνουν την ευκαιρία να σχολιάζουν μπροστά στις κάμερες τις συναδέλφους τους: «Έχει ακόμη τα κιλά της εγκυμοσύνης. Γι' αυτό δεν κάνω παιδιά εγώ, χαζή είμαι;». Ή: «Δεν καταλαβαίνω πως επιτρέπουν κάποιοι συνάδελφοι στους στυλίστες τους να διαλέγουν αυτά τα ρούχα. Καθρέφτη δεν έχουν σπίτι τους;. Ή «Θέλω πολύ ο Αντώνης να γίνει ευτυχισμένος με το νέο του κορίτσι, αλλά με αυτές τις επιλογές που κάνει από τότε που χώρισε, θα καταστρέψει και τη ζωή και την καριέρα του». Και: «Ναι, το νέο συμβόλαιο της Haven έχει αρκετό ταλέντο, αλλά θα πρέπει να φτιάξει λίγο την εικόνα της. Χάλια δείχνει στο φακό».
ΒΓΑΛΕ ΝΥΧΙΑ, ΠΙΑΝΕΙ
Η κακία και το bitchness πουλάνε όσο τίποτα άλλο. Πετάς μια κακία και την επομένη έχεις εξασφαλισμένη δημοσιότητα στα πρωινάδικα και στα κουτσομπολίστικα έντυπα. Πρόκειται στην ουσία για ένα είδος «διαγωνισμού» με έπαθλο την προβολή, την ευκαιρία να παραμένεις στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και να κερδίζεις όλο και μεγαλύτερο κοινό. Άλλωστε ο έμφυτος γυναικείος ανταγωνισμός δεν αποσκοπεί τόσο στο να αναδειχθεί κάποια καλύτερη, όσο στο να θαφτεί η αντίπαλος και να μη σηκωθεί ποτέ ξανά.
Όπως έχει σχολιάσει άλλωστε ένας από τους καυστικότερους αρθρογράφους του Observer της Νέας Υόρκης, ο Simon Dooran, το φαινόμενο του bitching είναι χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης νέας κουλτούρας που θέλει τους σταρ να «κομματιάζονται» στις σελίδες των εβδομαδιαίων περιοδικών. Το γεγονός πως οι σταρ πρωταγωνίστριες της νέας τάσης είναι όλες πολύ μικρές σε ηλικία κάνει αυτό το trend να θυμίζει αμερικάνικη σχολική ταινία, με την ηλικία των in κοριτσιών να βασανίζουν ανελέητα όλες τις υπόλοιπες και εν συνεχεία να τρώνε η μία τις σάρκες της άλλης.
Το νέο φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στο χώρο της showbiz, αλλά χτυπά και την πόρτα του διπλανού κοριτσιού. Το νέο bitching απαιτεί οι κακίες να
ξεστομίζονται με μεγάλη φυσικότητα, τις περισσότερες φορές μπροστά στην
ενδιαφερόμενη και κυρίως μπροστά σε κοινό (δεν υπάρχουν κάμερες εδώ).
Σχόλια του τύπου «εσύ πρέπει οπωσδήποτε να κάνει πιλάτες, θα μαζέψεις» ή
«κάνεις ψυχανάλυση, όμως δεν γίνεσαι κακομαθημένη, έτσι;» δεν
φανερώνουν πάντα καλή πρόθεση.
Μεταξύ των κοινών θνητών η γυναικεία κακία έχει πολλές πλευρές.
Από το πάλαι ποτέ πρότυπο της κακιάς πεθεράς, που υποβάλλει στου λιναριού τα πάθη την καημένη τη νύφη, και την αδίστακτη συνάδελφο που κλέβει τις ιδέες της ικανής -πλην μειλίχιας- διπλανής της μέχρι τη στριμμένη διευθύντρια που μετατρέπει καθημερινά τη ζωή σου σε κόλαση, τη δήθεν φίλη που σε υπονομεύει -με το γάντι – από καθαρή ζήλια ή την άγνωστη κοπέλα που κάθεται δίπλα σου στο μπαρ και εύχεται να σου πέσει το φωτιστικό στο κεφάλι απλά και μόνο επειδή σου αρέσεις στον μπάρμαν, όλες οι παραπάνω συμπεριφορές έχουν ως κύρια αιτία την ανασφάλεια.
Η ανταγωνιστική συμπεριφορά είναι κάτι στο οποίο προπονούμαστε από την παιδική μας ηλικία. Εκεί αισθανόμαστε για πρώτη φορά πως κάποια μας απορρίπτει. Ατάκες που ακούμε οι περισσότερες από τη μητέρα μας, όπως «δεν μου μοιάζεις ούτε στο μικρό μου δαχτυλάκι», μεταφράζονται σε επίδειξη δύναμης στην οποία πρέπει να μάθεις να απαντάς. Τώρα που έμαθες πως γίνεται εφαρμοσέ το και στις άλλες. Πιο εύκολα διατηρείς τη θέση σου μειώνοντας την αντίπαλο. Γιατί να προσπαθήσεις να είσαι καλύτερη όταν μπορείς απλώς να δείξεις πως η άλλη είναι χειρότερη;
Eκτός ελαχίστων περιπτώσεων, κανένας άνθρωπος δεν είναι φύσει κακός. Είναι απλώς η τελευταία λύση για όσες αισθάνονται αδύναμες και εκτός παιχνιδιού. Η αδυναμία είναι αυτή που δίνει χώρο σε ανάρμοστα σχόλια και συμπεριφορές. Μια γυναίκα που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και υψηλή αυτοεκτίμηση δεν έχει κανένα λόγο να μπει σε όλο αυτό το «παιχνίδι» της κακίας. Δεν έχει λόγο και χρόνο, λένε οι έρευνες να γίνει μια κοινή bitch. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το νέο bitching έγινε κάτι σαν μόδα από τα κίτρινα μίντια, ωστόσο έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι η ευγένεια και η καλοσύνη είναι τα must της επόμενης σεζόν.
Μεταξύ των κοινών θνητών η γυναικεία κακία έχει πολλές πλευρές.
Από το πάλαι ποτέ πρότυπο της κακιάς πεθεράς, που υποβάλλει στου λιναριού τα πάθη την καημένη τη νύφη, και την αδίστακτη συνάδελφο που κλέβει τις ιδέες της ικανής -πλην μειλίχιας- διπλανής της μέχρι τη στριμμένη διευθύντρια που μετατρέπει καθημερινά τη ζωή σου σε κόλαση, τη δήθεν φίλη που σε υπονομεύει -με το γάντι – από καθαρή ζήλια ή την άγνωστη κοπέλα που κάθεται δίπλα σου στο μπαρ και εύχεται να σου πέσει το φωτιστικό στο κεφάλι απλά και μόνο επειδή σου αρέσεις στον μπάρμαν, όλες οι παραπάνω συμπεριφορές έχουν ως κύρια αιτία την ανασφάλεια.
Η ανταγωνιστική συμπεριφορά είναι κάτι στο οποίο προπονούμαστε από την παιδική μας ηλικία. Εκεί αισθανόμαστε για πρώτη φορά πως κάποια μας απορρίπτει. Ατάκες που ακούμε οι περισσότερες από τη μητέρα μας, όπως «δεν μου μοιάζεις ούτε στο μικρό μου δαχτυλάκι», μεταφράζονται σε επίδειξη δύναμης στην οποία πρέπει να μάθεις να απαντάς. Τώρα που έμαθες πως γίνεται εφαρμοσέ το και στις άλλες. Πιο εύκολα διατηρείς τη θέση σου μειώνοντας την αντίπαλο. Γιατί να προσπαθήσεις να είσαι καλύτερη όταν μπορείς απλώς να δείξεις πως η άλλη είναι χειρότερη;
Eκτός ελαχίστων περιπτώσεων, κανένας άνθρωπος δεν είναι φύσει κακός. Είναι απλώς η τελευταία λύση για όσες αισθάνονται αδύναμες και εκτός παιχνιδιού. Η αδυναμία είναι αυτή που δίνει χώρο σε ανάρμοστα σχόλια και συμπεριφορές. Μια γυναίκα που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και υψηλή αυτοεκτίμηση δεν έχει κανένα λόγο να μπει σε όλο αυτό το «παιχνίδι» της κακίας. Δεν έχει λόγο και χρόνο, λένε οι έρευνες να γίνει μια κοινή bitch. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το νέο bitching έγινε κάτι σαν μόδα από τα κίτρινα μίντια, ωστόσο έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι η ευγένεια και η καλοσύνη είναι τα must της επόμενης σεζόν.
