Τα σκίτσα του με πολιτικό περιεχόμενο είναι περιζήτητα στη Γερμανία, τον εκφράζουν όμως ιδιαίτερα αυτά που
διαπραγματεύονται την αναπηρία.
Ο Phil Hubbe γεννήθηκε το 1966 στο Haldensleben της Σαξονίας. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, διέκοψε τις σπουδές του στα Μαθηματικά κι έκανε διάφορες δουλειές για να κερδίζει τα προς το ζην. Είναι παντρεμένος με την Ute κι έχει μια δεκαπεντάχρονη κόρη, την Sophie. Η καριέρα του ως σκιτσογράφου των αναπήρων, άρχισε από το περιοδικό Handicap.
Το 1998 πληροφορήθηκε για πρώτη φορά ότι πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, έπειτα από τρίχρονη θεραπεία με κορτιζόνη, εξαιτίας πόνων από φλεγμονή στα νεύρα και τους τένοντες. Ο γιατρός του τον συμβούλεψε να σταματήσει να σχεδιάζει. «Από λογικής άποψης αυτή ήταν μια καλή συμβουλή», αναφέρει ο ίδιος. Επειδή όμως μετά τη θεραπεία με τις κορτιζόνες αισθανόταν καλά, συνέχισε να σκιτσάρει. Η συναναστροφή με ανθρώπους που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας γι’ αυτόν, είναι πολύ σημαντική. Χρειάστηκε πολύ χρόνο για να πάρει την απόφαση να μπει σε ομάδα αυτοβοήθειας. «Μπαίνει κανείς σ’ αυτές για να μιλήσει», αναφέρει. «Για μια αρρώστια μπορεί κανείς να μιλήσει καλύτερα με ανθρώπους που πάσχουν από αυτήν. Οι φίλοι προσπαθούν βέβαια να σε καταλάβουν, δεν μπορούν όμως να σε συναισθανθούν. Μια αληθινή ανταλλαγή απόψεων στο θέμα είναι εφικτή μόνο με ομοιοπαθείς. Οι ομάδες αυτοβοήθειας κάθονται συνήθως στον μικρόκοσμό τους και σπάνια βγαίνουν προς τα έξω. Για τους ομοιοπαθείς δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες κι έτσι, θα συναντιόμαστε όλοι μαζί στο μέλλον».
Η πρώτη μας επιθυμία πραγματοποιήθηκε γρήγορα με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας. Ο Ρ.Η. ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας και μας έδωσε την άδειά του να δημοσιεύουμε σκίτσα του. Η απάντησή του ήταν δωρική, ζεστή, περιεκτική, με σεβασμό προς εμάς και το αίτημά μας και με πολλές ευχές για καλή επιτυχία. Μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου επικοινωνιακού, που είχε τη διάθεση να στηρίξει με τα μέσα που διέθετε την προσπάθειά μας.
Η δεύτερη επιθυμία μας πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και ιδού, σας παραθέτω τις απαντήσεις του στα ερωτήματά μας:
-Ποιες είναι οι αντιδράσεις των άλλων, όταν εσείς βλέπετε και παρουσιάζετε την αναπηρία όχι μόνο με χιούμορ αλλά και με σαρκασμό;
Εξαρτάται από το αν είναι κάποιος πάσχων ή όχι. Οι ανάπηροι δεν έχουν κανένα πρόβλημα, το διασκεδάζουν. Οι μη ανάπηροι δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν. Συχνά πιστεύουν πως οι ανάπηροι πληγώνονται ή απαξιώνονται.
-Πώς αντιδρά και πώς βλέπει ο περίγυρός σας τον αυτοσαρκασμό σας;
Οι φίλοι και η οικογένειά μου συνήθισαν στο χιούμορ μου και δεν έχουν πλέον κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Κάποιες φορές μόνο, η γυναίκα μου μού ψιθυρίζει να μην είμαι τόσο κακός, όμως… αυτός είμαι.
-Μπορείτε σας παρακαλώ να μας σχολιάσετε την δήλωσή σας: «οι ανάπηροι θέλουν να τους συμπεριφέρονται ως μη ανάπηρους, επομένως θα πρέπει κανείς και να γελάει μαζί τους. Τα παιδιά είναι πιο ελεύθερα στο θέμα αυτό. Δεν έχουν το φράχτη στο κεφάλι. Με τα cartoons μου συνεισφέρω κι εγώ να φύγει αυτός ο φράχτης ….».
Αρχικά θα ήθελα κάποιος να διασκεδάζει και να γελά με τα σκίτσα μου. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να δώσω κάποια «παιδαγωγική συμβουλή». Σε κάποια σκίτσα μου βλέπει κανείς παραπέρα πράγματα με τη δεύτερη ματιά, κάτι που στην περίπτωση των αναπήρων με χαροποιεί.
-Τι σημαίνει για εσάς να γελά κανείς σε βάρος των αναπήρων; Είναι θέμα ισονομίας, ίσης μεταχείρισης ή κάτι άλλο;
Ναι. Είναι θέμα ίσης μεταχείρισης και ισονομίας. Αυτά συμπεριλαμβάνονται. Όλα τα άλλα θα ήταν ένα επιπλέον είδος περιθωριοποίησης.
- Ποιο είναι το σχόλιό σας για τη δήλωση της κυρίας Marianne Seibert, Προέδρου πασχόντων από σκλήρυνση κατά πλάκας της Γερμανίας, ότι «…μπορεί κανείς να γελά σε βάρος μας, κι αυτό είναι καλό»;
Μια πολύ καλή φράση, με την οποία συμφωνώ απόλυτα!
-Σκιτσογραφείτε για άλλα θέματα, πέραν της αναπηρίας;
-Υπάρχουν άλλοι σκιτσογράφοι, όπως κι εσείς στη Γερμανία ή κάπου αλλού;
Ο γνωστότερος είναι ο John Callahan. Ένας Αμερικάνος, ο οποίος έκανε πρώτος σκίτσα αναπήρων στην εφημερίδα «New Yorker». Αυτός ήταν η αιτία που ασχολήθηκα κι εγώ με το θέμα. Προσωπικά γνωρίζω τον Ελβετό Jupe Haegeler, ο οποίος πάσχει από την ίδια αρρώστια, όπως κι εγώ. Ο αριθμός των σκιτσογράφων που ασχολούνται με τους αναπήρους είναι μικρός. Υπάρχουν πολλοί σκιτσογράφοι που ασχολούνται που και που με κωμικές καταστάσεις αναπήρων, όχι όμως ως κυρίως θεματολογία.
Μετά από την εκπλήρωση της δεύτερης επιθυμίας μας και μέχρι την εκπλήρωση της επόμενης, να συναντηθούμε δηλαδή μαζί του, την οποία υποσχόμαστε να σας παρουσιάσουμε, όταν πραγματοποιηθεί, στα επόμενα τεύχη του «η ζωή πλαγίως», εμείς θα συναντιόμαστε με τον Ρ.Η. στον ιστότοπό του: www.hubbe-cartoons.de
Πολυχρόνης Ευκαρπίδης
