Η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια αυτού του πλανήτη. Χάνει μόνο σε κάποιους περιγραφικούς όρους όπως αυτοί χρησιμοποιούνται στον αθλητισμό. Το να γράψεις «νικητές και ηττημένοι» δεν αντικατοπτρίζει πλήρως αυτό που θέλουμε να πούμε. Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα η οποία απλά νίκησε και με μία ομάδα που έχασε.
Δεν είναι ακόμα μία σειρά τελικών. Είναι η σειρά που ή θα άλλαζε για πάντα το μπάσκετ, στην Ελλάδα, ή θα ανανέωνε για καιρό ακόμα την παραμονή στην κορυφή. Όλα αυτά στην θεωρία, πάντα όμως πριν την πράξη δεν γίνεται να μην το έχεις σχεδιάσει πρώτα.
Ο Παναθηναϊκός πήρε ένα ακόμα πρωτάθλημα το πέμπτο συνεχόμενο με αντίπαλο τον καινούργιο Ολυμπιακό. Μέσα σε αυτή την πενταετία ο ένας έχει κατακτήσει το τρόπαιο με κάθε πιθανό τρόπο και ο άλλος το έχει χάσει με όλες τις πιθανές καταστάσεις. Το μόνο που έλειπε, ήταν να νικήσει ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Διαμαντίδη και ο Ολυμπιακός να χάσει από τα δικά του χέρια την ευκαιρία στο πρωτάθλημα. Όλα αυτά αν συναντώνταν δύο ομάδες για πρώτη, άντε δεύτερη φορά, θα μπορούσαν ακόμα και να θεωρηθούν....συμπτωματικές συμπτώσεις που λέει και ο Γιατζόγλου. Για πέμπτη φορά όμως; Όχι.
Ο Παναθηναϊκός της Κυριακής ήταν ο Άρης του Γκάλη, ο Ολυμπιακός του Ιωαννίδη και του Ίβκοβιτς. Ο Ολυμπιακός της Κυριακής ήταν μία κόπια του ΠΑΟΚ των 80ς και του Παναθηναϊκού των 90ς. Ο ένας θα βρει τον κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να νικήσει, ο άλλος θα προσπαθήσει σκληρά για να χάσει από δικά του λάθη. Δεν ανήκει στην σφαίρα της παραψυχολογίας, αλλά της ψυχολογίας. Ο winner όπως τον ορίζουν οι Αμερικανοί και ο loser.O γράφων αρνείται πεισματικά να κρίνει εκ του αποτελέσματος εκτός αν πρόκειται για τον αγώνα της σεζόν. Εκεί το μόνο που μετράει είναι σε ποια τσέπη θα πάει το ροζ φύλλο. Ούτε πως, ούτε γιατί; Πήρες το πρωτάθλημα; Είσαι μάγκας. Το έχασες. Δάγκας.
Ο Παναθηναϊκός δεν πήρε τον τέταρτο τελικό από το καλό του μπάσκετ ή το σύστημά του. Το κατέκτησε από την ομαδική ψυχολογία του νικητή. Ο Καλάθης, που ξαφνικά τον ανακάλυψαν οι περισσότεροι, έφυγε από το κολλέγιο της Florida ως ένα τεράστιο ταλέντο που όμως δεν έβρισκε τον τρόπο να οδηγήσει την ομάδα του σε μεγάλες νίκες. Αγωνιστικά δεν κάνει τίποτε διαφορετικό, όσοι τον παρακολουθούμε τέσσερα χρόνια τώρα το γνωρίζουμε. Βρίσκεται όμως σε μία άλλη ομάδα. Σε έναν άλλο κόσμο όπου η ήττα δεν κατοικοεδρεύει. Οι πράσινοι σε ένα κακό επιθετικά κι αμυντικά παιχνίδι, με την χειρότερη συγκυρία που θα μπορούσαν να συναντήσουν, χάνοντας τον Διαμαντίδη από την αρχή, πάλεψαν και περίμεναν. Ούτε ενθουσιασμοί ούτε απογοητεύσεις. Έπαιζαν το παιχνίδι τους. Δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο. Γνώριζαν πως υστερούν σε ποιότητα χωρίς τον αρχηγό τους. ΟΚ. Δεν μπαίνει η μπάλα στο καλάθι με την μία; Θα μπει με τις δύο, τρεις. Όσα ριμπάουντ χρειαστούν.
Μετά θα βάλουμε όλες τις βολές και θα ξέρουμε ότι κάναμε ότι μπορούσαμε. Για 40 λεπτά δεν ήταν αρκετό αγωνιστικά οπότε χρειάστηκε να μετρήσει η ψυχολογία. Το παιχνίδι πήγε στα χέρια του Ολυμπιακού, καταρχάς πριν το τρίποντο του Σάτο στην εκπνοή, για να το κερδίσει. Δεν μπόρεσε. Στην παράταση πήγε στα χέρια του Παναθηναϊκού. Το κέρδισε. Χωρίς Διαμαντίδη. Γιατί; Winners.
Ο Ολυμπιακός έβλεπε ότι το παιχνίδι του πήγαινε. Ήταν έτοιμος να εκμεταλλευτεί την απώλεια του μεγάλου αντιπάλου. Δεν ήταν έτοιμος όμως να νικήσει. Δεν έκανε τίποτε για να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά του σε αυτό τον αγώνα. Έβαζε καλάθι πολύ πιο εύκολα, του αρκούσε να πάρει ένα αμυντικό ριμπάουντ κάποιος εκτός του Μπουρούση, ένας να ασχοληθεί με τον Φώτση για να νικήσει. Στο τέλος να έχει 2/4 βολές. Δεν έκανε τίποτε από αυτά. Στα ριμπάουντ πήδαγε το ερυθρόλευκο «9» και πέντε πράσινες φανέλες, ο Φώτσης βαρέθηκε να σουτάρει μόνος του και 1/4 βολές στα 20 πιο κρίσιμα δευτερόλεπτα της πενταετίας.
Μακάρι να υπήρχε μία πιο ...μπασκετική εξήγηση διότι κανείς μας δεν θέλει να κολλάει ετικέτες. Όταν για πέντε χρόνια, με διαφορετικές ομάδες, παίκτες, προπονητές, δεν μπορείς να πάρεις έναν αγώνα ούτε από την γραμμή των βολών τότε ...losers.
Είναι περίεργο διότι μιλάμε για παίκτες που δεν μπορούν να κερδίσουν την πιο κρίσιμη αναμέτρηση της χρονιάς, αλλά σε αυτούς βρίσκονται δύο MVP φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, πρωταθλητές Ευρώπης με την εθνική, MVP ευρωλίγκας. Παίκτες αυθεντικοί νικητές, οι οποίοι παίζοντας στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό όταν φτάνουν στην πηγή προτιμούν να....φάνε.
Πιθανώς να υπάρχει άλλη εξήγηση, όμως αυτή την στιγμή δεν την βρίσκουμε. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία φίλοι του Παναθηναϊκού θα θυμούνται τις κοπιώδεις προσπάθειες της ομάδας τους να νικήσει τον Ολυμπιακό από το 1992 μέχρι το 1997. Δεν συνέβη. Ακόμα και μετά τον θρίαμβο στο ΣΕΦ στον πέμπτο τελικό του 1999 επί Σούμποτιτς, ο Παναθηναϊκός για να μετατραπεί από loser σε winner έπρεπε να περάσει το 2002. Χρειάστηκε να επιμείνει πολύ τόσο η διοίκηση της ομάδας όσο και ο Ομπράντοβιτς για να μην επαναληφθούν οι δύο ήττες του 2000 ή το 5-2 σε νίκες υπέρ των ερυθρολεύκων του 2002 και να επαναλαμβάνονται οι θρίαμβοι των τελευταίων ετών. Παλαιότερα το ίδιο ίσχυε και με τον ΠΑΟΚ κόντρα στον Άρη. Κύκλοι είναι, το θέμα όμως εντοπίζεται σε πιο σημείο του κύκλου βρισκόμαστε και αυτό θα το ξέρουμε σε 365 ημέρες από τώρα.
Ο Παναθηναϊκός είναι δικαιότατα πρωταθλητής Ελλάδας σε έναν απίθανο τελικό όπου ναι μεν έλλειψε το θέαμα ακόμα και ο ρυθμός αλλά είδαμε τόσα πράγματα όσα αγαπάμε σε έναν τελικό πρωταθλήματος. Σε αυτό βοήθησαν και οι διαιτητές. Μπράβο τους που έγραψαν ιστορία, διότι ήταν οι πρώτοι που αποφάσισαν να έχουν μία πολιτική από την αρχή έως το τέλος και από τους δύο. Μπράβο τους διότι επέλεξαν να τα δώσουν όλα και να μην αφήσουν τους αντιπάλους να κοπανιούνται μέχρι τέλους. Λάθη έγιναν, κατάλαβαν όλοι ότι δεν διαδραμάτισαν ρόλο στον αγώνα. Winners.
Μέσα σε αυτή την επική διαδρομή του φέτος και στα παλιά χρόνια, διότι πολλά από αυτά που πετυχαίνει ο Παναθηναϊκός είναι έπη που αξίζει να γαλουχούν γενιές φιλάθλων, υπάρχει ένα σταθερό στίγμα. Ένας σύλλογος που έχει τιθασεύσει τις αδυναμίες του αγωνιστικά, που ατσάλωσε την ομάδα του, που μεταφέρει το πνεύμα νικητή σε όποιον περάσει από την έξω πόρτα, δεν γίνεται μία πενταετία να μην μπορεί να εξαφανίσει τους...χωρίς ήχος και φως. Δεν γίνεται το 2006, στην πιο εύκολη σειρά Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στον τρίτο και τελειωμένο πριν ξεκινήσει τελικό, να σημαδεύονται και να ...εκτελούνται αντίπαλοι με αεροβόλα και κροτίδες. Δεν γίνεται το 2011 στην πιο παλικαρίσια νίκη της 10ετίας, να εμφανίζονται ...λουλούδες που χτυπάνε από πίσω αντιπάλους, τους πετούν μπουκάλια. Τους ηττημένους αντιπάλους που τους τους προστατεύουν οι παίκτες της ομάδας τους. Στα...παπάκια τους. Ο Διαμαντίδης δεν πρόλαβε να κεφαλοκλειδώσει έναν κι...ευθύνεται που δεν άφησε τον Μπουρούση να αρπάξει κάποιον και να τον επιστρέψει σε...τεύχη. Ο Τσαρτσαρής τα κατάφερε και χύμηξε. Να αγιάσει το χέρι του.
Η ευθύνη εντοπίζεται αποκλειστικά στην διοίκηση της ομάδας, η οποία αυτή έκτισε το υπέρλαμπρο οικοδόμημα, αυτοί αφήνει τα τρωκτικά να μασουλάνε τα θεμέλια. Σε μία άλλη χώρα, όπου υπάρχουν...Στερν, ο Παναθηναϊκός, ή ο Ολυμπιακός αλλά μιλάμε για ότι έγινε χθες, θα κινδύνευε να χάσει το ίδιο το πρωτάθλημα ως τιμωρία. Στην Ελλάδα επειδή ξέρουμε ότι το μόνο σίγουρο είναι οι φόροι, το μόνο το οποίο αρκούσε ήταν το...ευχαριστώ στον υπέροχο λαό. Losers.
http://www.cosmo.gr/
