Διαστάσεις οπερέτας προσλαμβάνουν οι καταιγιστικές εξελίξεις στο ΔΗΚΟ, αλλά και στη συγκυβέρνηση ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ. Εκεί που όλα έδειχναν (και δικαιολογημένα) ότι ο Μάριος Καρογιάν βγήκε από αυτές τις εκλογές, όχι μόνο αλώβητος, αλλά απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, ήρθε ο… Ζαχαρίας Κουλίας. Ο βουλευτής Αμμοχώστου, όχι μόνο είχε διαφορετική γνώμη, αλλά και το θάρρος (θράσος και καιροσκοπισμός λένε άλλοι) να την εκφράσει μέχρι τέλους. Το τελευταίο διάστημα σημειώναμε φορτικά ότι το κλειδί αυτών των εκλογών ήταν ο μαγικός αριθμός «9». Τόσες έδρες χρειαζόταν το ΔΗΚΟ για να τις προσθέσει στις αναμενόμενες 19 του ΑΚΕΛ και να διατηρήσει για τον Πρόεδρό του το αξίωμα του δεύτερου τη τάξει πολιτειακού αξιωματούχου. Έτσι θα μπορούσε να διατηρηθεί και να εμβανθυνθεί η συνεργασία του με το ΑΚΕΛ και τον Πρόεδρο Χριστόφια, χωρίς πρόσθετα παρατράγουδα. Ο ξενοδόχος, όμως, είχε άλλα σχέδια… Η διαδικασία του αποκλεισμού, που φαίνεται να εφάρμοσε «η αυλή του προέδρου» του κόμματος, προκειμένου να «γλιτώσει το κόμμα από τις φωνασκίες των διαφωνούντων», όρισε κατ’ ουσίαν και την κατάληξη των πραγμάτων. Και αν οι Παπαδόπουλος, Κενεβέζος, Αγγελίδης, Κολοκασίδης, αλλά και άλλοι «μικρότεροι» επέλεξαν την ανοχή, δεν συνέβη το ίδιο με τον ιδιόρρυθμο επαναστάτη-«κλειδοκράτορα» Ζαχαρία Κουλία, με αποτέλεσμα την περασμένη Πέμπτη να τερματίσει την εικόνα του παντοκράτορα νικητή, που εξέπεμψε τη νύχτα της Κυριακής των εκλογών ο Μάριος Καρογιάν…
Η πετυχημένη «συνταγή»
Όλοι έβλεπαν το ΔΗΚΟ στις εκλογές να εξασφάλιζε μεταξύ οκτώ και εννέα εδρών. Το ΔΗΚΟ έκανε τελικά την «έκπληξη», κλείδωσε εννέα έδρες και ένα σαγηνευτικό 16%, αφήνοντας τους πάντες έκπληκτους. Το μυστικό ήταν εκείνο που από καιρό επαναλάμβαναν οι στενοί συνεργάτες του πρώην Προέδρου της Βουλής. Σχολιάζοντας τους εσωκομματικούς αντιπάλους του Μάριου Καρογιάν οι κοντινοί του συνεργάτες, συνήθιζαν να καθησυχάζουν: «Αφήστε τους να κάνουν φασαρία. Πού θα πάνε; Στις εκλογές για εμάς θα δουλέψουν». Πράγματι, ο Νικόλας Παπαδόπουλος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να πάρει όσους περισσότερους σταυρούς προτίμησης μπορούσε, ενώ οι Γιώργος Κολοκασίδης και Κυριάκος Κενεβέζος έτρεξαν όσο μπορούσαν περισσότερο για την εκλογή τους. Την ίδια ώρα, ο Ζαχαρίας Κουλίας έχοντας (καθόλου τυχαία) αποκτήσει αξιόμαχο αντίπαλο, έτρεχε επίσης για την επανεκλογή του, ενώ ο εσωτερικός ανταγωνισμός του ΔΗΚΟ στην περιφέρεια Λάρνακας, βοηθούσε εξίσου. Ακόμα και στη μονοεδρική περιφέρεια της Κερύνειας, ο υποτιθέμενος ως κυρίαρχος Σοφοκλής Φυττής, βρήκε ξαφνικά ισχυρό ενδοκομματικό ανταγωνισμό. Έστω και αν τελικά η απειλή δεν του ήρθε απ’ εκεί που υπολόγιζε, φρόντισε να τρέξει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι υπολόγιζε. Κάπως έτσι το ΔΗΚΟ ξεπέρασε και το αναμενόμενο maximum. Την ίδια ώρα ο Φύτος Κωνσταντίνου στη Λευκωσία παραγκώνιζε τον Κολοκασίδη, ενώ οι δυο βουλευτές της Λεμεσού επανεκλέγονταν, αφήνοντας έξω τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος. Με εξαίρεση τον Παπαδόπουλο, η πτέρυγα των… αντιρρησιών -εκφραστών της σκληρής γραμμής- έβγαινε σχεδόν εξουδετερωμένη από την κάλπη. Ατενίζοντας την ίδια ώρα το... ύψος του 16%, ο Μάριος Καρογιάν ένιωθε κάτι περισσότερο από θριαμβευτής! Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ μετουσίωνε την εξαγγελία του, τη βραδιά των εκλογών του 2006, πριν ακόμα αναλάβει την προεδρία, ότι «ένα νέο ΔΗΚΟ γεννιέται…».
Πολλοί και Συσσωρευμένοι πονοκέφαλοι
ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ είναι πολλά για τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ. Αν τελικά την προσεχή Τρίτη αποφασίσει να… καρατομήσει τους Κουλία και Κολοκασίδη, εύλογο είναι το ερώτημα «με ποιους θα μείνει να παίξει μπάλα», αφού είναι καλά γνωστό ότι δεν επιθυμεί ούτε τους Νικόλα Παπαδόπουλο και Κυριάκο Κενεβέζο, ενώ επιπλέον το ΔΗΚΟ είναι χωρίς τους Νίκο Κλεάνθους και Ανδρέα Αγγελίδη. Μπορεί να έχει λογικούς λόγους να «καρατομήσει» τον Κουλία ο Καρογιάν, αλλά το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι αν τελικά κατάλαβε ποιος πραγματικά φταίει για τη σημερινή κατάντια του ΔΗΚΟ. Και αν θέλει να είναι ειλικρινής, θα πρέπει πρώτα να κοιτάξει γύρω του, στην αυλή του. «Ο Πρόεδρος έχει όλα τα δίκαια του κόσμου να ζητά την κεφαλή επί πίνακι του Κουλία, αλλά αυτό δεν θα του αφαιρέσει τους υπόλοιπους πονοκεφάλους… Είναι πολλοί και συσσωρευμένοι τα τελευταία χρόνια».
Η τριετία - φωτιά και οι κραδασμοί της ενδοκομματικής αντιπολίτευσης Η ΤΡΙΕΤΙΑ υπήρξε ΔΗΚΟπο μαχαίρι για το ΔΗΚΟ. Διότι σχεδόν καθημερινά, εκτός από την καρέκλα του Προέδρου της Βουλής, ο Μάριος Καρογιάν καθόταν και πάνω στους ηφαιστειακούς κραδασμούς μιας ενδοκομματικής αντιπολίτευσης, που αμφισβητούσε πλήρως την Προεδρία Χριστόφια στο εθνικό ζήτημα. Η προσωπική του συνταγή ευελιξίας, που έλεγε «μένουμε στην Κυβέρνηση για ν’ αποτρέψουμε τα χειρότερα», δεν μπορούσε να πείσει πραγματικά. Και το «μαγικό» 16%, που εξασφάλισε στις 22 του Μάη, του επέτρεψε πρόσκαιρους πανηγυρισμούς. Γιατί λογάριαζε χωρίς τον... ξενοδόχο. Στην περίπτωση αυτή ο ξενοδόχος της Αμμοχώστου ήταν ο Ζαχαρίας Κουλίας. Ο βουλευτής με το «εκρηκτικό ταμπεραμέντο» δεν άργησε καθόλου να εκδηλώσει τις προθέσεις του. Αφού πρώτα «κλείδωσε» την ανακήρυξή του. Στελέχη του ΔΗΚΟ Αμμοχώστου στέκονται δίπλα στον Καρπασίτη βουλευτή κι επικροτούν την ενέργειά του, θεωρώντας ότι έκανε την πιο αποφασιστική πολιτική παρέμβαση των τελευταίων χρόνων. «Ούτε Εκτελεστικά Γραφεία να ζυγίσουν τις “δεσμεύσεις Χριστόφια” και να αποφασίσουν αν μένει ή φεύγει το ΔΗΚΟ ούτε ανταρτοπόλεμος δηλώσεων και χαρακτηρισμών. Ψήφισε για την Προεδρία της Βουλής με βάση τις πάγιες θέσεις του κόμματος για το εθνικό ζήτημα…».
Οι ίδιοι κύκλοι σημείωναν πως «κανένας, ή σχεδόν κανένας στο ΔΗΚΟ δεν έκανε σωστή ανάγνωση του αποτελέσματος των εκλογών. Ότι, δηλαδή, το ΔΗΚΟ έχασε δύο από τις 11 έδρες κι απώλεσε, ως διεφάνη, τον ρυθμιστικό ρόλο του και υποθηκεύτηκε στο ΑΚΕΛ, με πρόσφατη κατάληξη την πολιτική απομόνωσή του… Βούιζε η Κύπρος ότι ο Καρογιάν και το ΑΚΕΛ δεν επιθυμούσαν εκλογή των Κολοκασίδη, Κενεβέζου, Κουλία, Αντωνίου, αλλά και Παπαδόπουλου ασφαλώς, τον οποίο, όμως, για ευνόητους λόγους δεν μπορούσε να… καθαρίσει». Μάλιστα, πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΔΗΚΟ Κερύνειας σημείωνε με νόημα πως «δεν είναι δυνατόν να κρίνει τον Κουλία ως αποστάτη και να τον θεωρεί και να τον χαρακτηρίζει ως φορέα ελεεινών πράξεων που πλήττουν τη Δημοκρατία, την ίδια ώρα που κι ο ίδιος πάσκισε αγωνιωδώς να κάνει το ίδιο με το Νίκο Κουτσού και απλώς δεν του… έκατσε».
Οι «ιεραπόστολοι»
Η ψήφος Ζαχαρία Κουλία φώτισε περισσότερο και τους φίλους του Προέδρου του ΔΗΚΟ. Είναι οι πιστοί συνεργάτες του, που προτάσσουν το κομματικό συμφέρον και την προσήλωση κι αφοσίωσή τους στο πρόσωπό του. Νιώθουν προδομένοι και σπρώχνουν τον Πρόεδρο «να σπάσει το απόστημα». «Φτάνει πια με την ανοχή. Ο Μάριος οφείλει να ακολουθήσει τις επιταγές του καταστατικού και των κανονισμών. Έχουμε να ασχοληθούμε με πολύ πιο σοβαρά πράγματα από Κουλίες, Κολοκασίδηδες και τους συν αυτώ…». Οι ίδιοι κύκλοι, που βρίσκονται κοντά στον Πρόεδρο Καρογιάν, δεν φοβούνται την επόμενη ημέρα. Θεωρούν ότι κρατά και το μαχαίρι και το πεπόνι των δημοτικών, αλλά και προεδρικών εκλογών. «Όλοι αυτοί που σήμερα πουλούν φούμαρα, σε μερικούς μήνες θα γυρεύουν σπηλιές να κρυφτούν… Στο κάτω- κάτω, ας μην ξεχνούν ποιοι μας έσυραν πριν από τρία χρόνια στην επιλογή Χριστόφια…».
Ένα καινούριο πολιτικό τοπίο
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, μετά την εκλογή Ομήρου έχουμε ένα καινούριο πολιτικό τοπίο. Οι κάρτες μοιράζονται ξανά, και με αυτόν τον τρόπο ανοίγονται δίαυλοι για διάφορες δυναμικές. Το νέο πολιτικό τοπίο έχει πολλές συνισταμένες και ακόμα περισσότερες προοπτικές δυναμικής. Ας μείνουμε όμως στα αμέσως προφανή: Με την εκλογή του στην Προεδρία της Βουλής, εκτός της προσωπικής «δικαίωσης», ο Γιαννάκης Ομήρου έχει την ευκαιρία να δώσει μια νέα δυναμική και στο κόμμα του. Εκείνην ίσως τη δυναμική που περίμεναν, αλλά δεν ήρθε στις βουλευτικές εκλογές. Αν μη τι άλλο, η ΕΔΕΚ ξεπροβάλλει ως «πολιτειακός παράγοντας» και δυνητικά ως κόμμα εξουσίας. Η αντιπολίτευση διαθέτει στο εξής 27 έδρες, όσες δηλαδή και ΑΚΕΛ- ΔΗΚΟ, ενώ την ίδια ώρα «αστάθμητος παράγοντας» γίνεται ο Γιώργος Περδίκης, αλλά και ο Ζαχαρίας Κουλίας, του οποίου το μέλλον είναι σε κάποια μορφή «ανεξάρτητου». Εδώ αρχίζουν και τα μεγάλα προβλήματα. Στην προηγούμενη Βουλή, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ είχαν σαφή πλειοψηφία. Και πάλιν ουκ ολίγες φορές δεν μπορούσαν να νομοθετήσουν «φιλοκυβερνητικά», αφού στο εσωτερικό του ΔΗΚΟ υπήρχαν συνήθως αντιρρήσεις. Συνεπώς τι θα γίνει τώρα που, όποτε καταφέρνουν να ευθυγραμμίσουν τις 27 ψήφους, θα ψάχνουν μονίμως την ψήφο των Πρασίνων; Τι θα γίνει, ακόμα, αν με την εμπειρία της ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Βουλής, οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης καταφέρουν να βρουν, αν όχι κοινή γλώσσα, τουλάχιστον ελάχιστη κοινή γραμμή και σε κάποιες περιπτώσεις συνασπίζεται μαζί τους και η ψήφος του Ζαχαρία Κουλία; Το γενικό μήνυμα είναι σαφές. Και είναι εκείνο που ήθελε ο Νίκος Αναστασιάδης, αλλά δεν κατάφερε να το δημιουργήσει μόνος του με τον ΔΗΣΥ. Είναι η λογική πως στον κομματικό χάρτη του τόπου «ένας άλλος αέρας φυσά». Όλο τον προηγούμενο καιρό ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ κάθε άλλο παρά αποδεκτός ήταν ως η ηγετική μορφή της αντιπολίτευσης. Όταν και εφόσον ετίθετο τέτοιο ζήτημα, περισσότερο απωθούσε παρά συσπείρωνε τις κομματικές δυνάμεις εκτός Συναγερμού. Σήμερα, όπως διαμορφώθηκε το σκηνικό, μπορεί να ελπίζει...
Η εσωκομματική δυναμική στο ΔΗΚΟ θα πάρει ξανά καινούριες διαστάσεις. Μπορεί, όπως όλα δείχνουν, ν’ «αποκεφαλίζεται» ο Γιώργος Κολοκασίδης και να τίθεται εκτός ο Ζαχαρίας Κουλίας, όμως αυτή δεν είναι παρά η αρχή της κρίσης. Οι παράδοξα -κατά πολλούς- «ανάστροφες» κινήσεις του Νικόλα Παπαδόπουλου, που έσπευσε την κρίσιμη ώρα να στηρίξει τον Πρόεδρο του κόμματος (αδειάζοντας κατά κάποιο τρόπο και τους χτεσινούς συνεργάτες του), από έγκυρους κύκλους του ΔΗΚΟ ερμηνεύονται ως μια ισοζυγισμένη και υπεύθυνη στάση, που θέτει θεμέλιο ακόμη και γι’ αυτήν την προεδρία του κόμματος. Πώς θα μπορέσει να χειριστεί το ζήτημα και με ποιους στο πλάι του, ο κατά το μάλλον ή ήττον αποδυναμωμένος Μάριος Καρογιάν; Ποιο θα είναι το «επιχείρημα» για την πολιτική συνυπευθυνότητα για μια κυβέρνηση που παραπαίει, τώρα που ο ίδιος δεν θα το εκφωνεί από το θώκο του Προέδρου της Βουλής; Οι όποιες συμφωνίες μπορούσε να υπάρχουν μεταξύ Δημήτρη Χριστόφια και Μάριου Καρογιάν έχουν γκρεμιστεί. Τι θα μπορεί τώρα να είναι το «αντάλλαγμα» για τη στήριξη που αναμένει το Προεδρικό από τον Πρόεδρο του ΔΗΚΟ; Μήπως ένας ανασχηματισμός; Και δυο Υπουργεία για το Μάριο(Παιδείας, Άμυνας); Ο θεωρούμενος ως «τρίτος πόλος» που προσωποποιείται στον Αρχιεπίσκοπο, αποκτά αίφνης νέα περιθώρια κινήσεων. Διότι, ούτε τόσο δεδομένη ούτε και εξίσου ισχυρή είναι πια τυχόν συνεννόηση Χριστόφια-Καρογιάν, ενώ στο άλλο στρατόπεδο ακόμα δεν έχει «δέσει» η υποψηφιότητα Νίκου Αναστασιάδη. Αρκεί, υπογραμμίζουν κάποιοι που κινούνται στις παρυφές της λογικής του «τρίτου πόλου», ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας να πάψει να κινείται τόσο… «παλαιομοδίτικα» ως προς τις επιλογές προσώπων.
Οι επόμενες κινήσεις του Ν. Αναστασιάδη
Ο ΝΙΚΟΣ Αναστασιάδης,ο οποίος, μαζί με το Γιαννάκη Ομήρου φαίνεται σαφώς ως ο κερδισμένος σε αυτό το απροσδόκητο επεισόδιο, μπορεί να μην έχει πια τόσο εύκολο δρόμο όσο φαίνεται. Από τη μια υπολογίζει σε διεργασίες, που σίγουρα θα γίνουν στο «λαβωμένο ΕΥΡΩΚΟ». Εύκολα μπορεί να αποβούν ευεργετικές για τον ίδιο και για το κόμμα του. Από την ώρα, όμως, που πήρε σάρκα και οστά μια κάποια συνεργασία με την ΕΔΕΚ, μοιραία θα ενεργοποιηθούν και οι «αντιστάσεις». Ήδη, από το χώρο της ΕΔΕΚ, μετά το μούδιασμα του αποτελέσματος, κάποιοι ανεβάζουν τους τόνους, λέγοντας ότι η στήριξη Ομήρου από τον ΔΗΣΥ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για τη συνέχεια. Πρώτον, λένε, είναι κάτι που προσωπικά όφειλε ο Νίκος Αναστασιάδης μετά το «φιάσκο» του 1998 και, δεύτερον, ο ΔΗΣΥ βρισκόταν ούτως ή άλλως σε αδιέξοδο και δεν «ευεργέτησε» την ΕΔΕΚ... Ίσως, όμως, ακόμα πιο σημαντική θα είναι η εσωτερική στο Συναγερμικό κόσμο δυναμική. Στη διάρκεια του προεκλογικού ακούστηκαν, ήδη, ψίθυροι που έλεγαν ότι «ο Πρόεδρος πρέπει να σκεφτεί και την παράταξη, δεν πρέπει να μείνουμε και τρίτη πενταετία εκτός εξουσίας και εάν τελικά νιώσει πως δεν είναι αρκετά αποδεκτός, πρέπει να βρει τη δύναμη να προωθήσει άλλη λύση…». Την ίδια ώρα, ο πιθανός πειρασμός που φαίνεται ότι δεν θα αποφύγει ο Νίκος Αναστασιάδης θα είναι να εξετάσει «ενδεχόμενα συνεργασίας» και με τον «αποκαθηλωμένο» Μάριο Καρογιάν. Κάτι τέτοιο, όμως, στη σημερινή συγκυρία και ψυχολογία της «βάσης» φέρνει και αντιδράσεις. Ήδη, η κίνηση εντυπωσιασμού, την οποία έκανε εκ του περισσού προτείνοντας... εκ περιτροπής Προεδρία της Βουλής στο ΑΚΕΛ, ξεσήκωσε απογοήτευση και πολλές αντιδράσεις σε συναγερμικούς. Μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του κόμματος σχολίαζε ότι «δεν μπορεί από τη μια, πολύ λογικά ως αντιπολίτευση, να θέτεις ως όρο για στήριξη του Μάριου Καρογιάν στην Προεδρία της Βουλής ν’ αποχωρήσει από την Κυβέρνηση και αμέσως μετά να φέρεσαι έτοιμος να συνεργαστείς με τον σκληρό πυρήνα της ίδιας Κυβέρνησης, που είναι το ΑΚΕΛ...».
Sigmalive
