Από τον Δημήτρη Βραχνό
Στα πολύ παλιά τα χρόνια, τότε που η Αθήνα μύριζε ακόμα γιασεμί, καυσαέριο και σκόνη από τα έργα του Μετρό στο Σύνταγμα, μια κοπέλα που πατούσε τα 30 και ήταν ανύπαντρη πάθαινε απανωτές υστερίες. Δεν της έβγαιναν οι υπολογισμοί. Αν δεν παντρευόταν μέσα στα επόμενα δυο-τρία χρόνια, την είχε βαμμένη. Πότε θα ερωτευόταν, πότε θα έκανε παιδιά, πότε θα έπαιρνε στεγαστικό δάνειο; Μαύρα χάλια. Σταδιακά, λοιπόν, χαμήλωνε τα στάνταρ της συνειδητοποιώντας πως αφού έκλεισε ο κύκλος με τα μεταπτυχιακά στην Αγγλία και το κεφάλαιο «σχέσεις», ήρθε η ώρα να ψάξει για το αρσενικό-προστάτη, που:
α. θα ήταν «καλούλης, μωρέ»,
β. θα της έκανε παιδιά και
γ. θα τη συνόδευε σε όλους τους γάμους και τα τραπέζια, στα οποία χωρούν συνήθως μόνο φιλικά ζευγάρια και συγγενείς. Τον άντρα-προστάτη της θα τον ερωτευόταν σιγά-σιγά. Με τον καιρό. Με τον ίδιο τρόπο που η μαμά της μπορεί να αγάπησε τον μπαμπά της.
Με ένα ειδικό εφέ τώρα ερχόμαστε στην Αθήνα του σήμερα. Το Σύνταγμα έχει Μετρό πλέον, η μυρωδιά από το καυσαέριο παραμένει, το γιασεμί ήταν ένα ψέμα. Κοντινό πλάνο: Βλέπεις τις τριαντάρες που περπατούν ανέμελες στην Πανεπιστημίου με το I-pod, τα αθλητικά παπούτσια, τα περίεργα κοτσιδάκια και την τσάντα γυμναστηρίου περασμένη στους ώμους; Γι’ αυτές μιλάμε. Μπορεί και για σένα. Που αρνείσαι να ακολουθήσεις τα στερεότυπα. Που θεωρείς ότι έχεις κάθε δικαίωμα να μη θέλεις να «ενηλικιωθείς», τουλάχιστον με τον κλασικό τρόπο που απαιτεί το σύστημα. Για σένα που δεν αγχώνεσαι με το πότε θα νοικοκυρευτείς. Για σένα που μάλλον φοράς ωτοασπίδες και δεν ακούς κανένα ρημάδι βιολογικό ρολόι. Γιατί η ζωή σου, έτσι όπως είναι τώρα, είναι μια χαρά. Κι έτσι, ακούγοντας στο τέρμα τα αγαπημένα σου τραγούδια, αφήνεσαι στη ροή των πραγμάτων, χωρίς απολύτως κανέναν «ώριμο» και «γυναικείο» προγραμματισμό.
ΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΝΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ
Έχεις πάρει φωτιά πια. Τρέχεις και δεν φτάνεις. Όλο δουλεύεις, ξοδεύεις, φλερτάρεις, παλιμπαιδίζεις. Πού καιρός για να νοικοκυρευτείς ή -ακόμα χειρότερα- να νοικοκυρέψεις έναν άντρα, που ουσιαστικά ψάχνει τη μανούλα του, όπως συχνά λες. Εσύ, από την άλλη, ψάχνεις το νόημα της ζωής μέσα από μια νέα οπτική γωνία. Δεν δέχεσαι αυτό να είναι προνόμιο μόνο των συνομήλικων αντρών. Έχεις τελειώσει με τις σπουδές σου, τους βαρβάτους χωρισμούς και τους αδιέξοδους απωθημένους έρωτες, οι οποίοι -το ξέρεις πια- υπάρχουν μόνο για να σε κρατούν σε εγρήγορση. Τώρα πλέον έχεις καταλάβει πως οι κολλητές έρχονται και φεύγουν, οι σχέσεις επίσης, μαθαίνεις να ζεις με τα ψυχοσωματικά, γυμνάζεσαι, κάνεις ψυχοθεραπεία, ψάχνεσαι περισσότερο στο σεξ, επαναπροσδιορίζεις φιλίες, ακούς τραγούδια και διαβάζεις βιβλία κυρίως για να βρεις απαντήσεις και όχι για να κλάψεις το μεγάλο σου έρωτα. Ώπα. Δεν σκέφτεσαι καθόλου, μα καθόλου το «μετά»; Πες την αλήθεια.
ΟΥΠΣ! ΤΟ ΚΟΥΤΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΜΙΚΡΟ
Η αποκατάστασή σου, που λέει και η μαμά σου, δεν σε αγχώνει ιδιαίτερα. Οι «άλλες» που αγχώνονται, κάτι παλιές σου συμμαθήτριες δηλαδή, έχουν πέσει στην παγίδα να χωρέσουν τη ζωή τους στα κουτάκια που έχουν φτιάξει οι άλλοι για εκείνες: τα ρούχα πρέπει πια να είναι λίγο πιο σοβαρά, οι σχέσεις αρκετά πιο σοβαρές, οι στόχοι πολύ πιο σοβαροί. Δεν φτάνει, δηλαδή, που πέρασαν τη δεκαετία 20 με 30 παλεύοντας για ένα πτυχίο και για μια επαγγελματική καταξίωση, τώρα, μετά τα τριάντα, ζουν με το άγχος να γίνουν «κυρίες»: να μιλούν δηλαδή στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο -πχ., «Εμείς λέμε να πάμε στα πεθερικά μου φέτος»- και να ξέρουν τι σημαίνουν οι εξωτικές φράσεις «οικογενειακή υποχρέωση», «ακριβό δώρο γάμου», «κοινωνικό event», «επόμενο μεγάλο βήμα», «ένα ποτήρι νερό στα γεράματα». Εσύ, τώρα, που νομίζεις ότι είσαι το μαύρο πρόβατο, ίσως χαρείς αν σου πούμε πως δεν είσαι η μόνη. Στο εξωτερικό έχουν ήδη εντοπίσει την τάση αυτή, που χαρακτηρίζει πλέον μια ολόκληρη γενιά. Κι επειδή εκεί στα ξένα λατρεύουν τα λογοπαίγνια, να ξέρεις, ότι ανήκεις αισίως στην κατηγορία «30 is the new 20».
ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ ΓΥΡΙΣΕΙ ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως όλη αυτή η ενέργεια που έχεις, αντί να στραφεί πια σε ένα σύντροφο, σε ένα παιδί ή στην οργάνωση του άψογου γάμου (ελπίζουμε χωρίς το σιντριβάνι σοκολάτας), όπως θα περίμενε κανείς στην ηλικία σου, τελικά επιστρέφει σε σένα και μόνο; Και μήπως αυτό σου γυρίσει μπούμερανγκ, τελικά, και σε χτυπήσει στο δόξα πατρί; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Η απάντηση προς το παρόν δεν σε ενδιαφέρει, γιατί η πρώτη σου προτεραιότητα είναι να απολαύσεις το γεγονός ότι εσύ δεν χωράς σε κανένα κουτί, σε κανένα πατροπαράδοτο καλούπι. Έχεις, βέβαια, στο μυαλό σου κάποια ασαφή σχέδια για το μέλλον σου, τα οποία πότε σε τοποθετούν σε μια υπέροχη μεζονέτα με έναν σούπερ γκόμενο, δύο παιδιά και ένα λαμπραντόρ, και πότε με μια βαλίτσα στο δρόμο να ψάχνεις ταξί στην Ινδία. Τα σχέδια αυτά δεν σε αγχώνουν όμως, διότι δεν τα παίρνεις και πολύ στα σοβαρά. Για την ιστορία, εκφράζεις τη νέα βερσιόν του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, που ζει για να ανακαλύψει το παιδί που κρύβει μέσα του και να ασχολείται αποκλειστικά με αυτό. Πού να βρει καιρό για το άλλο, το κανονικό, που καλείται να φέρει στον κόσμο και να το αναθρέψει;
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Βέβαια, το να ζεις έξω από τα κουτάκια είναι αρκετά δύσκολο. Τι νόμιζες; Η πεπατημένη δεν υπάρχει έτσι για πλάκα. Μπορεί οι «άλλες» να αγχώνονται να χωρέσουν στα κουτάκια για να αποκτήσουν μια νέα κοινωνική ταυτότητα, αλλά και για σένα, το να βρεις μόνη σου το πώς είναι η ζωή έξω από αυτά είναι εξίσου δύσκολο. Όταν ένας άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ελευθερία του, μπορεί να πετάει από τη χαρά του, αλλά κάποια στιγμή αναγκάζεται να επωμιστεί το βάρος των επιλογών του. Πόσο μάλλον όταν αυτές απέχουν από το έτοιμο μενού που του σερβίρει η κοινωνία μας. Τι σκέφτεσαι άραγε τις στιγμές της μεγάλης μοναξιάς και της μεγάλης ανάγκης για μια σταθερή σχέση; Τι θα κάνεις αν ακούσεις επιτέλους το βιολογικό σου ρολόι στα 45; Θα θέλεις να φτιάξεις μια πατροπαράδοτη οικογένεια ή και τότε θα ζεις εκτός στερεοτύπων; Και, ειλικρινά, θα θέλεις να είσαι μια 45άρα με δεκάδες ραντεβού στο γυναικολόγο για την εξωσωματική; «Εσείς, κορίτσια, τι λέτε;» ρώτησα ένα βράδυ τις τριαντάρες φίλες μου στο μπαρ. Κι αφού έκαναν συντονισμένα μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, παράγγειλαν τα τρίτα κοκτέιλ τους και είπαν αφοπλιστικά: «Βλέποντας και κάνοντας».
Σύνδρομο «Τρελοτριαντάρα»: Τα συμπτώματα
1. Δουλεύει στα media, στη διαφήμιση, στη μόδα. Ή, κατά βάθος, εκεί θα ήθελε να δουλεύει.
2. Δεν τη νοιάζει να ξενυχτήσει στο γραφείο, αρκεί να μη χάσει το μάθημα γιόγκα και τα κοκτέιλ με τις φίλες της στο κέντρο.
3. Θεωρεί πως μετά τα τριάντα μαθαίνεις καλύτερα το σεξ.
4. Στον Επιτάφιο στο πατρικό της παθαίνει φρίκη όταν βλέπει τις παλιές της συμμαθήτριες που έχουν δέσει το γάιδαρό τους και μιλούν συνεχώς για τα παιδάκια που «έχουν στα σκαριά».
5. Αποφεύγει με μαεστρία να γνωρίσει τους γονείς του αγοριού της - όταν αυτό υπάρχει.
6. Αφήνει τη λογοτεχνία στην άκρη κι αγοράζει βιογραφίες διάσημων και ανυπότακτων γυναικών.
7. Εξακολουθεί να πωρώνεται στις συναυλίες κι επιμένει να αγοράζει εισιτήρια για την αρένα.
8. Επιλέγει τριαντάρηδες για κολλητούς, αλλά δοκιμάζει νεότερους στο κρεβάτι της.
9. Δεν είναι τόσο αρνητική με το γάμο, αρκεί να γίνει γύρω στα 40, να μοιάζει με το γάμο της Μόνικα με τον Τσάντλερ, να γίνει ενώπιον φίλων και να λένε όλοι τέλεια αστεία. Αν απουσιάζει και το σόι, ακόμα καλύτερα.
10. Ξέρει πια ότι ο γάμος της Μόνικα με τον Τσάντλερ είναι ένα κατασκεύασμα των σεναριογράφων των Friends, ξεχνά την όποια σκέψη και βγαίνει να αλητέψει.
http://www.madamefigaro.gr/
