Το κοινό θέλει να μαθαίνει τα πάντα για σένα, τα εξώφυλλά σου πουλάνε, οι δημοσιογράφοι σε κυνηγάμε, οι άνθρωποι σε σταματάνε στο δρόμο και κάνεις μεγάλη τηλεθέαση στην τηλεόραση, ενώ πάντα και παντού λάμπεις.
Ας είμαστε σοβαροί. Αν παρουσιάζω την εκπομπή, είναι το concept πετυχημένο και κάνει νούμερα και δοκιμασμένο και καλοστημένο. Κι εγώ να μην είμαι του χρόνου και να το παρουσιάζει κάποια άλλη, πάλι καλά θα πάει το πρόγραμμα. Δεν λέω πως δεν αισθάνομαι γύρω μου αγάπη απ’ το κοινό. Την αισθάνομαι και την έχω και ανάγκη. Άλλο, όμως, είναι αυτό και άλλο τα σταριλίκια. Και μπορεί το ενδιαφέρον, το να σε σταματάνε στο δρόμο και να σε ρωτούν προσωπικά πράγματα κάποιες στιγμές να είναι πιεστικό ή να σε φέρνει σε δύσκολη θέση. Όμως είναι τουλάχιστον αστείο, στην εποχή μας, να μιλάμε για σταρ! Προσωπικά συνεχίζω να δουλεύω σκληρά, με επιμονή, και δεν ξέρω πόσο εντός πραγματικότητας είναι να μιλάμε, σε μια Ελλάδα που αγωνιά, που καταρρέει, που απελπίζεται, για σταρ και τέτοια. Και επειδή έχω βγει από νωρίς, από μικρή, σ’ αυτήν τη δουλειά, διατηρώ πάντα την αίσθηση της επικινδυνότητάς της και της περιστασιακότητάς της. Εχθές το βράδυ, βρήκα για πρώτη φορά μετά απ’ όλο το χειμώνα και την άνοιξη που μας πέρασε έξω. Συνειδητοποίησα, μιλώντας με φίλους για τα παιδικά μας χρόνια, πως ήμουν πολύ προσεκτική από μικρή. Δεν έλεγα «ας παίξω και ας πέσω». Σκεφτόμουν πάντα μη χτυπήσω και κάνω και ράμματα. Ίσως όλα να έχουν να κάνουν. Ίσως να μη γεννήθηκα με άγνοια κινδύνου. Τώρα, όμως, θα μπορούσες να ζήσεις, να αντέξεις, χωρίς
Ας είμαστε σοβαροί. Αν παρουσιάζω την εκπομπή, είναι το concept πετυχημένο και κάνει νούμερα και δοκιμασμένο και καλοστημένο. Κι εγώ να μην είμαι του χρόνου και να το παρουσιάζει κάποια άλλη, πάλι καλά θα πάει το πρόγραμμα. Δεν λέω πως δεν αισθάνομαι γύρω μου αγάπη απ’ το κοινό. Την αισθάνομαι και την έχω και ανάγκη. Άλλο, όμως, είναι αυτό και άλλο τα σταριλίκια. Και μπορεί το ενδιαφέρον, το να σε σταματάνε στο δρόμο και να σε ρωτούν προσωπικά πράγματα κάποιες στιγμές να είναι πιεστικό ή να σε φέρνει σε δύσκολη θέση. Όμως είναι τουλάχιστον αστείο, στην εποχή μας, να μιλάμε για σταρ! Προσωπικά συνεχίζω να δουλεύω σκληρά, με επιμονή, και δεν ξέρω πόσο εντός πραγματικότητας είναι να μιλάμε, σε μια Ελλάδα που αγωνιά, που καταρρέει, που απελπίζεται, για σταρ και τέτοια. Και επειδή έχω βγει από νωρίς, από μικρή, σ’ αυτήν τη δουλειά, διατηρώ πάντα την αίσθηση της επικινδυνότητάς της και της περιστασιακότητάς της. Εχθές το βράδυ, βρήκα για πρώτη φορά μετά απ’ όλο το χειμώνα και την άνοιξη που μας πέρασε έξω. Συνειδητοποίησα, μιλώντας με φίλους για τα παιδικά μας χρόνια, πως ήμουν πολύ προσεκτική από μικρή. Δεν έλεγα «ας παίξω και ας πέσω». Σκεφτόμουν πάντα μη χτυπήσω και κάνω και ράμματα. Ίσως όλα να έχουν να κάνουν. Ίσως να μη γεννήθηκα με άγνοια κινδύνου. Τώρα, όμως, θα μπορούσες να ζήσεις, να αντέξεις, χωρίς
Τότε και ένας γάμος, η οικογένεια, είναι πια μέσα στις σκέψεις σου; Έχουν μπει στις προτεραιότητές σου;
Στις προτεραιότητές μου, με την έννοια του προγραμματισμού, όχι. Άλλωστε, δεν πιστεύω πως αυτά τα θέματα προγραμματίζονται. Απλά έρχονται και σε βρίσκουν. Προσωπική ζωή, όμως, δεν σημαίνει γάμος. Πιστεύω πως σημαίνει σίγουρα ένα παιδί μετά από κάποια ηλικία, αλλά η προσωπική ζωή σημαίνει δέσμευση με τη θέλησή σου και αυτή είναι η ωραιότητά της, πέρα απ’ τα κανονιστικά χαρτιά ενός γάμου. Ζεις κάτι που θες και χρειάζεσαι χρόνο για να αναπτυχθεί αυτό, χρειάζεσαι χρόνο για να το προσέχεις από παντού, να του αφιερωθείς και να μη σου τραβάει την προσοχή κάτι άλλο.
