Πως βλέπουν τα ΜΑΤ τους Αγανακτισμένους
Χωρίς να μασάει τις κουβέντες του, δίνει εικόνα για όλα όσα εκτυλίσσονται καθημερινά έξω από το ελληνικό κοινοβούλιο με τα δύο στρατόπεδα. Από τη μία της Αστυνομίας και από την άλλη των «Αγανακτισμένων». Μόνο που όπως υποστηρίζει αυτή τη φορά, τα δύο μέτωπα δεν είναι αντίπαλα άλλα ενωμένα απέναντι σε ένα κοινό εχθρό.
«Παρόλα αυτά που έχουν προηγηθεί, γιατί ουσιαστικά αποτελούμε ένα μαξιλάρι για την κυβέρνηση, αυτή τη φορά υπάρχει και από τις δύο πλευρές αμοιβαία συμπάθεια. Όλοι συμπάσχουμε στο ίδιο πρόβλημα και συμμετέχουμε. Και αυτό είναι οξύμωρο για τα δεδομένα της Ελλάδας. Όμως αυτή τη φορά, αυτό που λένε ότι στα δύσκολα γινόμαστε ένα, στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί πραγματικότητα.
Την πρώτη ημέρα ήμασταν τσιτωμένοι. Υπήρχαν συμπτώματα Κερατέας. Βούρ ενάντια… Όμως ξαφνικά αυτό λύθηκε και γίναμε ένα. Εμείς και ο κόσμος. Τραβάμε το ίδιο λούκι και οι περισσότεροι είναι βουτηγμένοι σε αυτό το λούκι.
Το πιο περίεργο είναι ό,τι, το χειρότερο από όλα είναι το πώς θα αντιμετωπίσουμε την κόπωση. Σε εμάς έχει επέλθει αρκετή και συσσωρευμένη κόπωση. Και αυτό είναι πολύ δύσκολο σημείο και σωματικά αλλά κυρίως για την ψυχολογία μας στο πως θα αντιμετωπίσουμε ένα πλήθος».
-Πόσες ώρες καθημερινά βρίσκεστε στο Σύνταγμα;
Αν βρίσκεσαι κοντά στο φραγμό γιατί έχει παντού δυνάμεις, μπορεί να σου κάτσει και ένα οκτάωρο συνεχόμενο. Με τα πάντα, με πλήρη εξοπλισμό στο πόδι. Ούτε για νερό, ούτε για τουαλέτα δεν μπορείς να πας.
-Τι σου έχει κάνει περισσότερο εντύπωση;
Ο κόσμος μας αντιμετωπίζει διαφορετικά. Προσπαθεί να μας πάρει με το μέρος του προσπαθεί να κερδίσει τη συμπάθεια και την εύνοια μας γιατί νομίζει ότι δεν την έχει και αυτό είναι λάθος. Ενώ είναι τραγικό το πόσο μίσος υπάρχει για την πίσω πλευρά μας. Την πλευρά των κυβερνώντων. Το οξύμωρο είναι ότι και από εμάς συμβαίνει αυτό. Δηλαδή έχουμε και εμείς το ίδιο μίσος αλλά δεν μπορούμε να το εκφράσουμε. Παλαιότερα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Φοβόμασταν μη χάσουμε τη δουλειά μας… Τώρα σιγά - σιγά, αρχίζουμε να κουβεντιάζουμε με τον κόσμο, κάτι το οποίο είναι φυσιολογικό γιατί περνάμε και πολλές ώρες μαζί τους και βλέπεις ότι έχουμε μια κοινή συνισταμένη, έναν κοινό εχθρό…
-Όταν είσαι απέναντι τους, αισθάνεσαι ότι έχετε γίνει ένα; Ότι δεν σας χωρίζει κάτι;
Το περίεργο είναι πως, δεν ξέρω αν το επιδιώκει κάποιος ή όχι, δεν υπάρχει έχθρα. Και μια δύο φορές που κάποιοι επιχείρησαν να κάνουν τη στραβή, είτε με μπινελίκια, είτε με γιουχαίσματα, οι ίδιοι οι διοργανωτές, οι οποίοι βρίσκονται πάντα στη πρώτη γραμμή μπροστά από εμάς, τους απομονώνουν και τους βγάζουν έξω από την πορεία. Λένε δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε τέτοιο κλίμα με την Αστυνομία. Η Αστυνομία, είναι εδώ για να μας προστατεύει για να κάνουμε αυτό που κάνουμε ειρηνικά. Ολο αυτό που γίνεται δεν έχει κομματικό χρώμα. Επιτέλους απαρτίζεται όλη αυτή η προσπάθεια από ανθρώπους που ζουν το πρόβλημα. Απλούς ανθρώπους. Και μετά από αυτό που είδα πιστεύω πλέον ότι όλες οι προηγούμενες πορείες ήταν κατευθυνόμενες και οργανωμένες με συγκεκριμένο σκοπό. Ενώ εδώ, μπορεί να είναι ανάμεσα στο πλήθος και ο πατέρας μου ή γονείς με τα παιδάκια τους.
-Τι σου έκανε εντύπωση;
Οτι όλο αυτό που γίνεται έχει διάρκεια και ότι διογκώνεται μέρα με τη μέρα αντί να μικραίνει. Και σας το λέω εγώ, ο χαμηλότερος σε βαθμό αστυνομικός, ότι αυτό τρομάζει τους υψηλόβαθμους αστυνομικούς. Αυτός ο όγκος, ο οποίος αν αποφασίσει να μπει μέσα δεν τους κρατάει κανένας και τίποτα. Είναι αποφασισμένοι. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται οι φόβοι αλλά και τα μέτρα. Μας εξοντώνουν σωματικά. Η υπηρεσία μας δεν έχει μεριμνήσει έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί σωστά. Υπάρχει κούραση και ψυχολογικό κόστος. Είχαν πει κάποτε ότι μετά την Κερατέα οι αστυνομικοί αγρίεψαν και τα βγάζουν όλα από μέσα τους. Όμως αυτή τη φορά, έχουμε γίνει ένα με τον κόσμο.
-Τι θα έλεγες σε αυτούς που βρίσκονται απέναντι σου;
Να το κρατήσουν. Και να το κρατήσουν έτσι ειρηνικά γιατί μόνο έτσι θα πετύχουν. Είμαι ρομαντικός και πιστεύω στα παραμύθια. Είναι λίγο ουτοπικό αλλά πιστεύω ότι κάτι θα κερδίσουν.
http://www.protothema.gr/
