Μήπως έχασε το τηλέφωνό μου; Μήπως είναι πνιγμένος στη δουλειά; Μήπως τον φοβίζει η έντονη προσωπικότητά μου; Μήπως ένας μεγάλος σκύλος έφαγε το κινητό του; Και η πιο απίθανη δικαιολογία μπορεί να βρεθεί για να αποφύγεις να αντιμετωπίσεις την απόρριψη. Αλλά μήπως απλώς δεν σε θέλει; Και μήπως αξίζεις κάποιον που να σε θέλει πραγματικά;
Από τη Νέλλη Καλαμαρά
Καθισμένες στον καναπέ του πόνου και έχοντας τριγύρω όλα τα είδη πρώτης ανάγκης και τα απαραίτητα σύνεργα -λευκό κρασί, τσιγάρα, οικογενειακή συσκευασία Haagen Dazs, κουτάλια της σούπας, χαρτομάντιλα και 6 ΙΟΝ Αμυγδάλου- κοιτάζουμε με συμπόνια την απαρηγόρητη της παρέας, καθώς αφηγείται το άδοξο τέλος άλλης μίας πολλά υποσχόμενης γνωριμίας. Και ξαφνικά, εν μέσω κλαυθμών, οδυρμών, υπερανάλυσης, αλκοόλ και 50.000 θερμίδων, πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία η ατάκα-κλειδί διά στόματος της παθούσας: «Έχω την αίσθηση πως φαινόταν το πράγμα. Δεν καιγόταν για μένα». Άπειρες εργατοώρες είχαν καταναλωθεί αναλύοντας μέχρι και το τελευταίο κόμμα της κάθε του φράσης, κατασκευάζοντας αναρίθμητα σενάρια επιστημονικής φαντασίας και καταστρώνοντας ασύλληπτα δολοπλόκα σχέδια και ξαφνικά η απάντηση στα χιλιάδες αναπάντητα «γιατί» ήταν τόσο εκνευριστικά απλή; Κι αν ναι, γιατί ήρθε τόσο καθυστερημένα;
Ο φόβος της απόρριψης
H απάντηση πολλές φορές είναι πολύ πιο απλή από ό,τι μπορούμε -ή θέλουμε- να φανταστούμε και βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αρκεί να αποφασίσουμε να τα ανοίξουμε. Η γυναικεία φύση υπήρξε πάντοτε υπεραναλυτική και σαφώς ανασφαλής. Ίσως είναι θέμα γονιδίων, ή θέμα αρχών και ανατροφής, ίσως πάλι απλά μας έκανε ο Θεός έτσι για να βασανιζόμαστε, ποιος ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο τρόπος σκέψης μας απέχει έτη φωτός από τον τρόπο σκέψης ενός μέσου αρσενικού. Για μια γυναίκα όλα -μα όλα- τα πράγματα επιδέχονται και μια δεύτερη ερμηνεία, έχουν ένα κρυμμένο μήνυμα, μια πιο πολύπλοκη εξήγηση. Επίσης, όλες ανεξαιρέτως τις γυναίκες -άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο- μας διακατέχει μια έμφυτη ανασφάλεια. Κάθε φορά που γνωρίζουμε κάποιον, εντελώς ασυναίσθητα, αρχίζουμε να «επενδύουμε» σε μια μελλοντική σχέση και σε μια απόλυτη ψυχική κάλυψη. Έχοντας ανάγκη από μια τονωτική ένεση στην αυτοεκτίμησή μας, θεωρούμε δεδομένο ότι κάθε νέο φλερτ είναι ικανό να μας ανεβάσει, να μας εξυψώσει. Το να παραδεχτούμε ότι κάποιος μας απορρίπτει, στο μυαλό μας, είναι σαν να παραδεχόμαστε πως δεν είμαστε αρκετά καλές ούτε γι' αυτόν ούτε για κανέναν άλλο. Και με το να συνεχίζουμε να τον παίρνουμε τηλέφωνο και να διεκδικούμε μια θέση στη ζωή του, ζούμε με την ψευδαίσθηση πως η σχέση δεν έχει τελειώσει, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε αρχίσει ποτέ. Τι απέγινε το παλιό καλό «δεν με θέλει μία, δεν τον θέλω δέκα»; Αν μάθουμε να εκτιμάμε εμείς πρώτες τον εαυτό μας, δεν θα χρειαζόμαστε κάποιον άλλον να το κάνει για μας. Οι ψυχολόγοι το λένε αυτοπροσδιορισμό. Ετεροπροσδιοριζόμαστε, έχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση του άλλου, όταν δεν εκτιμούμε αρκετά τον εαυτό μας.
Οι άντρες, από την άλλη πλευρά, δεν είναι περίπλοκοι, όσο κι αν τους αρέσει να μας κάνουν να πιστεύουμε το αντίθετο. Δεν σκέφτονται κάθε πιθανή προοπτική πριν ενεργήσουν, δεν περιμένουν από εσένα να καλύψεις τις ανασφάλειές τους (έχουν τη μαμά τους γι' αυτή τη δουλειά), δεν κουράζουν το μυαλό τους με λεπτομέρειες, δεν αφηγούνται λεπτό προς λεπτό το χθεσινοβραδινό ραντεβού στον κολλητό τους.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφορετικής οπτικής ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες είναι η περίφημη σκηνή της δημοφιλούς σειράς Friends, όταν ο Ρος και η Ρέιτσελ αντάλλαξαν το πρώτο τους φιλί. Την επόμενη μέρα η Ρέιτσελ εκστασιασμένη αφηγείται στιγμή προς στιγμή στη Μόνικα και τη Φοίβη, που κρέμονται από τα χείλη της, το πώς την πλησίασε, πώς της χάιδεψε τα μαλλιά, πώς της ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο και πώς τελικά τη φίλησε, ενώ την ίδια στιγμή στο απέναντι διαμέρισμα οι άντρες της παρέας, τρώγοντας πίτσα, συνοψίζουν στα εξής: «Τη φίλησες;» «Ναι». «Γλώσσα;» «Ναι». «Ωραία, ας δούμε τον αγώνα τώρα».
Girls against boys
Λίγοι έχουν το θάρρος και την ευθύτητα να σου πουν «λυπάμαι, αλλά τελικά δεν είσαι αυτό το κάτι που ψάχνω». Αυτή η φράση, όσο σκληρή κι αν ακούγεται, θα έλυνε πολλά προβλήματα. Αντ' αυτού, επιλέγουν είτε να εξαφανίζονται είτε να υιοθετούν μια χλιαρή συμπεριφορά μέχρι να καταλάβεις μόνη σου τι συμβαίνει. Εκεί ακριβώς αρχίζουν τα προβλήματα της ανασφαλούς και υπεραναλυτικής μας φύσης. Εκεί βλέπεις τον καθόλα πανέξυπνο, λογικό και δυναμικό εαυτό σου να πλάθει σενάρια επιστημονικής φαντασίας και να βρίσκει τις χίλιες δυο απίστευτες εξηγήσεις για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Είναι απίστευτο το πώς ξαφνικά βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Λες και η πιο λογική εξήγηση για το γεγονός πως ύστερα από δύο ή τρία ραντεβού -με σεξ ή χωρίς- δεν σε έχει ξαναπάρει τηλέφωνο είναι πως είναι γκέι, ή ανεπανόρθωτα πληγωμένος από την προηγούμενη σχέση του, ή τρομοκρατημένος από τη δυναμική σου προσωπικότητα. Όταν ένας άντρας είναι ερωτευμένος φαίνεται. Και καθώς οι άντρες είναι πολύ πιο παρορμητικοί από εμάς στις πράξεις τους, ένας άνθρωπος που σε θέλει πραγματικά δεν έχει λόγο να το κρύψει. Οι φράσεις του τύπου «θα σε έπαιρνα, αλλά δεν πρόλαβα γιατί ήμουν πνιγμένος στη δουλειά» -πόσο μάλλον όταν έρχονται ως απάντηση σε παράπονα δικού σου τηλεφωνήματος- είναι σε μεγάλο ποσοστό απλές δικαιολογίες. Και αυτό γιατί όλες ξέρουμε καλά πως, όταν κάποιος σε θέλει πολύ, αυτό το πεντάλεπτο τηλεφώνημα και η φωνή σου είναι η αφορμή και η αιτία για να φωτιστεί η καθόλα απαίσια και κουραστική μέρα του.
Όταν κάποιος βγαίνει μαζί σου και ύστερα από 2-3 βδομάδες διαπιστώνεις πως μόνο εσύ τον παίρνεις τηλέφωνο και μόνο εσύ του στέλνεις μηνύματα και μόνο εσύ λαχταράς να τον δεις, η πιο πιθανή εξήγηση δεν είναι πως σε θέλει τόσο πολύ που φοβάται τα ίδια του τα συναισθήματα ή πως δοκιμάζει τη δύναμη της αγάπης σου. Μήπως θα ήταν καλό να σταματήσεις να τον παίρνεις εσύ και να δεις τι θα κάνει εκείνος, αντί να κάνεις συνεχείς υποθέσεις, άτοπες ή μη; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτείς και λίγο το ενδεχόμενο του να μη σε θέλει και τόσο πολύ; Και μήπως αξίζεις κάποιον που σε θέλει τόσο ώστε να σε βάλει στις «ταχείες κλήσεις» και μάλιστα στο 1;
Φυσικά, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν οι άντρες ήταν απόλυτα ξεκάθαροι και έλεγαν ευθέως αυτό που σκέφτονται από την πρώτη στιγμή. Όμως, παρ' όλα αυτά, οι πράξεις και οι κινήσεις τους «διαβάζονται» πολύ πιο εύκολα από ό,τι νομίζουμε, αρκεί να είμαστε και εμείς σε θέση να δούμε το προφανές. Κανείς ποτέ δεν θα σου πει «κοίταξε να δεις, δεν μου κάνεις». Και, εδώ που τα λέμε, πάλι καλά, γιατί θα τον έβρισκες ελαφρώς αγενή. Θα σου δώσει όμως να καταλάβεις με πολλούς έμμεσους τρόπους τι είναι αυτό που νιώθει ή -στην προκειμένη περίπτωση- που δεν νιώθει.
Εννοείται, βέβαια, πως ποτέ δεν πρέπει να είμαστε απόλυτες και πως όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικό τους τρόπο να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους, απλώς οφείλουμε -στον εαυτό μας πάνω απ' όλα- να είμαστε πάντα σε θέση να αναγνωρίσουμε τα αρνητικά σημάδια. Άλλωστε, αν κάποιος είναι όντως τόσο φοβισμένος ή διστακτικός ή ανασφαλής, ώστε να μην είναι σε θέση να μας φερθεί όπως μας αξίζει, μάλλον δεν μας κάνει. Και αυτό είναι σίγουρα πολύ καλύτερη λύση από το να μην του κάνουμε εμείς.
http://www.madamefigaro.gr/
