Η αστική ζωή, παρόλο που είναι συναρπαστική, μπορεί να είναι λίγο εξουθενωτική. Το μοντέρνο, αστικό σπίτι της Annick Lestrohan και του Bernard Colombani στην κεντρική Μασσαλία, περιέχει το τέλειο αντίδοτο: μια εσωτερική όαση στο χώρο του κήπου.
Αυτή η κατάφυτη αυλή, αποτελεί ένα αναπόσπαστο στοιχείο για το πολύχρωμο καταφύγιο του ζεύγους -ένα σπίτι που απέχει κατά πολύ από το εγκαταλειμμένο εργοστάσιο εκτύπωσης που άρχισαν να ανακαινίζουν πριν από οκτώ χρόνια. «Θέλαμε μια περιοχή πρασίνου που δεν θα ήταν απλώς δίπλα από το σπίτι, αλλά να είναι μέρος του», εξηγεί ο Bernard, ένας μηχανικός με πάθος για την αρχιτεκτονική. Όταν επανασχεδιάσαμε το σπίτι, εμπνευστήκαμε από τις παραδοσιακές κεντρικές αυλές στα Μαροκινά παραδοσιακά παλάτια (riads)», εξηγεί. Έτσι αφαίρεσαν την οροφή από το κεντρικό τμήμα του σπιτιού και φύτεψαν την περιοχή κάτω απ’ αυτό. «Τώρα, όλα τα δωμάτια έχουν θέα στον κήπο. Είναι στραμμένα προς το εσωτερικό, αλλά αυτό τα κάνει να λειτουργούν σαν προστατευτικά, από την πολυάσχολη πόλη, περιβλήματα».
Το ζεύγος άρχισε το εξουθενωτικό έργο ανακαίνισης στον τεράστιο χώρο, με ένα ξεκάθαρο στόχο. «Θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε βιομηχανικά υλικά, όπως δάπεδα από στιλβωμένο μπετόν και παράθυρα με μεταλλικό σκελετό, σαν ένα είδος αναγνώρισης του βιομηχανικού παρελθόντος της κατοικίας μας», λέει η Annick, για την οποία το εργοστάσιο είχε ιδιαίτερη σημασία, μιας και ο πατέρας της ήταν τυπογράφος. Είναι γι’ αυτό που διάλεξαν να διατηρήσουν στο εξωτερικό του σπιτιού τα αυθεντικά γράμματα με το όνομα της εταιρείας.
Απ’ έξω, η βαριά σιδερένια εξώπορτα στον πολυάσχολο δρόμο δεν προδίδει το ονειρικό καταφύγιο που κρύβεται πίσω της. Αλλά μόλις μπείτε, θα βρείτε ένα δροσερό μαυρόασπρο χολ, από το οποίο μπορείτε να ρίξετε μια φευγαλέα ματιά στη σειρά των ευρύχωρων δωματίων πιο μέσα, γεμάτα από vintage ευρήματα και ιδιότυπα έργα τέχνης. Όταν προχωρήσετε στους υπόλοιπους χώρους, όμως, τότε είναι που αντιλαμβάνεστε ότι είναι παραταγμένοι γύρω από μια αισθησιακή αυλή, στην οποία μπορείτε να περάσετε κατευθείαν μέσα από τις πτυσσόμενες πόρτες.
Αυτά τα ευρύχωρα δωμάτια του ισογείου αποτελούν ένα εκπαιδευτικό μάθημα για το πώς πρέπει να χρησιμοποιούνται οι σκουρόχρωμες μπογιές. Αν δεν εμπιστεύεστε τα μελαγχολικά χρώματα, κοιτάξτε και πάρτε μαθήματα. Στο καθιστικό υπάρχουν πολλές δροσερές, κρεμ αποχρώσεις, αλλά όλοι οι τοίχοι του τζακιού έχουν βαφτεί με ένα προκλητικό μαύρο. Ταυτοχρόνως, οι vintage λάμπες σε πορτοκαλί χρώμα, κρέμονται σαν μπιχλιμπίδια πάνω από το υπερμέγεθες τραπεζάκι. Οι αντιθέσεις είναι τολμηρές και υπέροχες.
Στην κουζίνα, οι τοίχοι σε μεταλλικό γκρίζο χρώμα και οι γυάλινες πόρτες με μεταλλικό σκελετό, που εκτείνονται από το δάπεδο μέχρι την οροφή, προσδίδουν μια αίσθηση σοβαρότητας. «Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι καταπιεστικό, αλλά έχουμε ελαφρύνει τη διάθεση με πιο ανάλαφρους πίνακες με τροπικά θέματα, ζεστή ξυλεία και ζωηρόχρωμα διακοσμητικά αντικείμενα», λέει η Annick, της οποίας η ντόπια μπουτίκ για τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων, Honoré, πουλά σικάτα γαλλικά κομμάτια και νοτιοαφρικάνικα τεχνουργήματα. Το καλοκαίρι, οι φιλοξενούμενοι και η οικογένεια -τα παιδιά και τα εγγόνια του ζεύγους- χαλαρώνουν στους καναπέδες στη βεράντα γύρω από ένα τεράστιο τραπέζι. Όταν φυσά ο γαλλικός άνεμος μιστράλ, το τζάκι και τα βαθιά, καλυμμένα με λινό, καθίσματα γύρω του, γίνονται το επίκεντρο, ενώ τα θορυβώδη γεύματα πραγματοποιούνται γύρω από το παλιό τραπέζι της κουζίνας που ανήκε σε ένα υφασματέμπορο.
Όταν τα παιδιά ενηλικιώθηκαν και έφυγαν από το σπίτι, η Annick και ο Bernard αποφάσισαν να μετατρέψουν τα άδεια δωμάτια σε σικάτα δωμάτια B&B, με en-suite μπάνια και θέα του πρασίνου από κάτω. Τώρα και οι φιλοξενούμενοι μπορούν να απολαμβάνουν την ηρεμία αυτής της κατοικίας. «Το αρνητικό στοιχείο είναι ότι δεν μπορούμε να βουτούμε γυμνοί στην πισίνα», λέει η Annick. «Το θετικό είναι ότι μπορώ να δοκιμάζω καινούργιες design ιδέες με τους φιλοξενούμενους μας. Δεν με νοιάζει αν τις αντιγράφουν: το design είναι εκεί για να το μοιράζονται όλοι».
http://www.livingetc.com.cy/
