Εύχεσαι να ντυνόταν καλύτερα, να ήταν πιο δραστήριος, πιο υπεύθυνος, πιο μορφωμένος, λιγότερο νευρικός και να μην είχε τόση αρρώστια πια με τον Παναθηναϊκό. Ναι, κανείς δεν είναι τέλειος και το μεγάλο ερώτημα είναι: Μπορείς να τον κάνεις;
Από τη Βίκυ Νικολαϊδου
«Πες μου πώς πρέπει να είμαι. Απλά πες το μου και θα το κάνω» είπε ο Ράιαν Γκόσλινγκ στη Μισέλ Γουίλιαμς στην ταινία Blue Valentine, και ένας ταπεινός γυναικείος αναστεναγμός ακούστηκε λίγα μέτρα πιο πίσω μου, ανάμεσα σε μασήματα ποπ κορν και ρουφηξιές αναψυκτικών. Αλήθεια, πόσες γυναίκες δεν θα έδιναν τα πάντα για να ακούσουν τη συγκεκριμένη ατάκα από τα χείλη του αγαπημένου τους; Ξέχνα όμως τις ταινίες, άσε τα παραμύθια, έλα πίσω στην πραγματική ζωή και πιάσε την προσωπική σου ιστορία από την αρχή. Τότε που όλα ήταν τέλεια: πεταλουδίτσες, λουλουδάκια, μελισσούλες και όλες οι συναφείς ανοιξιάτικες παρενέργειες του έρωτα. Μετά ήρθε η νηνεμία, η ήρεμη συνειδητοποίηση ότι βρίσκεσαι σε μία σχέση και πρέπει να εντάξεις τις ανάγκες και τις συνήθειες ενός άλλου ανθρώπου στην πραγματικότητά σου. Και στη συνέχεια -ιδιαίτερα μετά τη συγκατοίκηση- άρχισαν οι παρεμβολές και τα παράπονα: ανικανοποίητα θέλω, ανεκπλήρωτα όνειρα, καθημερινές συγκρούσεις για το τίποτα. Γιατί αυτός δεν κάνει καμία δουλειά στο σπίτι, γιατί δεν βάζει ούτε ένα σώβρακο στα άπλυτα, γιατί έχετε να πάτε εκδρομή από πέρυσι το καλοκαίρι – όπου μάλιστα εξαναγκάστηκες να μοιραστείς τις μισές σου διακοπές με τη «μανούλα» του σε ένα αδιάφορο εξοχικό στο Λουτράκι. Όμως ο άνθρωπος είναι ον που δεν το βάζει εύκολα κάτω. Έτσι κι εσύ δεν θα παραδώσεις τόσο εύκολα τα όπλα: θα τον αλλάξεις, θέλοντας και μη. Γιατί άλλα περίμενες, άλλα σου είχε τάξει, και είσαι αποφασισμένη να τα πάρεις.
MA ΤΩΡΑ, ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;
Το ερώτημα στην πραγματικότητα είναι άλλο: Μήπως συμπεριφερόταν πάντα έτσι κι εσύ απλά δεν το έβλεπες; Ίσως τα σημάδια να ήταν πάντοτε εκεί, μόνο που εσύ, ως ερωτευμένη, δεν τα αναγνώριζες. Γιατί ο έρωτας, εκτός από τυφλός, έχει κι ένα σωρό άλλα κουσούρια: είναι επίσης κουφός (οι φίλες σου στα έλεγαν, αλλά ποιος τις άκουγε;), επίμονος («είναι ο άντρας της ζωής μου, είμαι σίγουρη σου λέω!») και δεινός ψεύτης, αφού σε παραμυθιάζει για ένα μέλλον που κατά κανόνα αποδεικνύεται απατηλό. Με την κατάλληλη χημεία και τις ανάλογες ερωτικές επιδόσεις, τον πρώτο καιρό τείνεις να παραβλέπεις αρκετά πράγματα. Παραβλέπεις ότι είναι υπερβολικά τσαπατσούλης, ότι πίνει πολύ, ότι είναι ασυνεπής προς κάποιες υποχρεώσεις του, ότι το μοναδικό του ενδιαφέρον σ’ αυτόν τον κόσμο –πέρα από σένα– είναι το Pro Evolution.
Υπάρχει, επίσης, και μια άλλη κατηγορία ελαττωμάτων που αρχικά στα μάτια σου μπορεί να φάνταζαν ως μοναδικά προτερήματα. Για παράδειγμα, οι περισσότερες γυναίκες γοητεύονται από έναν άντρα που τους χαρίζει λουλούδια με κάθε ευκαιρία, που τους κάνει το τραπέζι σε ακριβά εστιατόρια, που δεν νοιάζεται αν θα φορτώσει την -ήδη φορτωμένη- πιστωτική του κάρτα για ένα αξέχαστο σαββατοκύριακο στη Ρώμη μαζί τους. Όταν όμως παγιωθεί η σχέση και αποκτήσουμε κοινή ζωή (άρα και κοινά οικονομικά), αυτή η γενναιοδωρία ξαφνικά μεταφράζεται σε "σπατάλη". Αντίστοιχα, όταν ένας άντρας σε κερδίζει γιατί είναι πολύ επιτυχημένος στη δουλειά του, ακριβώς επειδή έχει δοθεί ολόψυχα σε αυτήν και επενδύει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στην καριέρα του, μετά δεν μπορείς να αγανακτείς ότι λείπει συνέχεια από το σπίτι και δεν σηκώνει το κινητό του, παρά τις επίμονες κλήσεις σου για να τον ρωτήσεις αν θέλει crème brulee ή cheesecake δαμάσκηνο για επιδόρπιο. Γιατί και να το σηκώσει, θα σου βάλει τις φωνές. Είναι λογικό. Αλλά για να μην τα φορτώνουμε όλα στον εαυτό μας, δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις όπου ο άλλος αλλάζει στην πορεία: γίνεται λιγότερο περιποιητικός, πιο αδιάφορος και αμελής, δεν μας ακούει όταν του μιλάμε, βολεύεται και αράζει, γίνεται με τον τρόπο του «απών». Απών στο παρόν μας και στις ελπίδες που είχε ενθαρρύνει για το κοινό μας μέλλον.
ΑΤΕΛΕΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ
Ας θέσουμε κάποια δεδομένα: όταν διαλέγουμε έναν άνθρωπο για σύντροφό μας, επιλέγουμε ένα συνολικό πακέτο από προτερήματα και ελαττώματα. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε όσα μας βολεύουν και να πετάξουμε αυτά που μας ενοχλούν. Επίσης, η ιστορία των σχέσεων δείχνει ότι τα όποια ελαττώματα τείνουν να μεγεθύνονται με το χρόνο, οπότε πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες για τα «χειρότερα». Πόσο μάλλον που δίπλα στα αρχικά ελαττωματάκια προστίθενται και ένα σωρό αδιόρατες, πλην όμως ενοχλητικές λεπτομέρειες, ορατές μέσα από μια μακρόχρονη επαφή. Όπως για παράδειγμα ότι ροχαλίζει ανελέητα κάθε βράδυ, ότι δεν μιλιέται αν δεν έχει πιει δύο καφέδες το πρωί, ότι κάνει ενοχλητικούς ήχους με τη γλώσσα ανάμεσα στα δόντια του ύστερα από κάθε γεύμα, ότι ξεχνάει στάνταρ σηκωμένο το καπάκι της λεκάνης… Που βέβαια είναι σαφώς καλύτερο από το να το κατουράει…
Πάντα υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, το θέμα είναι τι θεωρούμε εμείς σημαντικό και τι όχι σε μια σχέση. Για κάποιες γυναίκες είναι απαραίτητο να μιλάνε με το σύντροφό τους 10 φορές μέσα στη μέρα, ενώ για κάποιες άλλες αυτό θα ισοδυναμούσε με καταναγκαστικά έργα. Σίγουρα πάντως υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη θεματολογία που πυροδοτεί επαναστατικές σκέψεις για αλλαγή στα ζευγάρια: η σχέση με την οικογένειά τους, η σχέση (ή η μη-σχέση με τη δουλειά) και τα οικονομικά θέματα, η σχέση με τις αναπόφευκτες οικιακές αγγαρείες, το σεξ και η γενικότερη συμπεριφορά του ενός προς τον άλλον αποτελούν ζητήματα σταθερής τριβής ανάμεσα στα ζευγάρια. Το τι όμως θέλουμε από τον άλλον και αντίστοιχα το τι μας ενοχλεί είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που δεν επιδέχεται γενικεύσεις. Άρα, προτού μπούμε στον αγώνα για να αλλάξουμε τον άλλον, πρέπει πρώτα να βάλουμε προτεραιότητες σε αυτά που θεωρούμε βασικές και απαράβατες προϋποθέσεις για ένα σύντροφό. Με άλλα λόγια, να συγκεκριμενοποιήσουμε στο μυαλό μας τον προσωπικό μας ορισμό για την ευτυχία.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ!
Αν, μετά τον προσωπικό σου διαλογισμό και απολογισμό, συμπεράνεις ότι είναι αδύνατον να συμβιβαστείς με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του συντρόφου σου, είναι σίγουρα ώρα για δράση. Υπάρχουν όμως ελπίδες να τον αλλάξεις; «Οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μια σχέση, όχι όμως με τον τρόπο που θέλουμε εμείς. Δεν γίνεται να φέρουμε έναν άνθρωπο στα μέτρα μας κατά παραγγελία» λέει ο ψυχολόγος Παναγιώτης Γκίκας. «Το σημαντικό βήμα είναι να δεχτεί κανείς τη διαφορετικότητα του άλλου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τελικά θα επιλέξει και να παραμείνει μαζί του».
Όπως επισημαίνει ο κ. Γκίκας, ο ρόλος που υιοθετείται από το κάθε μέλος μιας σχέσης δεν είναι ανεξάρτητο γεγονός, αλλά διαμορφώνεται σε αλληλεπίδραση με τον άλλον. Για παράδειγμα, μπορεί κάποια γυναίκα να παραπονιέται ότι ο σύντροφός της είναι πολύ νωθρός και δεν παίρνει πρωτοβουλίες, τη στιγμή που η ίδια είναι υπερβολικά ενεργητική και φροντίζει διαρκώς για τα πάντα. Αν αποφασίσει για κάποιο καιρό να μετριάσει την ενέργειά της και να αφήσει περισσότερο χώρο στον άλλον, εκείνος ενδέχεται να αφυπνιστεί και να εγκαταλείψει σε ένα βαθμό τη νωθρότητά του. Επίσης, ο κ. Γκίκας επισημαίνει ότι πολλές φορές, αυτά που μας ενοχλούν στους άλλους είναι και στοιχεία του δικού μας χαρακτήρα με τα οποία δεν έχουμε συμφιλιωθεί ακόμα, στοιχεία που συνεχίζουμε να πολεμάμε στον εαυτό μας. Και πώς συμφιλιώνεται κανείς με όλες του τις πλευρές; Αρκεί να δεχτεί ότι όλοι μας, κάποιες στιγμές, έχουμε το δικαίωμα να μην είμαστε τέλειοι: έχεις κι εσύ το δικαίωμα σε ορισμένες καταστάσεις να είσαι τεμπέλα ή ακατάστατη, δεν χάθηκε ο κόσμος.
“ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ”: ΔΙΚΟ ΣΟΥ!
Δεν είναι τέλειος – ούτε κι εσύ. Δεν θέλει να αλλάξει – θέλεις εσύ; Όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, με αντίστοιχες καλές και κακές στιγμές, με πεισματικές στιγμές αδράνειας και εκλάμψεις ενεργητικότητας. Το θέμα είναι κατά πόσον θέλουμε να συντονιστούμε και να βρούμε μια κοινή φόρμουλα συνύπαρξης. Αν διακρίνεις στο σύντροφό σου μια ζωντανή δυναμική που μπορεί απλά να έχει αποκοιμηθεί μέσα στη ρουτίνα και στην καθημερινότητα, πράγματι μπορείς να αλλάξεις κάτι.
Αρκεί να υιοθετήσεις το σωστό τρόπο: όχι μέσα από γκρίνιες και φωνές, αλλά μέσα από ένα δημιουργικό και γόνιμο διάλογο. Όχι θέλοντας να επιβάλεις τις απόψεις σου σαν θεός, αλλά μέσα από πραγματική διάθεση επικοινωνίας. Όχι μόνο για το δικό σου καλό, αλλά και για το δικό του. Μέσα από μια εποικοδομητική κριτική που αποσκοπεί στο όφελος του «παραλήπτη», αντί για μια επιθετική, καταστροφική κριτική που βάζει απευθείας τον άλλον σε θέση άμυνας απέναντι σε διάφορα μαινόμενα «κατηγορώ». Άλλωστε, η μοναδική πιθανότητα για να αλλάξει κάποιος είναι να το θέλει ο ίδιος. Και κανείς δεν θέλει να αλλάξει όταν του το επιβάλλουν. Αντίστοιχα, αν θέλεις πραγματικά να αλλάξει ο άλλος, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένη να αλλάξεις κι εσύ. Γιατί η ισορροπία βρίσκεται πάντα στη μέση. Και αν δεν είσαι διατεθειμένη να κάνεις ούτε το παραμικρό βήμα συμβιβασμού απέναντί του, αν είναι τόσα πολλά αυτά που θέλεις να αλλάξεις πάνω του, τότε μήπως δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να είσαι μαζί του; Γιατί δεν βρίσκεις κάποιον άλλο που ανταποκρίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις σου; Μην ταλαιπωρείστε άδικα, χαμένος χρόνος.
http://www.madamefigaro.gr/
