Απο τον Πάνο Κοκκίνη
Η πρώτη μας συνάντηση: Καλωσόρισες έρωτα
Η γέννα -για τον άντρα- είναι πανεύκολη ιστορία. Σαν να είσαι χοντρό βύσμα στο στρατό. Οι υποχρεώσεις σου είναι λίγες και συγκεκριμένες. Τραβάς ένα-δυο βίντεο και μερικές δεκάδες φωτογραφίες μόλις στην παρκάρουν (σ.σ. την κόρη) μπροστά σου στο θάλαμο υποδοχής, φρέσκια σαν κρουασάν βουτύρου που μόλις βγήκε από το φούρνο. Φροντίζεις να μοιράσεις τα αναγκαστικά «μπαξίσια» σου σε μαία, γιατρό και μαιευτήριο. Κερνάς αβέρτα κόσμο και κοσμάκη στο κυλικείο της κλινικής με τη μεγαλοψυχία και το «χαίρε βάθος αμέτρητο» budget μεγαλοχασάπη σε πρώτο τραπέζι πίστα στον Κουρκούλη.
Κι όταν δύσει ο ήλιος, φορτώνεσαι μια αγκαλιά δώρα (αρκουδάκια, τούρτες από πάνες, γλάστρες κτλ.) και επιστρέφεις στο σπίτι για να «ξεκουραστείς». Έχοντας πάντα στο βάθος του μυαλού σου τη συμβουλή έμπειρων κολλητών/βετεράνων πατεράδων, ότι δηλαδή αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία για να κρεπαλιάσεις. Έξω με παρέα ή –στην περίπτωσή μου- μόνος (μάλλον για τελευταία φορά για τα επόμενα 18 χρόνια) στο σπίτι. Με άλλα λόγια, carpe diem και άγιος ο Θεός.
Πρώτη νύχτα μαζί: Πάτα, μωρό μου, το mute να ησυχάσουμε
Το baby on board σηματάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου δεν εμποδίζει τους πάντες γύρω σου να σου κορνάρουν. Έχουν δίκιο, αφού πας δεν πας με 40 χλμ. Αλλά κι εσύ δίκιο έχεις. Στο πίσω μέρος κουβαλάς μια καλαθούνα που κλαίει και που, δυστυχώς και παραδόξως, κανένας courier δεν αναλαμβάνει να στη φέρει express delivery από το μαιευτήριο στο σπίτι. Το θέμα είναι ότι οδηγείς σαν κότα επειδή φοβάσαι και τη σκιά σου. Ένα συναίσθημα που θα γίνει κολλητός σου για πολύ καιρό. Αλλά ποτέ περισσότερο από την πρώτη νύχτα που θα βρεθείτε όλοι μαζί -εσύ, η γυναίκα σου και η καλαθούνα- στην κρεβατοκάμαρά σας. Τότε, δηλαδή, που θα σταθείς διστακτικά πάνω από αυτό το μπογαλάκι από δάκρυα, κακάκια και –ενίοτε- χαμόγελα και θα συνειδητοποιήσεις ότι αισθάνεσαι περίπου όπως όταν έβγαλες για πρώτη φορά από το λευκό κουτί του το 16άρι iPad που έδωσες παραγγελιά να σου φέρουν από τη Νέα Υόρκη – ότι δηλαδή «Ωραίο είναι, αλλά πώς στο διάολο δουλεύει;». Ή όπως τότε που καθόσασταν και κοιτούσατε οικογενειακώς το βίντεο χωρίς να ξέρετε τι να το κάνετε. Άσε που όσο και να ψάξεις κάτω από τις πάνες, δεν πρόκειται να βρεις καμία κάρτα αλλαγής. Ακόμη χειρότερα; Ούτε καν εγγύηση λειτουργίας. Με άλλα λόγια, το «μαζί για μια ζωή» αποκτά πλέον άλλο νόημα.
Είσαι και επισήμως άχρηστος. Με βούλα, παράβολο και αριθμό πρωτοκόλλου. Και όλοι γύρω σου το ξέρουν. Η γυναίκα σου, η μάνα της, η μάνα σου και όλοι οι συγγενείς πρώτου και δευτέρου βαθμού. «Ok», παρηγορείς και υπόσχεσαι στον εαυτό σου, «όταν μεγαλώσει θα τα πάω καλύτερα». Όμως για την ώρα φοβάσαι να την πιάσεις, να την ταΐσεις, να την αλλάξεις και –φυσικά- να την κάνεις μπάνιο. Τρέμεις μη σου πέσει και σου σμπαραλιαστεί σε χίλια κομμάτια. Όπως συνέβη με εκείνο το μπλε κεραμικό βάζο από την Κωνσταντινούπολη στο σαλόνι προχθές ή με τα faux κρυστάλλινα ποτήρια από το ΙΚΕΑ το προηγούμενο ΣΚ. Η μόνη σου γονική συνδρομή είναι να μπαίνεις στο internet και να τσεκάρεις πώς λένε στα forum ότι πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Και μετά να μεταβιβάζεις τις οδηγίες-προτροπές σε μια αναμαλλιασμένη και άγρυπνη σύζυγο που σε κοιτάει με βλέμμα Χάνιμπαλ Λέκτερ ύστερα από 12ωρο «ντάλα Αύγουστο» ταξίδι με ΚΤΕΛ χωρίς air condition από την Αλεξανδρούπολη. Άσε που, επιπλέον, έχεις αρχίσει κάθε πρωί να φεύγεις νωρίς και τρέχοντας -με την ουρά κάτω από τα σκέλια- για τη δουλειά, το μοναδικό μέρος όπου αισθάνεσαι όπως παλιά, δηλαδή άνθρωπος. Μοναδική σου εξιλέωση (τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση), ο βραδινός ύπνος. Όταν δηλαδή μετατρέπομαι σε superman και σώζω την παρτίδα. Πώς; Παίρνοντας την κλαίουσα κόρη μου αγκαλιά και περπατώντας για ώρες –με ρυθμό εκστασιασμένου πρωταθλητή βάδην- πάνω κάτω στο σαλόνι, δημιουργώντας και εκτελώντας ταυτόχρονα ακυκλοφόρητα Justin Bieber τύπου σουξέ όπως «Μας ζηλεύουν τα μαγουλάκια», «Χαμογελάς και πέφτουν ξεροί» και remix στα διαχρονικά «Πόσο μ' αρέσουν οι καραμελίτσες». Κάτι είναι κι αυτό. Σωστά;
Κουτσά στραβά οι ισορροπίες μέσα στο σπίτι κάποια στιγμή επανέρχονται. Το μωρό κλαίει, η μάνα του το φροντίζει (γκρινιάζοντας υπόκωφα ότι δεν βοηθάς αρκετά) και εσύ –κάτι σαν φιλική συμμετοχή- συμπαραστέκεσαι με αξιοπρέπεια και κατανόηση επιπέδου Τένιας Μακρή. Τι συμβαίνει όμως όταν έρθει η ώρα της πρώτης εξόδου, στο σπίτι της πεθεράς, στην παιδίατρο για το πρώτο εμβόλιο ή -όπως συνέβη σε μένα- στο Gap Γλυφάδας για να προλάβω τις εκπτώσεις; Η υπερβολή στο μεγαλείο της. Τι να πρωτοβάλω μέσα στην τσάντα εξόδου; Θερμός και μπιμπερό σίγουρα, θερμόμετρο ίσως, κουνουπιέρα (γιατί ποτέ δεν ξέρεις) και ένα σκρίνιο από λευκά είδη και παιχνίδια, έτσι για να βρίσκονται. Το κάθισμα είναι βαλμένο σωστά ή θα βρεθεί η κόρη μου να παίζει ακούσια pinball σε κάθε κλειστή στροφή; Και πώς ακριβώς μου είχε δείξει εκείνη η πωλήτρια ότι ανοιγοκλείνει το καρότσι με μία και μόνο κίνηση; Με άλλα λόγια, σε κάθε έξοδο, εσύ είσαι το αφεντικό. Και αυτό είναι κάτι που έχεις καιρό να το νιώσεις. Σου κάνει πρωτόγνωρο. Όπως και το συναίσθημα ότι είσαι επίτιμος ταξιτζής, αφού για τα επόμενα χρόνια εσύ οδηγείς μόνος μπροστά, αγκαλιά με την τσάντα εξόδου, και στο πίσω μέρος βρίσκονται οι δυο γυναίκες της ζωής σου. Λεπτομέρεια, θα μου πεις. Αλλά στις λεπτομέρειες δεν είναι που κρύβεται η αλήθεια;
Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο. Ούτε καν πυρετός. Ένα συνάχι αρκεί. Είναι αρκετό για να καταλάβεις ότι, μεγαλώνοντας ένα παιδί, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τη ρουτίνα. Αυτή που σε αγκαλιάζει στοργικά κάθε βράδυ που γυρίζεις σπίτι. Αυτή που σου εξασφαλίζει ότι η μικρή θα κοιμηθεί περίπου συγκεκριμένη ώρα και θα ξυπνήσει περίπου συγκεκριμένη ώρα. Αυτή, με άλλα λόγια, που δεν θα σε κάνει να νιώθεις ότι η ζωή σου είναι σε fast rewind, με το «μπουλουκάκι» να ξυπνάει και να κοιμάται άτακτως και κλαίγοντας (σ.σ. ένεκα μπουκωμένης μύτης), όπως εκείνες τις «δεν θέλω να θυμάμαι, δεν μπορώ να πιω αρκετά για να ξεχάσω» πρώτες M.Γ. (μετά τη γέννα) μέρες. Η ίδια ρουτίνα που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται ανά τρεις ώρες να τη βασανίζεις βάζοντας και μετά ρουφώντας το φυσιολογικό ορό από τη μυτούλα της, ενώ εκείνη σπαράζει στα χέρια σου. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη ρουτίνα. Και τίποτα πιο δυσάρεστο από τις εκπλήξεις. Ακόμη και τόσο απλές, όσο μια αναπάντεχη επίσκεψη φίλου σου την ώρα που εκείνη ετοιμάζεται να κοιμηθεί (που σημαίνει ότι βγαίνει από το πρόγραμμά της και εκνευρίζεται) ή ένας πυροβολισμός που δεν περιμένεις στην TV (την ξυπνά και την εκνευρίζει).
Τα πονηρά μισοχαμόγελα, τα σκέρτσα και τα κουνήματα (σ.σ. ειδικά όταν της βάζεις στο youtube Gummy Bear ή Justin Βieber) έχουν αρχίσει ήδη από τον τρίτο μήνα. Τα πρώτα δηλαδή δείγματα ότι μπορεί να είναι τώρα μωράκι, αλλά σε λίγο καιρό (βάλε βγάλε 15 χρόνια) θα τρέχεις να την κυνηγάς ξημερώματα έξω από καφετέριες και παραλιακά κλαμπ. Όμως τίποτα δεν σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεται ένα βήμα από το να σου πει «Father, από εδώ ο Λουκάς. Είναι goth, αλλά πολύ ξηγημένο παιδί», όσο όταν τη δεις να δοκιμάζει για πρώτη φορά κανονικό φαγητό, δηλαδή κοτόσουπα με ζυμαρικά και ποτ πουρί από λαχανικά. Και μάλιστα όλα βιολογικά. Τα οποία, με περηφάνια, πήγα και ψώνισα ο ίδιος. (Που είναι το ίδιο σαν να τα φύτεψα. Σωστά;) Δεν ξέρω γιατί, αλλά το «ενήλικο» φαγητό τη μετατρέπει στο μυαλό σου σε κανονικό άνθρωπο. Και μεγεθύνει το απέραντο αλτρουιστικό «να στερηθώ την Αττική οδό, αρκεί να της πάρω μια πάνινη μουσική καμηλοπάρδαλη ακόμη» συναίσθημα, που έχει αρχίσει και απλώνει τα πλοκάμια του στην όξινα shopaholic ψυχή σου από την πρώτη φορά που σου έκανε το πρώτο αγκού.
Κάθε πατέρας περνάει διαφορετικά τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση του μωρού του. Κάποιοι είναι κασκαντέρ (παίρνουν το μωρό, το γυρίζουν ανάποδα και το βουτάνε στην μπανιέρα από το πρώτο δεκαήμερο), άλλοι –όπως εγώ- χέστες (τσεκάρουν ανά δεκαπέντε λεπτά την ανάσα του όταν κοιμάται). Όλοι όμως, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται, ξέρουν ποιο είναι το πιο γλυκό κομμάτι σε αυτή την ιστορία. Εκείνο που εξιλεώνει πάσα νόσο και πάσα ταλαιπωρία. Το χαμόγελο που σου σκάει μόλις ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωί. Αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κάτι σωστό έχεις κάνει σε αυτή τη ζωή. Και ότι θα έδινες τα πάντα για να εξασφαλίσεις ότι θα ξεκινάει κάθε μέρα του με ένα πλατύ, ειλικρινές, ενίοτε χαζοβιόλικο χαμόγελο.
Τρία ακόμη σημαδιακά γεγονότα στη ζωή ενός νέου πατέρα
* Τα κονέ με τις πωλήτριες: Θυμάσαι πιτσιρίκι που το έπαιζες «μούρη» αφήνοντας κάβα ένα μπουκάλι ουίσκι στο κλαμπάκι της γειτονιάς σου; Τον ίδιο, λοιπόν, αέρα «με τον παρά μου και τη μαγκιά μου» αυτοπεποίθησης σου δίνει το να μπαίνεις στο Mothercare, στα Lapin ή στο Λητώ και να σε χαιρετάνε οι πωλήτριες με το μικρό σου όνομα. Γιατί φυσικά και τις ξέρεις. Έχουν γίνει πλέον οι καλύτερες φίλες σου. Τα αγαπημένα σου στέκια. Μαζί με τις παιδικές χαρές (που το μάτι σου έχει εκπαιδευτεί στο να τις βρίσκει και να τις σκανάρει) και, προσεχώς, τους παιδότοπους (για τους οποίους έχεις ήδη αρχίσει να δίνεις και να παίρνεις «what’s hip right now» tips από άλλους γονείς).
*Το τέλος της αποστείρωσης: Κάτι σαν Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί. Τη μια μέρα αποστειρώνεις ό,τι πετάει και κολυμπάει (και την ανάσα σου, που λέει ο λόγος, ακόμη). Και την επόμενη, επειδή απλά σου δίνει το -αυθαίρετο χρονικά- ok η παιδίατρος, πετάς με μανία στην αποθήκη τον αποστειρωτή και αρχίζεις να σκορπίζεις πιπίλες και θηλές στον αέρα. Και γιατί όχι; Το μόνο που χρειάζεται είναι να τις ξεπλύνεις με νερό. Ναι, αλήθεια σου λέω.
* H πρώτη φορά που ξανακάνεις σεξ: Επιστροφή στην εφηβεία. Στα μουγκά και στα αγχωμένα, δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι οι γονείς σου που κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο, αλλά το μωρό. Ή, αλλιώς, η «εξελιγμένη μηχανή ανίχνευσης οποιασδήποτε γονικής σεξουαλικής δραστηριότητας», όπως προτιμώ να την αποκαλώ εγώ. Δεν πειράζει. 18 χρόνια είναι αυτά. Ένα τσαφ να κάνεις και θα περάσουν. Σωστά;
http://www.madamefigaro.gr/
