2 «Πρίγκιπας Αλβέρτος» ονομάζεται μια μορφή piercing που πραγματοποιείται στην άκρη του πέους. Μεγάλη συζήτηση ξεκίνησε πρόσφατα σχετικά με την προέλευση της ονομασίας αυτής. Υποστηρίχθηκε μάλιστα ότι ο ίδιος ο πρίγκιπας Αλβέρτος, σύζυγος της βασίλισσας Βικτώριας, ήταν εκείνος που είχε εγκαινιάσει την εν λόγω εκκεντρική μόδα.
3 Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερους οπαδούς κερδίζει η θεωρία πως η λέξη «earnest» στο θεατρικό έργο του Οσκαρ Γουάιλντ «Τhe Ιmportance of Βeing Εarnest» («Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός») σήμαινε στην καθομιλουμένη «ομοφυλόφιλος».
4 Μία από τις δημοφιλέστερες μάρκες προφυλακτικών της εποχής έφερε την εικόνα της Βικτώριας πάνω στο λαστιχένιο (τότε) προϊόν. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η εικόνα της βασίλισσας κοσμούσε μόνο το κουτί και όχι το περιεχόμενό του. Η Βικτώρια κάθησε στον θρόνο από το 1837 ως το 1900.
5 Το 1864 το κοινοβούλιο ψήφισε τον πρώτο από μια σειρά Νόμων Κατά των Μεταδοτικών Ασθενειών που επέτρεπαν στους αστυνόμους να σταματούν στον δρόμο κάθε γυναίκα που έμοιαζε ύποπτη ως φορέας μιας τέτοιας ασθένειας και να την οδηγεί σε ιατρική εξέταση.
6 «Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι ο αυνανισμός οδηγεί στην παράνοια» δήλωνε αυθεντία της εποχής με μεγάλο αναγνωστικό κοινό. Ο ίδιος «ειδικός» υποστήριζε ότι οι «αυνανιστές» καταντούσαν πλαδαροί, υποτονικοί, αντικοινωνικοί και φθισικοί.
7 «Οι άνδρες όμως είναι διαφορετικοί, Φλόρενς: αν πεις “όχι” στον σύζυγό σου, μπορεί να τον οδηγήσεις στη μοιχεία» υποστηρίζει ηρωίδα μυθιστορήματος του 19ου αιώνα, όταν η κόρη της αρχίζει εσκεμμένα να αμελεί τα συζυγικά της καθήκοντα.
Αν υπάρχει περίοδος ξακουστή για τον πουριτανισμό της, αυτή είναι σίγουρα η βικτωριανή. Αν έχει περάσει, δηλαδή, μια εποχή στην Ιστορία όπου οι άνθρωποι «δεν μιλούσαν γι΄ αυτά», ήταν σίγουρα εκείνα τα χρόνια στην Αγγλία. Ενάμιση αιώνα μετά, αναρωτιέμαι ποια είναι σήμερα τα πράγματα που επισύρουν αντιστοίχως τη σιωπή μας. Οχι ότι δεν υπάρχουν, απλώς με περιέργεια θα επισκεπτόμουν μια νεανική παράσταση που υποστηρίζει πως «μιλάει γι΄ αυτά». «Στόχος μας είναι να ξυπνήσουμε με κάθε τρόπο απονεκρωμένα κέντρα ερωτισμού και τρυφερότητας του κοινού, να δημιουργήσουμε μια σκηνική εμπειρία αισθητηριακή που να μεταφράζεται στο μυαλό του θεατή σαν ελαφρύ αλλά ουσιαστικό ταρακούνημα σε σχέση με τις παγιωμένες αντιλήψεις του» γράφει ο σκηνοθέτης στο σχετικό σημείωμά του. «Το έργο λέγεται “Δεν μιλάμε γι΄ αυτά” αλλά θέλαμε με την έξοδο από τη θεατρική αίθουσα να έχει γεννηθεί στο κοινό η ανάγκη να μιλήσει γι΄ αυτά και κυρίως να ασχοληθεί με το σώμα και την ηδονή του πιο ουσιαστικά και ολοκληρωμένα» καταλήγει.
Το θέατρο ως κέντρο ερωτικής εκμάθησης και αφύπνισης είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα ιδέα. Οραματίζομαι ορδές σεξουαλικά ερεθισμένων θεατών να ξεχύνονται από τις πόρτες του θεάτρου στα στενά του Νέου Κόσμου και από εκεί να καταλαμβάνουν ολόκληρο το κέντρο της πόλης θωπεύοντας αισθησιακά τους συμπολίτες τους, καλώντας τους σε ερωτικές συνευρέσεις μαζικής κλίμακας αλλά και σε πιο πριβέ καταστάσεις για τους ντροπαλούς, όπου σε κάθε περίπτωση η αναρρίχηση σε ολοένα και υψηλότερα επίπεδα ηδονής θα αποτελεί το μοναδικό ζητούμενο.
«Θέλω να παίξω σε μια παράσταση όπου οι ηθοποιοί να εμφανίζονται γυμνοί από το πρώτο λεπτό» δηλώνει ένας από τους τέσσερις ηθοποιούς και αμέσως η επιθυμία του γίνεται πραγματικότητα. Βγάζουν όλοι τα ρούχα και τα εσώρουχά τους επιδιώκοντας να μας αποδείξουν πως αυτή η παράσταση όσα λέει τα εννοεί και όσα υπόσχεται τα πραγματοποιεί.
Γεροντολαγνεία, νεκροφιλία, επιδειξιμανία, θρησκοληψία, σεξ και βία, σεξ και έρωτας, σεξ και μάσκες, σεξ και ταμπέλες, ανικανότητα, τρανσβεστισμός, αμαρτωλές καλόγριες, η παράσταση διανύει πράγματι μεγάλη γκάμα προτιμήσεων και παρορμήσεων. Κάθε περίπτωση καλύπτεται από ένα σκετς ή από ένα τραγούδι: ας πούμε, η νεκροφιλία παρουσιάζεται μέσα από το τραγούδι «Νεκρούλα».
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, τα σκετς ή τα τραγούδια. Τουλάχιστον τα πρώτα έχουν στιγμές χαριτωμένες και ευχάριστες που προκαλούν γέλιο, όπως το «Μουνί-Πούτσα Τalk» όπου τα γεννητικά όργανα μιας κοπέλας και ενός αγοριού στη στάση λεωφορείου αναπτύσσουν τον δικό τους διάλογο και συνωμοτούν για να σμίξουν.
Την επόμενη στιγμή βέβαια κάθε καλή διάθεση γκρεμίζεται όταν βομβαρδιζόμαστε με κακόγουστες ιστορίες τετριμμένου μελό: ο πατέρας που έδιωξε τον γιο επειδή φορούσε γυναικεία ρούχα, η οργισμένη πόρνη που τα βάζει με την άκαρδη κοινωνία, τα αρχέγονα τύμπανα, ο γιος που είναι «μια αρσενική πουτάνα, κατάλαβες μπαμπά;» κ.ο.κ.
Ταυτόχρονα σε μουσικό επίπεδο γινόμαστε αντικείμενα αφελούς διδακτισμού («είσαι γυμνός, μην το ξεχνάς/ έτσι κι αλλιώς/ γυμνός, μην το ξεχνάς, με ρούχα ή χωρίς/ είτε μπορείς είτε δεν μπορείς να το δεις») και ανυπόφορου ψευτοποιητικού «κατηγορώ» («βιάζουν τις ζωές μας/ βιάζουν τις στιγμές μας/ βιάζουν την αθωότητά μας/ (...) μας βιάζουν/ κι εμείς τι κάνουμε;»). Μια χιονοστιβάδα από κλισέ μάς κατακλύζει και καθιστά κάθε πιθανή ερωτοτροπία αδύνατη. Τα νεαρά μέλη του θιάσου πασχίζουν με τη φρεσκάδα τους αλλά αδυνατούν να αντιστρέψουν τις εντυπώσεις. Αρνούμενο τα ετοιμοπαράδοτα κείμενα το θέατρο devised (το επινοημένο θέατρο, δηλαδή, αυτό που προκύπτει από αυτοσχεδιασμούς στις πρόβες) κινδυνεύει συχνά- όπως στην περίπτωση του Γάκη- να εκθέσει επώδυνα τους δημιουργούς του. Να τους εκθέσει με την ανωριμότητα των συλλογισμών, την επιπολαιότητα της εκτέλεσης, την παιδιάστικη προσέγγιση, τη μίζερη αισθητική.
Αγαπητοί φίλοι καλλιτέχνες, θυμηθείτε: δεν μας αρκεί να σας δούμε γυμνούς, όσο νόστιμα και αν είναι τα σώματά σας. Για μας τους μεγαλύτερους το παιχνίδι του σεξ έχει ανάγκη από τη γοητεία της κατάκτησης.
http://www.tovima.gr/
