Τα περίφημα chopsticks, τα ξυλάκια με τα οποία προσπαθείτε να φάτε κάθε φορά που παραγγέλνετε κινέζικο, πρωτοεμφανίστηκαν στην Κίνα πριν από 4.000-5.000 χρόνια, σε μια… πρώιμη εκδοχή τους και ήταν φτιαγμένα από μικρά κλαδιά.
Σύμφωνα με το todayifoundout.com δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονολογία για το πότε ακριβώς ξεκίνησαν οι Κινέζοι να τα χρησιμοποιούν ως επιτραπέζια σκεύη, όμως χοντρικά αυτό συνέβη περίπου στο 500-400 μ.Χ.
Ένας παράγοντας που φαίνεται να έπαιξε ρόλο ως προς αυτό ήταν μια εκρηκτική άνοδος του πληθυσμού που σημειώθηκε τότε σε ολόκληρη τη χώρα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αν δυσκολεύονται να βρουν… σκεύη μαγειρικής.
Αυτό τους οδήγησε στο να ψιλοκόβουν το φαγητό τους έτσι ώστε να μαγειρεύεται γρηγορότερα, προσθέτει το δημοσίευμα.
Οι μικρές μπουκιές ήταν πιο εύκολο να πιαστούν με τα ξυλάκια, τα οποία ήταν επίσης φτιαγμένα από φτηνά υλικά και ήταν πολύ εύκολο να τα κατασκευάσει κανείς.
Και κάπως έτσι… ξεκίνησε η συγκεκριμένη «μόδα».
Η χρήση των μαχαιριών άρχισε να χάνει… τη δημοτικότητά της, κάτι που ορισμένοι συνδέουν επίσης με τα διδάγματα του Κομφούκιου, ο οποίος ήταν χορτοφάγος. Πίστευε ότι τα μαχαίρια δεν ήταν κατάλληλο σκεύος με το οποίο μπορούσε να φάει κανείς.
Μέσα σε περίπου έναν αιώνα τα chopsticks είχαν «μεταναστεύσει» και σε άλλες ασιατικές χώρες, όπως την Ιαπωνία, την Κορέα και το Βιετνάμ. Μια σημαντική διαφορά μεταξύ των ιαπωνικών και των κινέζικων chopsticks ήταν ότι τα πρώτα ήταν φτιαγμένα από ένα κομμάτι μπαμπού και ήταν ενωμένα στη βάση τους.
Επιπλέον, τα ιαπωνικά chopsticks χρησιμοποιούνταν αρχικά μόνο κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετουργιών.
Ανεξάρτητα όμως από τις διαφορές τους, τα chopsticks παρέμειναν ιδιαίτερα δημοφιλή και στις δύο χώρες και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα ως τα κυρίαρχα επιτραπέζια σκεύη.
Ανεξάρτητα όμως από τις διαφορές τους, τα chopsticks παρέμειναν ιδιαίτερα δημοφιλή και στις δύο χώρες και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα ως τα κυρίαρχα επιτραπέζια σκεύη.
Κι ενώ αρχικά τα chopsticks φτιάχνονταν από πολύ φτηνά υλικά, όπως μπαμπού και ξύλο, αργότερα φτιάχτηκαν και οι… ασημένιες εκδοχές τους, τα οποία χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια των κινεζικών δυναστειών, για να αποφεύγονται οι τροφικές δηλητηριάσεις.
Πίστευαν ότι τα ασημένια σκεύη θα γίνονταν μαύρα αν έρχονταν σε επαφή με τοξικές ουσίες. Βέβαια, το ασήμι δεν αλλάζει χρώμα όταν έρχεται σε επαφή με το κυάνιο ή το αρσενικό, καθώς και με άλλα δηλητήρια, κάτι που δε γνώριζαν εκείνη την εποχή.
Όμως, αλλάζει χρώμα αν έρθει σε επαφή με σκόρδο, κρεμμύδι και… χαλασμένο αυγό, καθώς όλα αυτά απελευθερώνουν υδρόθειο, το οποίο αντιδρά με το ασήμι.
Και μια συμβουλή για το τέλος: αν προσπαθείτε μάταια κι εσείς να πιάσετε το ρύζι με τα ξυλάκια, και αναρωτιέστε πώς το καταφέρνουν τόσα δισεκατομμύρια κόσμου… ίσως το «μυστικό» να είναι πιο απλό απ’ ό,τι νομίζετε.
Αλλάξτε το είδος ρυζιού που τρώτε.
Οι ασιατικοί λαοί χρησιμοποιούν συνήθως τέτοιες ποικιλίες που έχουν αρκετό άμυλο, με αποτέλεσμα το ρύζι να είναι αρκετά κολλώδες και να είναι πιο εύκολο να πιαστεί με τα ξυλάκια. Αντίθετα, οι Δυτικοί τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούν μακρύκοκκο ρύζι, το οποίο είναι πιο δύσκολο να πιαστεί!
Καλή επιτυχία!
www.otherside.gr
